Wedden dat over twee weken niemand het nog heeft over Mastodon?

Orkut, Gab, Parler, Clubhouse, MSN Messenger, Napster, Myspace, Google+, Hyves, Netlog, Habbo, Helloo, CU2, Friendster en Second Life gingen Mastodon voor.

Alleen die naam al is dodelijk en chef Eugen Rochko ziet er uit als een knul die nog thuis woont en ‘s avonds in zijn mancave manisch op porno zit te rukken, slechts onderbroken door mama die bammies met pindakaas en een glas melk komt bezorgen. Elon Musk heeft tenminste gevoel voor humor.

Ik had het te druk met het leuren van Safari Eurabia om mij echt te verdiepen in Mastodon, maar tussen de bedrijven door zag ik wel dat er een hele uittocht plaatsvond van Gutmenschen, millennials, sneeuwvlokjes en deugpuntenverzamelaars als Eric Smit, Claudia de Breij, Sander Schimmeldwerg, kleuter Jesse Klaver en last but not least Asha ‘Bessie Turf’ ten Broeke. Dat ruimt lekker op, dacht ik nog, want dat soort huilebalken hebben van dat keurige Twitter een stinkend en kolkend riool gemaakt door onophoudelijk iedereen voor fascist uit te maken. Ik zou zo een bloemlezing van 500 pagina’s kunnen uitgeven met de haattweets die ik sinds 23 november 2009 – de dag dat ik begon met kwetteren – mocht ontvangen. Goed: hoge bomen vangen veel wind en ik sta dan ook op de 167ste plek bij Twopcharts, pal achter GroenLinks en Martin Bosma, maar voor NOS Voetbal, Kustaw Bessems, Gert Jan Segers, de KNVB, De Groene Amsterdammer, Pieter van Vollenhoven en Janine Abbring. En 100 plaatsen voor ouwe wijven-sjamaan Stella Bergsma!

Mijn echte doorbraak op Twitter begon met een essay van professor Eric C. Hendriks in het NRC Handelsblad over de belangrijkste influencers van deze tijd:

“Pas op voor columnist Arthur van Amerongen (Volkskrant, HP/De Tijd). Die man is levensgevaarlijk. Hij is de Nero van het schriftelijk vilein en zijn twittervolgers vormen een praetoriaanse garde. Daarnaast geniet hij de steun van columnisten Sylvain Ephimenco en Theodor Holman. Vorig jaar was er een opiniërende GroenLinks-medewerker die Van Amerongen maar niets vond en de Volkskrant en HP/De Tijd aanschreef met het verzoek Van Amerongen te ontslaan. Oeps. Hij werd voor straf door drie columnisten in drie verschillende kranten (HP/De Tijd, Trouw, Parool) voor paal gezet.”

Het zal allemaal maar op mijn droeve grafsteen in de Algarve moeten worden gebeiteld! Nu moet ik schoorvoetend toegeven dat Eric C. Hendriks ook wel een beetje gelijk heeft inzake de arme Sybren Kooistra, de gesjeesde spindoctor van Jesse Klaver. Kooistra heeft mij op de kaart gezet en mijn trollenleger gemobiliseerd toen hij dit schreef:

“Zelfs ‘progressieve’ media zoals de Volkskrant, Parool of Trouw bieden steeds meer ruimte aan conservatief-sociale geluiden: de Martin Sommers, Max Pams, Sylvain Ephimencos, Wierd Duks en Theodor Holmans. Hun columns zijn vrijwel zonder uitzondering een ‘backlash’ van in dit geval veelal oude witte mannen op elke ‘zij’ — moslims, vrouwen, feministen, antiracisten, klimaatactivisten — die hun verworvenheden en gangbaarheden bekritiseren. Een goed voorbeeld is hét gekoesterde symbool van de alt-right: Pepe. De kikker die als meme beroemd werd omdat het ‘t idee van ‘lekker taboeloos jezelf zijn’ visualiseerde. Inmiddels heeft de kikker Trump, Baudet, een nazi en een bewapende Klu Klux Klan man gesymboliseerd. En altijd is het de vraag: is het een grap, of is het fascisme? En telkens gaat de kikker een stap verder. Deze waas van ironie geeft ruimte voor het daadwerkelijk sinistere (vrouwenhaat, witte superioriteit). Je ziet zoiets in Nederland bijvoorbeeld bij een columnist als Arthur van Amerongen (Volkskrant, HP/De Tijd) die zijn podia veiligstelt door zijn racistische drek te verhullen in een ironische klaagzang op politieke correctheid.”

