Er staat een prachtig stuk over een prachtige vrouw in de Volkskrant. Het is de necrologie over Corine Rottschäfer (1938 – 2020), de eerste Nederlandse Miss World. De foto die er bij staat (van Maria Austria) is overweldigend. Corine ligt op bed, in een topje en met netkousen aan. Met heldere, onderzoekende ogen kijkt ze je tegemoet. Er is geen ontkomen aan: hier ligt de mooiste vrouw van de hele wereld. Niets aan haar is ordinair, alles is puur, intelligent en onbereikbaar. Haar gestifte lippen zijn precies goed, sensueel gesloten. Dat zij ooit haar lippen zou hebben opgespoten tot wat vandaag ‘een Donald Duck’ heet, is ondenkbaar.

Toen ik de foto zag en het stuk las van Frank van Zijl, sloeg mijn geheugen alarm. Corine Rottschäfer heb ik verschillende keren in het echt gezien. Als tiener, als adolescent, als half-volwassene en als volwassene. Altijd zag ik haar in de verte. Aanspreken dorst ik haar nooit. De mooiste vrouw van de hele wereld spreek je niet aan. Daar kijk je met verbazing naar. Zelfs hunkeren durf je niet. De man die haar tenslotte toch aansprak, met een slappe opmerking nota bene, trouwde met haar. 

De geluksvogel. De jaloersmakende geluksvogel.

Toch ben ik wel dicht bij haar geweest. Dat kwam omdat ik als kind bij de geluksvogel die haar trouwen zou, op schoot heb gezeten. Die geluksvogel heet Edo (Elias) Spier. Hij was een D66’er van het eerste uur. Hij kende Hans van Mierlo goed en heeft zich bemoeid met dat beroemde verkiezingsspotje waarin HAFMO als een bezorgde burger over straat loopt. Later is hij nog senator voor die partij geweest. Spier was ook (binnenhuis)architect. Hij staat vooral bekend als degene die overal de plafonds verlaagde. Waarom hij dat deed, weet ik niet. Ik weet zelfs niet óf hij het deed, maar die roem is hem lang vooruit gesneld.

Minder bekend is dat Edo Spier ook enige jaren journalist is geweest. Bij Het Parool, de krant die hij op zijn oude dag nog zou opzeggen, omdat hij vond dat ze hem onheus hadden behandeld. Maar toen ik bij Edo Spier op schoot mocht zitten, werkte hij daar als journalist. Hij was een collega van mijn vader. 

De mooiste vrouw van de hele wereld spreek je niet aan. Daar kijk je met verbazing naar.

Het moet op een laatste vrijdag van de maand zijn geweest. In die jaren kregen werknemers op die dag hun loonzakje. Dat gebeurde ook letterlijk zo. Een man kwam op de redactie langs met voor zijn buik een houten bord, waarin de loonzakjes als kaarten rechtovereind stonden. Buiten waren de vrouwen opgewonden aan het wachten. Het was in die tijd een vrijgevochten boel op Het Parool, en sommige vrouwen stonden daar, omdat zij meteen met hun man naar het café wilden. Andere vrouwen stonden daar, omdat zij een stofzuiger wilden kopen, voordat het geld in het café was stuk geslagen. En weer andere vrouwen stonden daar, omdat ze alimentatie kwamen vangen voordat het te laat was. Dat waren de meesten.

Bij een van die gelegenheden kwam ik bij Edo op schoot te zitten. Het hele gezelschap ging ergens naar toe. Naar het café, het theater, of naar lunchroom Heck op het Rembrandtplein, waar een orkest speelde? Geen idee. Wel herinner ik me nog dat we in zo’n zwarte Citroën Avant Traction werden gepropt en dat ik zo op de schoot van Edo terecht kwam. Mijn moeder zat naast hem, wat ze in het geheel niet erg vond, want Spier was een knappe en zeer charmante man. 

In die naoorlogse jaren was de journalistiek nog een glamoureus beroep. Neem Henk Hofland, de ‘journalist van de 20^ste eeuw’. Ook hij is in zijn jonge jaren getrouwd met een schoonheidskoningin – Mimi. Mannen waren toen nog jagers. In die dagen had Edo Spier een verhouding met de actrice Ina van Faassen, beslist niet onknap. Ze heeft later nog furore gemaakt als tegenspeelster van Wim Sonneveld. 

Wie aanvankelijk ook als journalist bij Het Parool werkte, was Ton van Duinhoven. Volgens het verhaal dat mij altijd is verteld, werd Ton door Edo en Ina uitgenodigd om tijdens een vakantie langs te komen in Frankrijk en dat het ermee eindigde dat Van Duinhoven weer thuis kwam met Ina aan zijn zijde. Als ik lieg, lieg ik in commissie.

Spier, die het niet gewoon was om in de steek te worden gelaten – hijzelf was altijd degene die in de steek liet – zwoor op wraak. Hij moest en zou een vrouw krijgen die nog mooier was dan Ina van Faassen. 

En dat werd Corine Rottschäffer. De schoonheid uit Hoorn, de mooiste vrouw van de hele wereld. Daarin zou geen man hem meer overtreffen. Liepen zij samen over straat, dan vormden zij het mooiste echtpaar van de hele wereld. 

Edo is nu 94 jaar. Ik condoleer hem, recht uit mijn hart, en wens hem sterkte

Hoe dat in zijn werk ging, valt terug te lezen in een interview dat Ben Haveman hem in 1995 afnam voor de Volkskrant. Spier kwam haar tegen op de Amsterdamse kunstenaarssociëteit De Kring en hij zei tegen haar: “Als je maar niet denkt dat ik vanavond met je mee naar huis ga”. 

Zo’n omdraaiing getuigt nog eens van zelfvertrouwen!

Toch haalde hij al snel bakzeil:  “De volgende ochtend sta ik met een grote bos bloemen aan haar trap om me te excuseren voor mijn onaardige opmerking. Ik zeg: vanavond gaan wij eten. ‘Weet ik niet’, zei ze. Ik zeg: ‘Vanavond eten wij!’ En zo is het gegaan”. 

Sommige versierders kunnen zich ook alles permitteren. 

Spoedig bleek dat Spier ook als echtgenoot geluk had. Corine ontwikkelde zich tot een gehaaide zakenvrouw. Ze deed vermoedelijk meer voor het feminisme dan zij zelf zal hebben beseft. Ze won rechtszaken voor haar modellenbureau en liet merken dat er met haar als vrouw, en als ondernemer, niet te spotten viel. Af en toe zag ik haar, altijd vanuit de verte en altijd adembenemend. Je hebt vrouwen die gewoon mooi zijn van zichzelf. Ik kan mij niet voorstellen dat zij ooit aan plastische chirurgie heeft gedaan. Mocht dat wel zo zijn, dan wil ik dat verder ook niet weten.

Edo Spier leeft nog. Een jaar of wat geleden kwam ik hem nog tegen in het Vondelpark, waar hij zijn honden uitliet. Als Jood had hij in totaal 48 onderduikadressen overleefd. “Verraden en vertrekken”, zei hij. De rest was daarna een peulenschil, ook zijn uitzending naar Nederlands-Indië. En in vergelijking daarmee was D66 helemaal een makkie. 

Edo is nu 94 jaar. Ik condoleer hem, recht uit mijn hart, en wens hem sterkte. Het zal zwaar voor hem zijn, maar hij was natuurlijk wel een geluksvogel.