Spring naar de content
bron: anp

Caroline van der Plas: ‘Ik heb mijn kinderen veel verdriet gedaan door mijn eerste huwelijk niet te laten slagen’

Caroline van der Plas (Cuijk, 1967) is fractievoorzitter van de BoerBurgerBeweging in de Tweede Kamer.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door Mirjam Eeken

Wat is uw huidige gemoedstoestand?

Ondanks dat ik te maken heb met bedreigingen en haatberichten gericht aan mijn persoon, ben en blijf ik strijdbaar. Ik ben ervan overtuigd dat er een nieuwe politieke wind kan gaan waaien in Nederland, met oog voor de noden van burgers en boeren. 

Aan wie ergert u zich?

Ik erger mij aan azijnpissers die altijd negatief commentaar hebben.

Lijkt u op uw moeder?

Mijn moeder is een sociaal en zorgzaam persoon en dat heb ik van haar geërfd. Net als zij ben ik zelfstandig en vooruitstrevend. Mijn moeder maakt zich altijd wel veel zorgen over alles en dat heb ik niet. Ik maak me alleen druk over dingen waar ik invloed op heb.

Lijkt u op uw vader?

Mijn vader en ik hadden een heel sterke band en begrepen elkaar. Hij was iemand die knetterhard werkte en verschil wilde maken. Hij was creatief in zijn gedachten, had veel humor en was heel goed met het gesproken en geschreven woord. Dat heb ik van hem. Ik kan ook negatieve kanten opnoemen, maar mijn vader is overleden en dat doe ik dus niet. Hij kan zich niet meer verweren.

Wat is uw grootste angst?

Dat een van mijn kinderen doodgaat voordat ik zelf overlijd. Helaas heeft mijn moeder dit wel moeten meemaken in 2020, toen mijn broer Andrew overleed aan kanker. Ik denk dat ik zelf dood zou willen als een van mijn twee zoons overlijdt. 

Welk leed heeft u anderen berokkend?

Ik heb mijn kinderen veel verdriet gedaan door mijn eerste huwelijk niet te laten slagen en vervolgens in een vechtscheiding terecht te komen. Dat had ik anders willen doen.

Hoe moedig bent u?

Ik ben die persoon die wild opspringt en al armenzwaaiend wegrent van een terras als er een wesp in de buurt is. Tijdens vliegreizen ben ik alleen maar bezig met luisteren naar de motoren en kijken of de stewardessen nog normaal hun werk doen, zodat ik zeker weet dat er geen problemen zijn. Tegelijkertijd ben ik strijdbaar en laat ik me niet snel ontmoedigen. Een beetje vreemd is dat wel, dat een wesp me panisch maakt en een debat in de Tweede Kamer een piece of cake is.

Bent u aantrekkelijk?

Ik vind mezelf niet lelijk. Of ik aantrekkelijk ben, laat ik aan anderen over. 

Waar schaamt u zich voor?

Ik ben echt veel te zwaar en het lukt me maar niet om een flink aantal kilo’s af te vallen.

Bent u monogaam?

Monogamer dan ik krijg je ze niet in Nederland.

Wie is uw grootste liefde?

Naast mijn kinderen, mijn man Jan.

Heeft u weleens een mystieke ervaring gehad?

Toen Jan ziek werd, zaten wij in het ziekenhuis te wachten op de arts voor de diagnose. In de hal stond een piano waar iedereen op kon spelen. Ik had al een groot voorgevoel dat het helemaal mis was en ineens hoorde ik iemand het Ierse liedje Danny Boy spelen. Dat gaat over liefde en afscheid. In Nederland is dit nummer bij vrijwel niemand bekend, maar ik kende het, omdat het op de uitvaart van mijn vader werd gespeeld. Ik schrok en dacht meteen aan mijn vader. Ik ben er nu nog van overtuigd dat dit een teken van hem was om ons te steunen. Op hetzelfde moment kwam de arts ons ophalen en kregen we te horen dat Jan nog maar een paar weken te leven had. Negen weken later is hij overleden aan uitgezaaide alvleesklierkanker.

Bidt u weleens?

Soms, hoewel ik geen religie aanhang. Ik ben katholiek opgevoed, maar ik ben al jaren niet kerkelijk meer. Toch is af en toe een gebedje doen erin gebleven, hoewel ik niet precies weet tot wie ik bid. 

Wanneer heeft u voor het laatst gehuild?

Een tijdje geleden zat ik op een zondagmiddag in de achtertuin en had een glaasje wijn ingeschonken en een paar rijstzoutjes in een bakje gedaan. Ik keek naar mijn glas en naar de zoutjes, toen een gevoel van eenzaamheid en gemis mij ineens overspoelde. Jan en ik zaten zo vaak om die tijd samen een wijntje en een hapje te doen, en die rijstzoutjes waren zijn favoriet. Ik huilde om zijn lijdensweg en het onrecht dat hem met die vreselijke alvleesklierkanker is aangedaan. En om mijzelf, dat ik hem nooit meer zal zien of bij me zal hebben. Het is al bijna drie jaar geleden dat hij overleed, maar de pijn kwam weer keihard binnen.

Wat zijn uw dagdromen?

Een kleine cottage in Ierland, met een paar kippen, een paar varkens en een moestuin. Aan de ruige westkust, met in de buurt een paar winkeltjes en een pub en mijn naaste familie om mij heen. Gelukkiger kun je me niet maken. 

Wie hoopt u nooit meer terug te zien?

Wespen.

Wat is uw devies?

Doe gewoon wat je niet verteld wordt.