Sander Schimmelpenninck doet zich links voor maar is net als Eric Smit van Follow the Money zo rechts als de tyfus

Toen ik opstapte bij de Volkskrant omdat ik bij GeenStijl veel meer ging verdienen en daar wel grapjes over D66 en GroenLinks mocht maken, viel hoofdredacteur Pieter Klok mij huilend om de hals en riep: jij bent het zonnetje in huis, nou zit ik met allemaal droeftoeters als die zelfmoordopwekkende Julien Althuisius en die chagrijnige extreem-rechtse azijnplasser annex tuinkabouter Schimmelpenninck en het rabiate kamerolifantje Asha Turf-Ten Broeke opgezadeld.

Ik moet Klok wel meegeven dat hij zich nooit inhoudelijk met mijn columns heeft bemoeid, waarvoor hulde. Maar hij mailde mij regelmatig over mijn gedrag op Twitter, dat hij niet hoffelijk vond. En Schimmelpenninck dan, antwoordde ik steeds: die is de onbeschoftheid zelve en die hebben jullie alleen maar aangetrokken voor de clickbait. Hij doet zich links voor maar is net als Eric Smit van Follow the Money zo rechts als de tyfus.

Niet voor niets schreef Bart Nijman in zijn voorwoord van Safari Eurabia:

“Toenmalig hoofdredacteur Philippe Remarque trok Arthur uit de goot van de vergetelheid door hem een column in de Volkskrant aan te bieden. Zijn redding, Tuur roept het vaak. Maar ook de krant veranderde en verkrampte, en de columnist begon zienderogen weg te kwijnen in kattebelletjes en niemendalletjes vanuit en over de Algarve. Al het andere leidde tot vermaningen: te veel hoon over GroenLinks, niet aardig genoeg voor ‘de collega’s van de NOS’, te persoonlijk tegen Frenske Timmermans ‒ het regende gele kaarten. In 2021 beloofde ik Arthur dat we hem ongezien aan zouden nemen als columnist bij GeenStijl zodra de Azijnbode hem op straat zou schoppen. Dat duurde uiteindelijk te lang, huidig hoofdredacteur Pieter Klok is niet zo van de dappere, dus Arthur maakte zelf de overstap. En wij stuurden papi op z’n ouwe dag prompt nog eens op reis door heel Europa, om te schrijven over de deplorabele staat waarin het Avondland verkeert.”

Heerlijk fatshamen op Twitter: dat vindt iedereen gezellig. Hou mij in de gaten, amigas y amigos

Ik noem Twitter wel eens een muur waarop ik vieze woordjes kalk, maar het is natuurlijk een machtig wapen en een prima vehikel om mijn boekjes te verkopen. Ik gebruik Twitter om proefballonnetjes op te laten, oneliners, en flarden van tekst die ik – als er voldoende op wordt gereageerd – in mijn columns verwerkt. En ik ben een teflon-koekenpan: alles glijdt van me af. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen. Ik vind het heerlijk om deugmensen woedend te maken. Helaas zijn die nu even verkast naar het fascistenvrije Mastodon, maar over twee weken zijn die allemaal terug omdat ze mij zo missen.

Het hoogtepunt van mijn Twitter-loopbaan was natuurlijk de retweet van Sigrid Kaag.

Wat bewoog haar of haar voorlichter om mijn bijzonder geestige twiet te delen? Daar kan je niet overheen, zou je denken, en het bijschriftje was dan ook niet bijzonder humoristisch. Zoek de verschillen, vergezeld door een flauw emoticonnetje. Pfffff. Dat kan beter, Kaag!

Enfin, ik had binnen de kortste keren 5000 likes, en toen Sigrid mij rietwiette, kreeg zij ook nog eens 5000 likes, al waren de commentaren niet direct in haar voordeel. Het kwam erop neer dat men zich afvroeg of dit de nieuwe koers van Sigrid was en dat we nu eindelijk de vrolijke, humoristische en onbekommerde kant van Sigrid zagen, als het ware.

Ik moet eerlijk zeggen dat het mij wel raakte, zo’n persoonlijke reactie van een hoge bewindsvrouw. Het was of ik de muren van Jericho in elkaar had laten donderen met mijn Twittergetoeter. Ineens zag ik de mens Sigrid, en ik dacht: wat zou er gebeuren als ik een avondje met haar in de kroeg zou zitten, of desnoods bij haar thuis, onder het valse voorwendsel dat ik mij aanbied als social media-doctor. Goed, ik ga dus vrolijk verder met doerakken op Twitter. Dit weekeinde wordt lachen hoor, want dat gaat klimaatmissionaris Frenske Timmermans kraaltjes en spiegeltjes uitdelen tijdens de Klimaatconferentie van Sharm-el-Sheikh, in Egypte, het smerigste land van Afrika. Heerlijk fatshamen op Twitter: dat vindt iedereen gezellig. Hou mij in de gaten, amigas y amigos!