Heen en weer geslingerd tussen extreem-links en extreem-rechts voelde ik mij heel even tovenaarsleerling en satanskind
Arthur van Amerongen maakte een boektour door Nederland. ‘Het hoogtepunt van mijn literaire toernee door de Lage Landen vond plaats in de gezelligste boekhandel van Nederland, Lovink in Lochem.’
In principe waren de futiele hoogtepunten van mijn bijna 35 jaren omvattende journalistieke loopbaantje het winnen van de Prijs voor de Dagbladjournalistiek en de Nipkow-schijf voor het beste radioprogramma, maar deze week kunnen er nog twee wapenfeiten op mijn grafsteen worden gebeiteld: mijn boekje Safari Eurabia werd door zowel De Telegraaf, het extreem-rechtse blog De Dagelijkse Standaard als het extreem-linkse De Joop de hemel ingeprezen.
Sta mij toe Han van der Horst te citeren:
“Als je erbij wilt horen aan de uiterste rechterkant van het politieke spectrum moet je een bloedhekel ontwikkelen jegens Sigrid Kaag en Frans Timmermans. Net zo belangrijk is een heilig geloof in de islamisering van Europa. De media – allemaal links – verdoezelen de feiten. Je moet je eigen bronnen zoeken op het internet. Dan vallen je de schellen van de ogen. Dan weet je dat ons werelddeel wordt belegerd door een horde jonge mannen die allemaal maar worden toegelaten waarna de grote ondermijning begint.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Kies een abonnement“Je hebt je helden. In de politiek zijn dat lieden als Geert Wilders, Joost Eerdmans, Annabel Nanninga en nog steeds wel Thierry Baudet maar daar blijft het niet bij. Je volgt op het internet Syp Wynia al vind je die vaak wel héél gematigd. Je hebt bewondering voor Sam de Rooy, een oude flamingant met een zoon die voor het Vlaams Belang in het parlement zit. Je volgt de Dagelijkse Standaard. Je manifesteert je wellicht als reaguurder op GeenStijl. Je vindt dat Joost Niemöller ondanks zijn völkische neigingen toch regelmatig een punt heeft.
“En je spreekt over ‘Tuur’ en ‘Tuurtje’. Of over Don Arturito. Dat zijn allemaal koosnaampjes voor de publicist Arthur van Amerongen, die in zijn eigen werk zijn terug te vinden.
“Arthur van Amerongen is inderdaad een buitengewoon geschikte kerel die in tegenstelling tot een groot deel van zijn rechtse achterban heel veel boeken daadwerkelijk van kaft tot kaft heeft gelezen.”
Heen en weer geslingerd tussen extreem-links en extreem-rechts, en doodgeknuffeld door iconen aan beide zijden van het politieke spectrum, voelde ik mij heel even een tovenaarsleerling en een satanskind. ‘En een vieze stoephoer die alles doet voor een tientje,’ hoor ik u denken. Nou, dat denkt u dan maar: ik heb ergere verwijten gehoord en het zelfs voor vijf euro gedaan, uiteraard onbeschermd.
Zoals een kommersjele sekswerker van pisbak naar pisbak tippelt, werkte ik de afgelopen weken de negorij van Nederland af om Safari Eurabia te verkopen.
Normaliter zou de langverwachte opvolger van Brussel Eurabia zichzelf verkopen maar omdat ik na mijn vrijwillige vertrek bij de Volkskrant en na het schattig beledigen van Asha ‘Bessie Turf’ Ten Broeke, de clickbait-dwerg baron Schimmelpenninck en diverse hoernalisten van Trouw en Het Parool systematisch genegeerd wordt, en zelfs niet een recensie met nul ballen krijg, moet ik wel de boer op.
De aftrap van mijn campagne voor Safari Eurabia vond plaats in de Bullekerk in Zaandam. De avond voor de eerste lockdown vond daar het Boeckenbal plaats en de legende wil dat niemand van de 400 bezoekers corona opliep. Rob Muntz had wederom zin in een feestje en we bedachten het Bullebal, alias het Tweede Boeckenbal. We hadden een schitterende line up, met Prem, Adjiedj Bakas, professor Cliteur, Martin Bosma (de beste Tweede Kamervoorzitter die we nooit hadden), diverse zware spoken-word-kunstenaars in het kader van Black Book Matters met Henk Bakboord als master of ceremony en ‘s anderendaags kregen we een schitterende publicatie op de gezaghebbende Orkaan, de gesel van de Zaanstreek. De karavaan trok verder en kwam onder aanvoering van professor Cliteur in de bierkelder van het Vlaams Belang terecht, waar ik bijzonder warm onthaald werd door Sam en Wim van Rooy en Filip de Winter en de weldenkende intelligentsia van Antwerpen. Een en ander werd gefilmd door ‘t Pallieterke, het leukste tijdschrift van Belgikistan, en niet geheel toevallig heb ik een vaste column in dat orgaan.
‘s Anderendaags moest ik met Hans van Willigenburg optreden in De Schouw in Rotterdam – de legendarische kroeg van Tineke die helaas helaas op 8 januari definitief sluit – met een optreden van de Dopegezinde Gemeente, die geweldige band van onder andere Pierre van Duijl en Rick Witlox. Witlox maakte een mooie fotoreportage van de happening.
Het hoogtepunt van mijn literaire toernee door de Lage Landen vond plaats in de gezelligste boekhandel van Nederland, Lovink in Lochem, waarheen ik toog met mijn uitgever Otto Wollring en Nick Muller, mijn goede collega en chef bij HP/De Tijd. We maakten een stop bij mijn vriendin Tessa de Loo, die door omstandigheden verhuisde van haar prachtige quinta in de Algarve naar Zutphen, waar ze nu in een schitterend Louis Couperus-huis woont, in de ‘antroposofenstraat’. We aten een overheerlijke gado gado met saté en dronken een glas wijn, en Tessa vertelde de ene naar de andere anekdote uit haar lange schrijverscarrière. Ze komt dit voorjaar uit met een nieuw boek, een roman over Nijmegen, en ik voelde de kinnesinne in mij opborrelen. Waarom word ik niet door de burgemeester van Ede gevraagd om een een vrolijke schelmenroman over Ede te schrijven? Mijn dorpsgenoot Hans Dorrestijn is veel te cynisch en die andere bekende schrijver van de Veluwe – Arthur van Schendel – is bij mijn weten dood.
Maar ach, wat loop ik te klagen: Lovink zat vol met echte literatuurliefhebbers en ik heb het wel eens anders meegemaakt. Met Rob Hoogland heb ik wel eens twee uur in een boekhandel in Sittard gezeten, op zaterdag, helemaal achterin achter zo’n lullig tafeltje. Er kwam zelfs niemand even naar ons toegelopen! Uiteindelijk kwam de uitbater van de toko met tranen in zijn ogen en een fles wijn en glazen naar ons toe gewandeld want die kon het niet langer aanzien. Ik heb toen zelfmoord overwogen maar gelukkig hadden we daarna een optreden in Schagen voor maar liefst zes bezoekers, waarvan er twee ons Grote Foute Jongensboek kochten.
Enfin, inmiddels ben ik weer terug bij de hondjes in de Algarve en eindigde mijn toernee op de jaarlijkse meet & greet van de Nederlandse Club Algarve, waar ik met gejuich werd onthaald door honderden krasse knarren en geknuffeld werd door de directrice van de NCA, de lieftallige piepjonge Margaret Krijnen. Zo ziet u maar weer wat een stukje guerrillamarketing teweeg kan brengen als u wordt genegeerd door de Linkse Kerk en haar paladijnen!
