“Zij is een fijnproever met een ongelooflijke neus voor goede wijn en kan goed feesten, alleen doet ze dat sporadisch. Net voordat haar laatste boek uitkwam, heeft ze een mooie avond georganiseerd voor een stuk of acht vrienden. Ze had een gezellig restaurant gekozen, waar we in een aparte ruimte bijeen zaten en veel hebben gelachen en ook heerlijk hebben gegeten en gedronken.
“Op een zeker moment stond ze op om, zoals altijd, uit haar hoofd te gaan speechen. Ze vertelde iets treffends over alle aanwezigen en blikte terug op de tijd die achter haar lag. Griet is diep gegaan. Ze was emotioneel uitgeput,maar intens dankbaar voor onze vriendschap. En het nieuwe kind lag er.”
Reinhilde Weyns, opleidingshoofd Filmschool RITCS in Brussel

“Op de Beecks nieuwe roman is een verraderlijke komedie waarin ze niet preekt. Haar beste boek. Waar ze eerder nog wel eens al te doelmatig naar haar boodschap toeschreef, haalt ze nu geen toeren uit, maar toont en registreert. (–) Ook met de hoopvolle maakbaarheidsgedachte, zeer aanwezig in haar werk, is ze voorzichtiger.”
Thomas de Veen, NRC Handelsblad, 13 september 2019

“Met haar vlakke karakters en pathetische taal wekt ze vooral irritatie. (–) Los hiervan irriteert de gemakzucht – om niet te zeggen het seksisme – waarmee Op de Beeck haar bijfiguren in hokjes plaatst nog het meest. De meeste mannen zijn egoïstische klootzakken, de meeste vrouwen zijn zure trutten.”
Bo van Houwelingen, de Volkskrant, 1 november 2019

“Ik ben een van haar meelezers en ik heb haar laatste manuscript in één ruk uitgelezen, maar ik zal het niet in boekvorm herlezen. Het is haar meest autobiografische boek als het gaat over vergiftigde relaties en anorexia. Griet had een eetprobleem toen ik haar in 1999 leerde kennen.
“We werkten drie jaar samen tijdens het project ‘Brugge 2002 – Culturele Hoofdstad van Europa’. Griet was dramaturge en hoofd Podiumkunsten, ik was verantwoordelijk voor de communicatie. We bleken uit dezelfde omgeving te komen. We zijn beiden opgegroeid aan de rand van Turnhout in de Vlaamse Kempen. Ik ken haar familie, zij de mijne. We spreken dezelfde taal en hadden aan een half woord genoeg. 
“We spraken veel over onze families en haar problemen leken in eerste instantie herkenbaar te zijn. Ze komt uit een typisch Kemps gezin, in die zin dat er hard moest worden gewerkt en er weinig gevoelens werden getoond. Maar er was ook een trauma in het gezin, omdat de eerste vrouw van Griets vader was verongelukt. Hij is na haar dood snel hertrouwd met haar moeder. 
“Haar vader was wijnhandelaar en een geliefd en gerespecteerd figuur in de buurt. Hij stond bekend als een briljante, taalvaardige, belezen man en schreef af en toe columns voor de plaatselijke krant – dat was zijn hobby. Griet heeft ook een briljante geest. Ze heeft een vlijmscherp observatievermogen en kan alles wat ze waarneemt razendsnel en fantastisch onder woorden brengen. Ze heeft Germaanse talen gestudeerd en is ongelooflijk talig. Ik verdenk haar ervan dat ze hoogbegaafd is. Op het werk stak Griet ook met kop en schouders boven iedereen uit, maar ze hield zich altijd op de achtergrond. Totdat ze begon te schrijven, heeft ze nooit de plek ingenomen die ze verdiende.”
Reinhilde Weyns

Iedereen herkende onmiddellijk haar commerciële en literaire potentie.

