Ik zal eerlijk zijn. Als Caroline van der Plas, misschien nog niet deze keer maar dan toch zeker wel bij de volgende verkiezingen, keihard op haar bek gaat, zal ik daar totaal geen meelij mee hebben. Ik heb niks met haar en met haar slappe praatjes over boeren die allemaal miljonair zijn op de dag dat zij zich laten uitkopen. En ik heb ook niks met haar morsige verschijning, waarmee zij op een tractor zonder nummerplaat het Binnenhof kwam bestormen. Ik hoop dat zij daarvoor een fikse boete heeft gekregen. Maar als persoon wens ik haar en haar eventuele vriend het allerbeste toe en veel geluk in hun verdere toekomst! 

Ik bedoel maar: je kunt van iedereen leren. Ook als persoon. 

Ha fijn! Het wordt weer verkiezingstijd, de campagnes zijn al begonnen. Dat wordt weer veel argumenteren zonder argumenten, veel vliegen afvangen, veel geneuzel, veel principieel doen en niet principieel zijn, veel kiezen tussen de minst slechte de kwaden, veel sombere vooruitzichten voor het geval dat er niet op jou wordt gestemd, en vergeet tenslotte ook niet: laat je voorstaan op je eigen eerlijkheid. ‘Om eerlijk te zijn’ en ‘ik zeg maar eerlijk’ – zijn de mantra’s zonder welke een politicus niet ver komt. Maar bovenal: beloven, heel veel beloven!

‘Beloften maecken ’t volck tot alle dinghen graeg’, zei Joost van den Vondel al. 

En zo is het maar net. De mooiste belofte aller beloften is de belofte dat alles anders wordt als jij aan het bewind komt. Nooit heb ik een politicus horen zeggen: ‘Het gaat eigenlijk wel goed, laten we het zo proberen te houden’. De gedachte dat het anders moet, is het wrakhout van het ongenoegen waarop de politicus drijft. Joost Eerdmans van dat onnozele partijtje JA21 hoorde ik zelfs beweren dat ‘het ECHT anders moet.’ Bij zijn eigen partijtje springen ze allemaal als kwakende kikkers uit het kruiwagentje, maar onze Joost houdt vol dat het met hele land ECHT heel anders moet. Toezicht houden over 18 miljoen kikkers, dat kan hij wel. 

Ja, echt.

Zonder de belofte van een betere toekomst kan geen politicus leven. Hij is zijn (haar, enz.) adem, zijn zuurstof. Zonder beloftes stikt de politicus. Dus als hij slim is en zijn leven is hem lief, verlaat de politicus op tijd de politiek. Dat is de laatste tijd ook veel gebeurd. Van Mark Rutte tot Sjoerd Sjoerdsma, van Sigrid Kaag tot Jesse Klaver, van Wopke tot Sylvana, allemaal zijn ze opgestopt om plaats te maken voor anderen, die ook het verschil niet gaan maken. 

Wie daarentegen misschien wel terugkeert in de politieke arena is Ina Brouwer! Om eerlijk te zijn heb ik haar, heel anders dan Caroline van der Plas, wel gemist. In een la met speciale foto’s, ansichtkaarten en tekeningen bewaar ik een foto, waarop ze handenklappend te zien is, zittend in een Kamerbankje met de CPN-partijbonzen Marcus Bakker (midden) en Joop Wolff (rechts). Opdat we niet vergete. En vergeten. 

Ina wil op haar 73^ste terug in de Tweede Kamer. Grappig genoeg doet zij dat niet via haar oorspronkelijke bloedgroep de CPN, de partij die in 1990 tot GroenLinks fuseerde met de PPR, de PSP en de EVP. In 1994 was zij zelfs nog even met (wijlen) Mohammed Rabbae lijsttrekker van dat clubje, maar een groot succes werd het niet. Van de schamele zes zeteltjes die GroenLinks toen bezette, raakte de partij er verdorie nog eentje kwijt.

Ina Brouwer wil naar de Kamer via de PvdA. Ik wist het niet, maar in 2007 schijnt ze van de PvdA lid te zijn geworden, omdat ze het oneens was met Femke Halsema’s weigering om tijdens de coalitievorming aan te sluiten bij de PvdA en het CDA. Maar ja, Ina bleef intussen wel gewoon lid van GroenLinks, wat ze zelf erg edel vond, maar waarmee ze wederom blijk gaf van een karakterologische dubbelhartigheid. 

In Nederland kun je overigens lid zijn van net zoveel politieke partijen als je maar wil. Altijd handig om je de kaarten gesloten te houden tot het moment dat je de uitslag van de verkiezingen kent.

Bijna ongelooflijk is de totale implosie van het CDA. Dat is in korte tijd de zieligste partij van Nederland geworden.

Op zichzelf spreekt het natuurlijk in Ina’s voordeel dat zij op latere leeftijd heeft ingezien dat een mens kan terugkomen van een politieke dwaling, maar hoe vaak kun je de steven wenden, zonder voor onoprecht te worden aangezien? Ina wil terug. Of de combinatie PvdA/GroenLinks daar erg blij mee zal zijn, lijkt evenwel twijfelachtig. Een oude witte vrouw met een communistisch verleden is weliswaar niet zo erg als een oude witte man met een communistisch verleden, maar in de huidige tijd spreken deze kwalificaties niet bepaald in je voordeel. Komt nog bij dat Brouwer in het verleden beslist geen stemmentrekker is geweest. Het kan daarom niet anders dan dat hier voor Frans Timmermans, als oude witte man zonder een communistisch verleden, de taak is weggelegd om de nieuwe ambities van Ina Brouwer een halt toe te roepen. Links heeft ten aanzien van persoonlijke relaties een enigszins bedenkelijke reputatie, dus ik houd mijn hart vast. 

Waar kan Ina dan nog naar toe? De SP of D66?

Bijna ongelooflijk is de totale implosie van het CDA. Dat is in korte tijd de zieligste partij van Nederland geworden. Na ontelbare eerdere afvallers is ook CDA-voorzitter Hans Huibers opgestapt. Dat ik bij dit bericht dacht ‘Huib who?’ zegt al genoeg. Zijn naam heeft zich in het geheugen van geen enkele kiezer vastgezet. Hem is verweten dat er geen opvolger voor Wopke klaarstaat, eigenlijk een onredelijk verwijt, want die opvolger bestaat gewoon niet. Wat zich aandient, lijkt vooral op brandhout. 

Dankzij de verkiezingen in november wordt het toch nog een heerlijk politiek jaar. Ik kan bijna niet wachten. We gaan het straks allemaal horen: beloftes uit oude en nieuwe monden. Het moet ECHT anders en wij gaan ervoor zorgen als u op ons stemt. Maar de grote Ierse schrijver Jonathan Swift zei het al: ‘Beloftes en taartbodems zijn gemaakt om gebroken te worden.’

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.