Maar meneer… u bent een nazi!
Max Pam schreef tweemaal een column over ongevaccineerden en werd vervolgens bedreigd op Twitter. “De agressie droop ervan af.”
Aangezien mijn vader journalist was bij het dagblad Het Parool en hij in die hoedanigheid onder meer de ingezonden-brievenrubriek beheerde, ben ik van jongs af aan vertrouwd geweest met het fenomeen van boze mensen die het niet eens zijn met wat in de krant staat. Boven de rubriek van mijn vader stond “Maar meneer…”, een prachtige titel die tenslotte gesneuveld is onder de kritiek dat een krant niet alleen door meneren wordt gelezen, maar ook door mevrouwen. Het voorstel om de titel te veranderen in “Maar meneer/mevrouw” sneuvelde. Tegenwoordig hebben die rubrieken allemaal onbestemde namen als “Geachte Redactie” of “Reacties”.
Een ingezonden-brievenschrijver die de krant terecht op een fout wijst, dient met alle egards te worden behandeld. Oplettende lezers heeft elke krant nodig. Wie wel eens een blik slaat op de lezerspagina van The Times weet wat ik bedoel. Maar er zijn vaak ook brieven bij van het soort waaraan mijn vader zich enorm kon ergeren: domme brieven, ijdele brieven, misplaatste brieven, discriminerende brieven, antisemitische en andere scheldbrieven, enzovoort. Toch moet je als redacteur erg oppassen met een reactie. Een abonnee is een abonnee en brengt geld in het laatje. Hoe meer abonnees hoe meer advertenties bovendien. Toch schijnt dat de legendarische Vrije Volk-journalist Piet Heil ooit eens lik op stuk te hebben gegeven met zijn antwoord: “Geachte lezer, ik heb uw brief voor mij. Ik zit op de wc. Straks heb ik uw brief achter mij”.
Sindsdien is er veel veranderd. De ingezonden brief bestaat nog wel, maar heeft veel aan impact verloren. De sociale media, en met name Twitter, hebben de functie van de ingezonden brief grotendeels overgenomen. In den beginne leek Twitter nog het summum van democratie: iedereen zijn eigen ingezonden-brievenrubriek. Ongehinderd door enige vorm van censuur kon de burger daarop ongezouten zijn mening verkondigen. Van 8 tot 88 jaar, en nog veel jonger en ouder.
Wat wil je nog meer?
Helaas. Inmiddels is Twitter steeds meer verworden tot een vuilnisbak van meningen, een brievenbus vol scheldpartijen en dronkenmansgebral. De uitlaatklep van wat in de provotijd “de rancune van de machteloze middenstander” werd genoemd. Ik heb zelf ook een jaar getwitterd, het verkeer was soms grappig en onderhoudend, maar op den duur begon ik mij toch af te vragen hoe verstandige en fatsoenlijke mensen het daar uithouden. In de loop der tijd werd het steeds erger en uiteindelijk heb ik mijzelf afgeleerd regelmatig op Twitter te kijken, want per slot bezoek je ook niet elke dag het open riool. Maar afgelopen week nam ik toch maar weer eens een kijkje. In de Volkskrant had ik tweemaal achtereen column (hier en hier) geschreven over de onwil van een minderheid om zich te laten vaccineren en ik wilde weten wat ze op Twitter daarvan zouden vinden. Reeds een eerste blik liet weinig te raden over:
Zo?!
Ik neem aan dat ze Arbeit macht frei bedoelde, de uitspraak die je kon vinden boven de ingang van concentratiekampen uit de nazi-tijd. Ik probeerde eens na te gaan wie deze Frenske Linker eigenlijk is. Ze heeft ook een Facebook-pagina en daarop stond onder meer dat ze baantje had geaccepteerd aan de universiteit van Amsterdam. Een intellectueel, nog wel! Ze bleek echter op geen enkele personeelslijst staan, waaruit ik opmaak dat dit een fake-account moet zijn en dat Frenske Linker helemaal niet bestaat. Niet verrassend natuurlijk, Twitter is de ideale plaats om je te verschuilen wanneer je eens lekker hysterisch uit gillen wilt gaan.
De nazi-vergelijking is trouwens erg gewild bij Twitteraars. Het is hun voornaamste referentiekader:
Of deze:
Of deze:
Of deze:
Enzovoort.
Uiteraard waren er ook nog heel wat Twitteraars die mij iets aan wilden doen. De meest directe bedreiging kwam van Dick Ultee, iemand die beweert van grote Amerikaanse auto’s te houden. Hij voegde bij zijn tweet een filmpje met bewegende beelden van iemand die een ander in elkaar wil slaan:
Wat moet je met zo’n twitteraar beginnen? Aangifte doen? Dat kost weer heel veel tijd, meestal zonder enig resultaat. Je kunt zo’n tweet rapporteren aan Twitter. Voor een reactie gaan daar weer een paar weken overheen en meestal wordt zo iemand dan voor een tijdje van Twitter afgegooid, om er snel weer op terug te keren.
Maar Ultee was beslist niet de enige. De agressie druipt er vanaf:
Of deze:
Of deze:
Enzovoort. Sommige van de Tweets zijn op persoonlijke rancune terug te voeren. Zo ontving ik enige tijd geleden van hem, of van zijn uitgever, ongevraagd een boek van Erick Overveen, getiteld: Delirium?!
“Een spirituele roman” stond er boven.
Het was kennelijk de bedoeling dat ik het boek zou lezen, want dat spirituele betrof vooral het personage van Theo van Gogh. Al op de eerste pagina’s spatte de onzin je tegemoet. Theo zou zich spiritueel lachend in zijn graf hebben omgedraaid als hij dit gekwaak had kunnen lezen. Na een pagina of 30 legde ik het boek bij de stapel Oud Papier. Ik besloot de spirituele blabla verder onvermeld te laten, want soms moet je talentloosheid met de mantel der liefde bedekken.
Maar op Twitter kwam Erick – spirtueel met ck – ineens weer tegen.
Ach, gut.
Zo gaat het op Twitter. Bij Erick moet je nog blij zijn dat hij het onder zijn eigen naam doet. De meesten schelden en bedreigen het liefst onder een schuilnaam. Twitter zou daar eens een stokje voor moeten steken, maar daar ze veel te bang dat ze zo hun gebruikers verliezen.
Voorlopig heb ik mijn portie wel gehad. Ik ga Twitter voortaan weer gewoon negeren.