Yves Desmet, voormalig hoofdredacteur De Morgen

“Ze is een van de beste dramaturgen met wie ik bij het Toneelhuis heb gewerkt. Ze keek heel kritisch, had een goed inzicht in het verloop van een stuk en was zeer betrokken. Andere dramaturgen wonen doorgaans eens in de zoveel tijd een repetitie bij; Griet was er bijna altijd. Ze was heel dienstbaar aan anderen en ook altijd bezig de ander boven zichzelf te stellen. Ze vroeg vooral hoe het met jou was, maar nam nooit ruimte om over zichzelf te vertellen. Ze deed vrolijk, maar ik voelde dat ze triest was.”
Ariane van Vliet, actrice

“Ik leerde Griet kennen toen regisseur Titus Muizelaar het plan opvatte om een theatercollage te maken van mijn boeken. Griet was altijd aan het lachen en aan het dollen. Achteraf dacht ik: ze was te vrolijk. Achter dat feelgoodmasker zat dat onverwerkte verleden.”
Tom Lanoye, auteur, dichter, toneelschrijver 

“Sinds ze naar Anna ging, haar therapeut, heb ik haar enorm zien veranderen. Ze kroop meer en meer uit de slachtofferrol en nam het leven steeds meer in eigen handen. En ze ging voor de krant schrijven. Ik vond het spectaculair om te zien hoe Griet in haar kracht ging staan.”
Ariane van Vliet 

“Griet is me opgevallen in de tijd dat ze voor Humo werkte. Ze maakte interviews met acteurs, schrijvers en mensen uit de media en had een aparte, empathische stijl. Ze zat mensen echt op de huid. Waarschijnlijk deed ze dat door haar empathisch zwijgen na een antwoord – dat beheerst ze meesterlijk – waardoor mensen toch weer gaan praten. Wij bij De Morgen waren stikjaloers op die mooie verhalen van Humo en hebben toen een ‘commandogroep’ geformeerd. We ontvoerden haar naar een restaurant, stopten haar vol met exquise spijzen en dranken en overlaadden haar met complimenten. Daags daarna heeft Griet het contract met De Morgen getekend. Ze was gecharmeerd van ons en ze vond het prettig om op een redactie te kunnen praten en te discussiëren. Bij een krant is het familiegevoel sterker dan bij een weekblad als Humo.”
Yves Desmet, voormalig hoofdredacteur De Morgen, thans freelance journalist bij Humo 

“Het schrijven van die interviews was op een gegeven moment geen uitdaging meer voor haar. Ze was er zo goed in dat ze er ook heel snel klaar mee was. Maar omdat die stukken zo goed werden bevonden, groeide haar zelfvertrouwen. Als mensen mij graag lezen, zo zei Griet, dan heb ik nog wel een verhaal te vertellen.”
Reinhilde Weyns

“Ik wist niet dat ze met een roman bezig was. Ze mailde me op een gegeven moment een document. ‘Ik weet dat je heel druk bent, maar zou je dit willen lezen?’ Ik had geen tijd maar wees haar op mijn goede contacten bij uitgeverij Prometheus en heb haar manuscript naar Mai Spijkers doorgestuurd. Ik werd de volgende dag meteen door hem gebeld: ‘Wie is Griet Op de Beeck?’”
Tom Lanoye

“Ze stond aan mijn bureau met een stapel papieren en vroeg of ik die wilde lezen. Het was het manuscript van Vele hemels boven de zevende. Ik heb het diezelfde avond gelezen en naar Robbert Ammerlaan gemaild, destijds de directeur van De Bezige Bij. Ik wist niet dat Tom Lanoye het manuscript ook diezelfde avond naar Prometheus had gestuurd. Ammerlaan heeft in elk geval hartgrondig gevloekt toen bleek dat Mai Spijkers Griet had weggekaapt. Iedereen herkende onmiddellijk haar commerciële en literaire potentie.”
Yves Desmet

“Mijn redacteuren lazen meteen dat ze iets bijzonders in handen hadden en Griet bleek ook nog een mooie vrouw met een charismatische uitstraling. Ik dacht: die is van mij.”
Mai Spijkers, directeur uitgeverij Prometheus

