Dit wordt een kort stukje, want ik lig in bed. Niet omdat ik ziek ben, integendeel, maar omdat ik gisteren mijn boosterprik heb gekregen. En die komt harder aan dan mijn eerste twee Pfizers. Een beetje suf, maar gelukkig lig ik in bed. Met de Volkskrant, waarin staat dat gevaccineerde ouderen een bijna even grote kans hebben om corona-positief te worden als ongevaccineerden. De werking van het vaccin neemt af bij ouderen, waar overigens wel tegenover staat dat àls je ziek wordt de gevolgen minder erg zijn. 

Ik ben dus net op tijd, aangezien ik in april al voor het eerst was ingeënt. Zo’n beetje tien maanden werkt het vaccin bij 60-plussers, dat is nu vastgesteld. Een tegenvaller, maar het is niet anders. Voortaan graag op tijd reageren, dames en heren in Den Haag – vaccinatie zal een terugkerende operatie worden.

Het was nog een heel gedoe om de booster te pakken kreeg, want eigenlijk behoorde ik nog (lang) niet tot de doelgroep van kwetsbare tachtigjarigen. Velen van hen hadden een oproep gekregen om een afspraak te maken, maar kennelijk toch niet allemaal. Zoals steeds bij het coronabeleid in Nederland heerste er verwarring. Chaos. 

Wie wel en wie niet en waar wel en waar niet. 

Zodoende kwam in Amsterdam en omstreken al gauw de sociale tamtam op gang. Van een vriend ontving ik het bericht dat er op Schiphol en in Amstelveen priklocaties waren, waar je zo binnen kon lopen. Ook toegankelijk voor 60- en 70-jarigen, misschien zelfs voor iedereen die een booster toegediend wilde krijgen. Hij gaf mij het adres van de GGD in Amstelveen. 

Het was nog in de ochtend en ik er heen. Voor de deur stond een klein groepje wachtenden met dezelfde wens als ik. Sommigen mochten de voor de entree geposteerde suppoost passeren, anderen werden tegengehouden.

Van een vriend ontving ik het bericht dat er op Schiphol en in Amstelveen priklocaties waren, waar je zo binnen kon lopen. Ook toegankelijk voor 60- en 70-jarigen, misschien zelfs voor iedereen die een booster toegediend wilde krijgen

“Heeft u een afspraak?”, vroeg hij.

“Nee, maar ik hoorde dat…”

“Helaas, alleen op afspraak!”. 

Ik kwam niet verder en bedroefd liep ik terug naar de auto. Nauwelijks was weer thuis of een andere vriend belde. Hij was zojuist in Amstelveen wel binnengekomen, vertelde hij triomfantelijk. Een beetje aanhouden en zeggen dat je van ver komt. Nu liep hij trots rond met een pleistertje op zijn arm. Wel opletten, om drie uur gingen ze dicht. 

“Om half drie is de rij misschien minder lang dan die van mij. Het duurde alles bij elkaar ongeveer een uurtje”, zei mijn andere vriend.

Gvd, hij wel! 

Punctueel om half drie arriveerde ik weer bij de bewuste priklocatie. Buiten stond een rij, maar die was niet eens zo lang. Ik sloot aan en even later deed een echtpaar achter me hetzelfde. De vrouw zei dat ze van Schiphol kwamen, waar ze het hadden geprobeerd bij P4.

“Het is daar een chaos”, zei de vrouw, “we zijn weggestuurd wegens drukte”.

“Ja, wegens succes gesloten”, beaamde de man bitter.

Voor mij stond nog een echtpaar.

“Heeft u wel een afspraak?, vroeg de vent van het stel.

“Nee.”

“Wij wel!”

Bars keerde hij zich om.

Langzaam schuifelde de rij, voetje voor voetje, verder. Dit was de kwetsbare grijze golf, waartoe ik nog niet behoorde. Nog niet. “Morgen weer flink trainen”, dacht ik, toen voor me een rolstoel met passagier in de deurpost vast bleef zitten. We naderden de suppoost, die mij van vanmorgen had tegengehouden. Mijd elk oogcontact met een douanier of een politieagent, is iets dat ik al vroeg van mijn vader geleerd. Dan word je nooit aangehouden. De suppoost zag me niet, of deed of hij mij niet zag, of misschien kon het hem niets schelen, of misschien was de hele boel wel opengegooid. 

Ineens stond ik binnen!

Ik moest het gezondheidsformulier invullen, mijn ID werd gecontroleerd (niet vergeten!), ik mocht doorlopen en toen zag ik in de verte de eerste prikkamers opdoemen. De zon begon te schijnen en ik hoorde Beethovens paukenslagen! Een kwartiertje later zat ik op een stoel. Ik had speciaal een overhemd met korte mouwen aangetrokken. 

Boem! Die zat er goed in. 

Een stuk beter dan bij Boris Johnson.

Even later nam ik in de wachtkamer plaats op een bankje om wat uit te puffen en de toekomst te beschouwen. Toen reed ik voorzichtig naar huis en nu lig ik in bed. Straks sta ik op. Wiser, but not sadder. Misschien dat ik dan nog wat wankel op de benen sta, maar in elk geval voor een jaar weer beschermd. Beter kan niet. 

Hallelujah!