Aangezien het geklungel van Hugo de Jonge mij de keel begon uit te hangen, besloot ik mijn connecties met het Oude Volk aan te spreken. Weliswaar ben ik nooit in Israël geweest, maar ik heb er toch wat familie wonen. Mij even laten testen om de hoek en een ticket naar Tel Aviv is zo geboekt. Er wordt nog steeds gevlogen. Maar al snel bleek mijn plan onuitvoerbaar te zijn. Ook in Israël geldt ten aanzien van het vaccin: het eigen Oude Volk eerst.

Terecht natuurlijk. Heus, die Palestijnen komen aan de beurt, niet als eersten uiteraard, maar nog altijd eerder dan wij kaaskoppen. Laatst legde Herman Pleij, Duider des Vaderlands, uit hoe het komt dat de uitvoering van grote projecten in Nederland altijd tot mislukken zijn gedoemd. Het schijnt iets met de zestiende eeuw te maken te hebben, dat heb ik ervan onthouden.

Mijn vriend uit Praag belde. Hij had zojuist zijn tweede Pfizer-prik ontvangen. Ik vroeg hem of hij ook voor mij iets kon doen.

“Als je familie bent wel”, antwoordde hij.

“Wij kunnen zeggen dat ik je neef ben”.

Hij ging het proberen.

Een andere vriend zei dat ik naar Bulgarije moest gaan, het meest corrupte land van Europa. Daar was vast wel een arts te vinden, die voor een paar dollars meer nog ergens een ampul had liggen. Ik zei dat ik dat risico niet wilde nemen. Voor je het wist had je niet Pfizer of Moderna in je mik, maar bleekwater of arsenicum. Of in het beste geval AstraZeneca, wat bij ouderen helemaal niet schijnt te werken – de Duitsers hebben het al afgeraden. En nou blijkt dat Hugo de Jonge uitgerekend van dat vaccin honderdduizenden flesjes heeft besteld. Honderdduizenden, die overigens al weer stiekem aan Engeland of Afrika zijn doorverkocht.

Jongens, veel succes ermee!

Ondertussen liggen in Oss de flesjes Pfizer te bevriezen. Om de een of andere reden mogen die maar niet worden aangesproken. Zou dat komen door de Hollandse schrieperigheid? Volgens de bijsluiter van Pfizer zitten er vijf doses in zo’n flesje, maar de virologen van het RIVM zijn al lang bezig er zes of zeven uit te trekken, zodat het zelfs op de bodem van die flesje kurk en kurkdroog is. De fabrikant heeft laten weten dat het vaccin het meest effectief is als er na drie weken – liever nog drie dagen – een tweede prik wordt gezet, maar in Nederland heeft de een of andere gierigaard berekend dat wij best zes weken kunnen wachten.

In stilte worden de schoonste dingen geboren en de mooiste wedstrijden gespeeld.

Mooi zo, nog goedkoper! We biene best zunig. Jammer alleen dat Pfizer dan niets meer garandeert. Nog beter zou zijn wanneer je niet zeven, maar tien of honderd prikken uit zo’n flesje kunt halen. Als iemand dat voor elkaar zou kunnen boksen, dan is dat wel een Hollander.

Ondertussen zitten wij allemaal opgesloten thuis. Mij hoor je niet klagen, want bijna elke dag komen mijn kinderen op anderhalve meter over de vloer. Normaal werken zij vanuit huis of volgen online colleges. Heb je jonge kinderen dan wordt het wel erg vol. Volgens influencer Marianne Zwagerman, die zelf geen kinderen heeft maar wel graag het dorre hout der ouderen gekapt ziet, is het ophokken van kinderen ‘de Grote Ramp’ van deze tijd. Volgens haar ligt de schuld bij de politieke leiders, die zich niet kunnen inleven omdat zij zelf geen kinderen hebben. Rutte, Jetten, Baudet, Ouwehand, Wilders en Marijnissen, allemaal promiscue en kinderloos. Als ik het goed begrijp, lijdt ons land lijdt niet aan dor hout, maar aan een lege balzak en een dorre schoot.

Komt er dan helemaal niets goeds voort uit deze corona-crisis?

Jazeker wel! De grote bijvangst van corona ligt in het heugelijke feit dat de voetbalcompetitie zonder publiek wordt gespeeld. Het zou mooi zijn als al dat zenuwslopende geschreeuw van de supporters, al dat oorverdovende lawaai tijdens sportwedstrijden, voorgoed verleden tijd zou zijn. Voor topprestaties heb je ook in de sport concentratie nodig en het helpt zeker niet wanneer het legioen in je oor staat te loeien als je een strafschop nemen moet. Dat is zeker de reden dat er zoveel worden gemist.

U kent die anekdote van de biljarter Dommering? Ver voor de oorlog dreigde hij een serie américain te maken, toen in het libre nog een grote zeldzaamheid. Het leek er zelfs op dat Dommering als eerste Nederlander vijfhonderd caramboles op een rij zou scoren. Hij passeerde de 490, de 495, bij 498 werd het moeilijk, maar die maakte hij ook. En toen lag daar bij 499 de laatste bal, praktisch onmisbaar. Onder doodse stilte legde Dommering aan, je kon werkelijk een speld horen vallen, daar stootte hij, de bal leek op zijn doel af te rollen, maar op het allerlaatst moment liep hij tergend langzaam één millimetertje achterom. Nog voordat tot de toeschouwers was doorgedrongen welk onheil zich afgespeeld, keerde Dommering zich om naar het publiek en schreeuwde: “Dat komt door het gelul!!!”.

Zo is het! Dommering had in zijn woede natuurlijk helemaal gelijk – het kwam door hun.

Van alle sporten is voetbal wel het luidruchtigst. Dat geblèr komt de kwaliteit van het spel ook helemaal niet ten goede. Om een gezellige sfeer te creëren, genereert de tv tijdens de corona-wedstrijden nog wat kunstmatig achtergrondgejuich, maar ik zou ervoor willen pleiten dat helemaal af te schaffen. In stilte worden de schoonste dingen geboren en de mooiste wedstrijden gespeeld. De ene goal is van een nog hogere kwaliteit dan de andere. Dat moeten wij vooral zo houden.

Bovendien is het voetbal veel eerlijker geworden nu het thuisvoordeel is weggevallen. Ineens blijkt dat Feyenoord zich al die jaren slechts overeind heeft gehouden dankzij “de twaalfde speler”, het publiek dat de tegenstander probeert weg te schreeuwen. Hoe groter de stadions, hoe groter het aantal toeschouwers voor de thuisclub. Deze oneerlijkheid is zeer in het nadeel van de kleinere clubs met een stadionnetje. Het is alleen maar gezond dat corona hiermee heeft afgerekend.

Voetbal en thuiszitten. En de krant lezen. Ik sla de overlijdenspagina op en lees dat de legendarische cutter Ot Louw dood is. Lars Noren, ook al Covid-19. En Larry King, Trino Lopez, Frits Flinkevleugel, Giscard d’Estaing, Martin Ros, Phil Spector en Bram van der Vlugt. Dor hout en bijna allemaal mannen. Terug in de dorre schoot van de aarde.