“Griet was beduusd door het succes. Meteen werden de filmrechten van haar boek gekocht en ze verkocht al snel honderdduizenden boeken. Als je zo veel boeken verkoopt, ben je niet alleen een goede schrijver, maar heb je ook een onontdekte zenuw in de samenleving gevonden. Kennelijk zijn er veel mensen die slecht in hun vel zitten, die gefrustreerd zijn vanwege een slechte jeugd of in een ongelukkig huwelijk zitten waar ze niet uit kunnen.
“Waar andere succesvolle debutanten nog weleens opzien tegen een tweede boek, heeft Griet zich niet laten verlammen. Ze is gedisciplineerd blijven doorschrijven, met het idee: fijn dat jullie het mooi vinden, want ik heb nog meer te vertellen.”
Yves Desmet 

Griet wilde haar eigen moment bepalen om over haar misbruik te vertellen. Ik vond dat ongelooflijk moedig.

Ariane van Vliet, actrice

“Als je haar interviews allemaal naast elkaar legt, zie je hoe Op de Beeck stap voor stap steeds meer over zichzelf prijsgeeft. Eerst over haar liefdeloze jeugd, dan over haar anorexia-periode en ten slotte over haar vader die haar als kind zou hebben misbruikt. Die bekentenissen passen perfect in de heersende mediacultuur waarin ook literatuur echt, authentiek en intiem moet zijn. Maar door de uitzending van DWDD raakte ze de regie kwijt. Niemand had het daarna nog over het boek.”
Sander Bax, literatuurwetenschapper, verbonden aan de Universiteit van Tilburg

“Toen Griet Op de Beeck bij DWDD zei dat een therapeut haar had geopenbaard dat zij tussen haar vijfde en negende was misbruikt door haar vader, terwijl zij daar zelf aanvankelijk geen herinnering aan had, vond ik dat zeer bedenkelijk. Uit al het onderzoek komt naar voren dat het geheugen op dit punt zeer onbetrouwbaar is en volkomen te manipuleren. In de jaren tachtig van de vorige eeuw heb ik al eens met Hans Israëls in Paradiso een symposium georganiseerd over Freuds verleidingstheorie. Er zaten een kleine duizend psychologen en psychiaters in de zaal. Het ging erover dat Freud zelf al was teruggekomen van het idee dat een therapeut misbruik aan het licht kan brengen waar het slachtoffer zelf geen weet van heeft. Dat is later onder meer bevestigd door de psychologen Hans Crombag en Harald Merckelbach. Zij hebben uitvoerig onderzoek gedaan en komen in hun boek Hervonden herinneringen en andere misverstanden tot de conclusie dat er van dat soort herinneringen zelden iets klopt. Alleen de psychiater uit Kuifje gelooft er nog in.
“Na de kritiek is Griet een beetje gaan schuiven met haar verhaal. Ze voelde zelf, denk ik, wel dat het zo niet langer vol te houden was. Matthijs van Nieuwkerk heb ik erover aangeschreven. Ik ben wel een beetje teleurgesteld in hem. In die uitzending van DWDD bood hij maar weinig weerwerk en gedroeg hij zich als iemand die je elke modegril kunt wijsmaken.”
Max Pam, schrijver, columnist van de Volkskrant

“Ik doe niet mee. Succes.”
Matthijs van Nieuwkerk, presentator DWDD

“Zijn ze hervonden of door kwakzalvers bij haar kunstmatig geïnsemineerd?”
Sylvain Ephimenco, columnist Trouw

“Willen we echt weten of Griet Op de Beeck is misbruikt door haar vader en of het geloofwaardig is dat haar incestervaringen pas decennia later door een therapeut tevoorschijn zijn getoverd? Interessanter is de vraag waarom ze haar verdrongen herinneringen zo nodig aan de grote klok moest hangen.”
Elsbeth Etty, De Groene Amsterdammer, 11 oktober 2017

“Ze heeft zo veel voorstellingen en vooral repetities gezien dat ze duivels goed weet hoe kwetsbaar en zorgvuldig je moet formuleren om te cashen.” 
Guido Lauwaert, Vlaamse theatermaker, op zijn weblog

“De reacties op Griets optreden waren zo heftig en misogyn dat mijn haren er recht overeind van gingen staan. We weten wat voor tranendal seksueel misbruik is voor vrouwen en dan gaat een witte, oude man in een column bepalen dat Griet zich aanstelt. Ze had overigens nog 107 andere indicaties die wezen op incest en haar zus had hun vader al eerder van seksueel misbruik beschuldigd. Door haar verhaal te ridiculiseren houd je het maatschappelijke taboe op dit onderwerp in stand, terwijl er jaarlijks 62.000 nieuwe slachtoffers van seksueel geweld bij komen. 
“Elsbeth Etty ging nog een stap verder door te beweren dat Griet gestreeld wordt door de aandacht van de media voor haar misbruik door te verwijzen naar een zin uit haar boek: ‘Dit is het mooiste wat haar kan overkomen.’ Onbestaanbaar. En zeg me niet dat het geen vrouwenhaat is. Nico Dijkshoorn vertelde kort daarvoor in de krant over de emotionele mishandeling door zijn vader. Daarvan heeft niemand zich afgevraagd of het wel waar was.” 
Philip Huff, schrijver 

“Is Max Pam psycholoog? Psychiater? Ik erger me blauw aan mensen zonder verstand van zaken die gaan roepen dat de vrouw die geen herinnering heeft aan incest een bedrieger of simulant is. Het strookt geenszins met de hedendaagse consensus in de psychiatrie. Tegenwoordig weten we dat het ontbreken van duidelijke herinneringen aan het misbruik juist typisch is bij een posttraumatische stressstoornis. Een slachtoffer kan zich tijdens of na een traumatische ervaring dermate afsluiten van de angst en pijn dat hij geen toegang meer heeft tot de herinnering eraan. Het merendeel van de mensen met een posttraumatische stressstoornis hebben slechts dissociatieve ‘herinneringen’ – beeldflarden die zich telkens op dezelfde manier opdringen. Dat is waar Griet Op de Beeck ook over sprak.”
Paul Verhaeghe, klinisch psycholoog en hoogleraar psychoanalyse aan deUniversiteit Gent, auteur van Intimiteit

Ze gebruikt een beproefd elixer van goedkope emotie en opzichtig effectbejag.

Dirk Leyman, literair journalist De Morgen

“Het optreden in DWDD heeft ze met meerdere mensen overlegd. Ze heeft de voors en tegens net zo lang op een rijtje gelegd totdat ze zeker was van haar zaak. Griet moest het doen voor haar herstel. ‘Ik moet dit durven, ik moet uit die schaamte stappen,’ zei ze. Bovendien wist ze dat wie een trilogie over incest schrijft, vragen kan verwachten van journalisten. Ze zouden willen weten of ze zelf ervaring met het onderwerp had. Griet wilde de regie houden en haar eigen moment bepalen om over haar misbruik te vertellen. Ik vond dat ongelooflijk moedig.”
Ariane van Vliet

“Ik weet voor 150 procent zeker dat het gebeurd is wat Griet beweert. Maar ik heb ook een lange carrière achter de rug bij de Vlaamse televisie en wist wat zo’n bekentenis op tv zou kunnen aanrichten. Dat hebben we besproken. Griet was voorbereid op mogelijk commentaar, maar die hetze had ze niet verwacht. Ze was er kapot van dat mensen het misbruik in twijfel trokken. Erkenning is zo belangrijk als je het zelf zo lang hebt ontkend.
“Een jaar later vloog Matthijs van Nieuwkerk ook nog eens volledig uit de bocht. Hij was er kennelijk op aangesproken dat hij in de eerste uitzending niet kritisch genoeg was geweest en sprong ineens op de kar van de sceptici. Hij zei: ‘Je snapt toch zeker wel dat er mensen zijn die je niet geloven.’ Bah. Dat was onder de gordel.”
Reinhilde Weyns

“Je maakt jezelf wijs dat je voorbereid bent op kritiek, totdat je in de schiettent wordt gezet. Dan wordt er ook nog beweerd dat het een commerciële move zou zijn. Man, ga je hoofd laten nakijken! Griet is niet bepaald nooddruftig. Die bekentenis gingeerder tegen haar zakelijke belangen in. Ze was tot op dat moment publiekslieveling. Ineens was het hakken op Griet.”
Yves Desmet

“Na de uitzending ontving ze ook heel veel positieve reacties, maar het was een heel moeilijke periode voor haar. Eenzaam ook. Ze heeft een grote groep lieve vrienden om zich heen, waaronder ook haar jongste zus Tine, maar Griet wil alles zelf oplossen. Ze heeft er wel voor gezorgd dat ze afspraken buiten de deur had. Ze kruipt niet meer, zoals vroeger, onder de dekens en ze is na die uitzending van DWDD snel weer gaan schrijven. Dat is haar houvast.”
Ariane van Vliet

Ze was er kapot van dat mensen het misbruik in twijfel trokken.

Reinhilde Weyns

“Dat Griet het Boekenweekgeschenk mocht schrijven was revolutionair. Tot dan toe werden auteurs gevraagd die al lang meedraaiden. Het schrijven van het Boekenweekgeschenk werd gezien als een bekroning van iemands oeuvre. Maar Eppo van Nispen tot Sevenaer van het CPNB had ineens bedacht dat de Boekenweekgeschenkauteur van 2018 iemand moest zijn die op dat moment populair was. Ik verdenk hem ervan dat hij Griet heel leuk vond, want toen hij haar voor deze taak in een Antwerps restaurant vroeg, viel onze jonkheer plots voor Griet op zijn knieën. Ik kreeg de slappe lach.”
Mai Spijkers

“In de afgelopen tien jaar presenteerde de CPNB één ondermaats Boekenweekgeschenk, dat van Kader Abdolah, naast goede van Tom Lanoye, Tommy Wieringa, Esther Gerritsen en Herman Koch. Dit hoge moyenne keldert weer, nu de stichting een knieval heeft gedaan voor Griet Op de Beeck. De novelle Gezien de feiten is geen propaganda voor het Nederlandse boek. (–) In kwezeligheid doet Op de Beeck niet voor haar personage onder.” 
Arjan Peters, literair recensent, de Volkskrant, 9 maart 2018

“Ik heb een kalfje naar Griet vernoemd. Het werd geboren tijdens onze correspondentie die we op verzoek van de Volkskrant voerden, omdat zij het Boekenweekgeschenk schreef en ik het Boekenweekessay. 
“Er werd niet prettig gereageerd op haar Boekenweekgeschenk. Dat vond ik onaangenaam, want ik vond het een aardig boek en ik vind haar een spontane, hartelijke vrouw die goed kan schrijven, zeker over de intermenselijke problemen. Toen we elkaar tegenkwamen op het Boekenbal, hebben we elkaar omhelsd en een dansje gedaan.”
Jan Terlouw, schrijver

“We leggen haar nieuwste niet in de winkel. (–) Omdat haar boeken slecht geschreven zijn, tiens, bovendien in een Vlaams idioom waar ik een bloedhekel aan heb. Haar romans zijn een soort slecht georkestreerd poppentheater. Pas op, ik heb geen persoonlijke vete met haar. Maar wij mogen onze klanten toch gewoon coherente kwaliteit aanbieden?”
Gert Brouns, tot half november eigenaar boekhandel Limerick te Gent, in De Morgen, 21 september 2019

“Ik kan me voorstellen dat een boekhandelaar weigert om Céline te verkopen omdat hij een antisemiet is, of Mein Kampf niet in zijn boekwinkel wil leggen. Maar om Griet te weigeren? Als ik eerlijk ben, grijp ik ook niet meteen naar haar boeken als ik niets voorhanden heb, maar ik kan onmogelijk zeggen dat het geen goede boeken zijn. Ze weet een verhaal te vertellen. Wat zij schrijft is niet gericht op de schone letteren, maar is belangrijk voor veel mensen.
“Ik ben verbijsterd over die beken en stromen van haat richting Griet na haar vorige boek. Connie Palmen heeft er ook last van gehad na I.M., en Kristien Hemmerechts toen ze na de dood van haar man Herman de Coninck een persoonlijk boek over hem schreef. Die boeken gelden dan als ‘te emotioneel’, dus als ‘hysterisch’, dus als ‘wijvenliteratuur’, dus per definitie ‘kwalitatief onbenullig’, om niet te zeggen ‘onzin’. Waar heeft Griet dat aan verdiend? Tenzij aan overduidelijke vrouwenhaat?”
Tom Lanoye

Griet beheerst het plat Kempisch feilloos en als ze daarmee een tirade afsteekt over de wereld, vrienden of vijanden, lig ik onder tafel.

Yves Desmet, voormalige hoofdredacteur De Morgen

“Griet is een fenomeen dat de meningen in letterenland heftig verdeelt. De een vindt dat ze haar plek in de literaire wereld volop verdient. Ook omdat ze leesbevorderende impact heeft. Griet bereikt immers een publiek dat normaal amper leest. En die lezers beweren ook nog eens dat hun leven door haar romans ten goede is veranderd. Maar anderen, zoals ik, vinden dat haar werk literair te vaak tekortschiet én dat ze steeds uit hetzelfde vaatje tapt. Ze gebruikt een beproefd elixer van goedkope emotie en opzichtig effectbejag. Haar romans wemelen van de stilistische onbeholpenheden en kromme metaforen. Ze staan bol van het melodrama en haar personages zijn te eendimensionaal. Ik heb ook moeite met haar nogal banale boodschap: ze zegt dat we niet al onze shit onder het tapijt moeten vegen maar juist onder het tapijt moeten kijken. En dat we ons leven altijd weer in de hand kunnen nemen. Mocht het allemaal zo simpel zijn.” (lacht)
Dirk Leyman, literair journalist De Morgen 

“Griet is van begin af aan geframed als succesauteur en dat was ze ook vanaf het begin, maar zo’n mediahype brengt ook een grote kwetsbaarheid mee. Succes gaat tegenwerken – dat is een historisch mechanisme, dat was met Jan Wolkers en Harry Mulisch ook het geval. Als er zoveel boeken worden verkocht, kan het volgens critici geen literatuur zijn.”
Sander Bax

“Ze gaat voor de herkenning bij het grote publiek en weet precies hoe ze haar publiek moet behagen. Ze doet me denken aan Renate Dorrestein, die op een gegeven moment alleen nog maar potboilers schreef. Het is ieders goed recht om lachend naar de bank te lopen, maar word dan niet boos en ga niet recensenten verwijten dat je succès d’estime uitblijft, zoals Griet onlangs deed tijdens de Frans Kellendonklezing.”
Jeroen Vullings, literair criticus Vrij Nederland

“Griet heeft een missie. Ze wil mensen die slachtoffer zijn geweest aanmoedigen om hulp te durven vragen. Griet vindt het fijn om mensen te helpen, te stimuleren en te adviseren. Ze prijst haar eigen therapeut ook echt bij haar vrienden. Door haar spectaculaire verandering ben ik ook naar die Anna van haar gegaan. 
“Ik kan heel fijn met haar praten. Onze gesprekken gaan vooral over onze psyche. Je kunt tegen Griet niet zeggen: ‘Ik vond dat niet zo leuk. Punt.’ Griet vraagt altijd door, komt altijd tot de kern. Ze kan ontzettend goed luisteren en andermans gedrag analyseren. Ze weet te benoemen wat ik nog niet had ontdekt en me op een liefdevolle manier attent te maken op mijn blinde vlekken. Ik kom altijd opgeruimd terug van een afspraak met haar. Maar we lachen ook veel hoor. Griet ziet snel het absurde van een situatie in. Ze heeft natuurlijk veel meegemaakt en krijgt soms wel heel bijzondere fanmail. Daar kan ze smakelijke verhalen over vertellen.”
Ariane van Vliet

“Griet beheerst het plat Kempisch feilloos en als ze daarmee een tirade afsteekt over de wereld, haar vrienden of vijanden, lig ik onder de tafel. Er is niet alleen een goed dramaturge, maar ook een goed actrice aan haar verloren gegaan.”
Yves Desmet

“Ik geloof niet dat ze bedroefd is dat ze geen moeder is geworden. Ze vindt het wel heel leuk dat ze meter is van haar neefje, de zoon van haar oudere zus. Die taak voert ze met veel plezier uit. Ze kan ook goed levelen met kinderen. Ze benadert mijn dochters als volwassenen en die voelen zich daardoor serieus genomen.”
Ariane van Vliet

“Let op mijn woorden staat in de topdrie en verkoopt waanzinnig goed. Ik denk dat we in totaal tegen de negenhonderdduizend boeken van Griet hebben verkocht – schrijf maar een miljoen. Mocht er een tijd van onzekerheid voor haar zijn geweest, dan is die nu zeker voorbij. Maar het succes is haar absoluut niet naar het hoofd gestegen en haar levensstijl is volgens mij ook niet veranderd.”
Mai Spijkers

“Ze houdt enorm van lekker eten. We waren samen naar restaurant Noma in Kopenhagen. Dat was zo’n onwaarschijnlijke belevenis. Als je zo’n baby-dennenappeltje eet, is het alsof je aan een vennetje in het bos zit. We genieten er tijdens zo’n restaurantbezoek ook van om de juiste woorden te geven aan wat we proeven. 
“Verder leeft Griet heel sober. Ze is zeer milieubewust, eet geen vlees, heeft haar auto weggedaan en koopt weinig kleren. Ze neemt ook overal haar eigen drinkbeker mee naartoe. Voor haar laatste verjaardag heb ik haar een thermoskan gegeven, zodat ze onderweg ook geen koffiebekers meer hoeft te kopen.”
Ariane van Vliet

Griet is de ideale auteur. Ze is succes-schrijver én enorm productief.

Mai Spijkers, uitgever

“Griet vindt het vreselijk hoe er met de planeet wordt omgesprongen. Ze heeft ook lang nagedacht over haar recente vakantie in Canada – daar stelde ze zichzelf met zware wandelingen in de natuur op de proef. Nadat ze had besloten om toch te gaan, heeft ze een plan gemaakt om haar vliegreis te compenseren.
“Ze doet alles om de zaak te ondersteunen en te dienen. Ze zet ook een filmpje op Facebook waarin ze oproept om te gaan demonstreren voor een beter milieu, maar ze is niet iemand van het grote gelijk. Ze zal nooit tegen mij zeggen dat ik geen vlees moet eten bijvoorbeeld.”
Reinhilde Weyns

“Ze houdt van toneel en dans en gaat nog geregeld naar voorstellingen. Ze volgt regisseur Ivo van Hove en het werk van choreograaf Alain Platel vindt ze magistraal. Hij is in zijn dansen ook altijd bezig met de zoektocht naar de kwetsbare mens.
“Griet is nog steeds niet het toonbeeld van een sterke onkwetsbare vrouw, maar ze groeit naar waar ze wil zijn. En ze heeft voldoende vrienden om zich heen die haar erdoor slepen – al moet ik de eerste keer nog meemaken dat ze om hulp vraagt.”
Yves Desmet

“Je voelt je altijd heel erg gezien door Griet, maar zelf heeft ze snel het gevoel dat ze iemand tot last is. Het aanvaarden van warmte en hulp moet je bij haar echt forceren.”
Reinhilde Weyns

“Griet blijft het een kunst vinden om gelukkig te zijn. Ze kan het leven beter aan dan voorheen en ze wordt blij van fietsen, hardlopen en schrijven, maar ze is nog steeds streng voor zichzelf. Ze streeft een grote mate van perfectie na in de manier waarop ze met haar vrienden, petekind, huis en werk omgaat. En nog steeds kan ze een compliment niet binnenhalen. Ze vindt zichzelf niet mooi. Ongelooflijk hè. Ze is zó’n mooie vrouw en ook nog warm en attent.”
Ariane van Vliet 

“Griet is de ideale auteur. Ze is successchrijver én enorm productief. Ze werkt elke dag, komt elke paar jaar met een boek en reist naar alle uithoeken in Nederland en België om voor te lezen. Na afloop luistert ze dan ook nog aandachtig naar de talloze vrouwen van vijftig en zestig die haar komen vertellen hoe bevrijd ze zich door haar boeken voelen, en dan gaat ze snel naar huis om de volgende dag weer te gaan schrijven. Ik neem mijn Borsalino voor haar af.”
Mai Spijkers