Die zaterdagavond zat Linda de Mol naast Beau van Erven Dorens in een roomwitte fateuil. Niets sjieks, niets bloots – in spijkerjasje en vrolijk gekleurde strokenrok oogde Linda ‘gewoon lekker zichzelf’. Wel straalden haar goudblonde haren, net als haar ontwapenende glimlach. Het was de eerste uitzendavond van Talpa, de nieuwe tv-zender van Linda’s broer John. ‘Spannend’ en ‘leuk’, vond Linda, die al snel verklapte dat de opnamen bij haar thuis plaatsvonden. De grote trap achter de fauteuils, begrepen de kijkers, dat was dus de trap van Linda. En toen Linda even later zei dat ze ‘toastjes ging halen’, wist iedereen dat de populaire presentatrice naar haar eigen keuken zou snellen.

Dat de hal van Linda’s Gooise villa alleen voor de gelegenheid was omgetoverd tot tv-hoekje, dat de hapjes vermoedelijk kant- en-klaar stonden, en dat het ‘kijkje’ in en om het huis amper verder reikte dan de lengte van haar oprijlaan, deerde de kijker waarschijnlijk niet. Ruim een miljoen Nederlanders verkeerde graag in de waan dat de ‘echte’ Linda zich aan hen openbaarde. Ze toonde haar opwinding over Talpa, over haar komende programma’s, en haar gêne over een oude tv-blooper: dichterbij dan Linda had niemand Talpa kunnen brengen.

Wie doet het Linda na? Zo naturel jezelf spelen zonder dat het gekunsteld lijkt? Het is ongetwijfeld haar grootste talent en ze scoort al jaren mee. Want Linda de Mol, het negen jaar jongere zusje van mediamagnaat John, staat al ruim twintig jaar op eenzame hoogte aan het tv-firmament.

In de overlevering heet het dat Linda in 1985 bij toeval via broer John het televisievak in rolde. Met nepotisme had het niets van doen: hij zocht een presentatrice voor Sky Channel, zij bood zich spontaan aan. Geen idee dat dat het begin zou zijn van een glanzende carrière als presentatrice van grote spelshows.

Anno 2005 lijkt de balans tussen broer en zus meer in evenwicht: Linda loopt allang niet meer alleen aan de leiband van John, John leunt ook op Linda. In alles wat Talpa op die eerste avond wilde uitstralen, lijkt het of John zijn ‘brede familiezen- der’ modelleerde naar het ijzersterke imago van zijn zusje.

Want ook op haar 41ste is Linda nog altijd ongeëvenaard als Nederlands ideale schoondochter. Ze is vrolijk, maar niet te. Professioneel, maar niet afstandelijk. Openhartig, maar niet vulgair. Oer-Hollands, maar niet boers. En niet onbelangrijk: ze lijkt volkomen zichzelf gebleven.

Vanaf zondag 11 september zal Linda wekelijks bij Talpa te zien zijn. Dan begint de talkshow Linda & Beau. Het is afwachten hoe dat programma uitpakt, maar de ruim een miljoen kijkers die het duo oogstte tijdens de eerste uitzendavond beloven veel goeds. Uit de kritieken viel op te maken dat Linda te midden van de Gordons en Froukjes afsteekt als een toonbeeld van sophistication.

Ze is vrolijk, maar niet te. Professioneel, maar niet afstandelijk. Openhartig, maar niet vulgair. Oer-Hollands, maar niet boers

Knap, want in wezen doet ze niets bijzonders. Ze maakt mensen blij met prijzen. Ze acteert. En ook zíj babbelt schijnbaar voor de vuist weg over haar privébeslommeringen; man Sander Vahle en kinderen Julian (8) en Noa (5) komen regelmatig voorbij in haar verhalen.

Maar terwijl het gros van haar collega’s na verloop van tijd wordt afgedaan als overjarig, onnozel of ordinair, blijft Linda erin glijden als koek. Benijdenswaardig voor haar vakbroeders. Zo liet Patty Brard zich eens ontvallen: “Leuk, neutraal, intelligent, goed… Ja, af en toe zou ik dolgraag Linda willen zijn.”

Als geen ander slaagt Linda erin het persoonlijke publiek te maken – schijnbaar zonder dat ze banaal wordt, of erger nog, dat ze gaat vervelen. Dat is een kracht die broer John momenteel goed van pas kan komen. Net zoals Wendy van Dijk werd ingezet door Lay’s voor de promotie van chips, kan Linda nu als visitekaartje voor Talpa dienen, zeggen merkenspecalisten. Dolph Heyning van The Name Works: “Een persoon kan een ijzersterk merk zijn. Iedere merkhouder droomt er tegenwoordig van dat zijn merk een persoonlijkheid wordt.” En wat heeft het merk Linda te bieden aan Talpa? Veel, vindt Bart van der Vliet, strategy director bij reclamebureau Publicis. Linda de Mol, stelt hij, is Nederland zoals Nederland zichzelf graag ziet: mooi, succesvol, rijk en absoluut niet dom. En, zeker niet onbelangrijk: ondanks haar roem is Linda toch heel aardig en open gebleven. Van der Vliet: “Dat Linda zo’n leuke, frisse meid is, maakt het voor grote groepen mogelijk om haar te omarmen. Ze is ogenschijnlijk heel bereikbaar, ze zou zomaar je vriendin of buurvrouw kunnen zijn.”

En zo komt het dat veel mensen, onder wie – essentieel – ook veel vrouwen, Linda het succes van harte gunnen. The girl next-door is immers voor geen enkele vrouw een bedreiging. Waarom zou je haar dan iets misgunnen?

Dat mensen de neiging hebben Linda toe te juichen, noemt Roland van Kralingen van merkenadviesbureau High Value ‘een van de leuke dingen van het Linda-merk’. “Haast een beetje Amerikaans.” Ook volgens Van Kralingen beschikt Linda over een ‘hoog aspiratieniveau’, marketingjargon voor de wens van velen om zich met Linda te identificeren. Niet dat ze meteen ook spelshows zouden willen presenteren. Maar in een tijd waarin veel mensen het lastig vinden om hun eigen identiteit te bepalen, kijken ze ter inspiratie naar de sterren. Moet Van Kralingen Linda met andere rolmodellen vergelijken, dan valt de naam van prinses Máxima. “Net als Linda kan zij een brug slaan naar het volk, zonder dat ze daarbij haar aureool van bijzonderheid verliest. Deze dames hebben de warmte die Beatrix mist, ze staan niet boven, maar naast het volk.”

Heyning van The Name Works trekt weer een andere vergelijking. Linda de Mol, zegt hij, is net de Hema. “Beiden zijn oer-Hollands en toegankelijk voor een breed publiek. Ze bieden soms onverwachte pareltjes, maar vooral gedegen kwaliteit.”

En net toen het gevaar dreigde dat Linda toch wel erg braaf overkwam, dat ze bijna onmenselijk keurig leek, kwam ze in 2003 met haar eigen blad, Linda. Daarin laat ze ook ondeugende kanten van zichzelf zien. Dat ze weleens zin in seks máákt, bij- voorbeeld. Dat ze de wallen onder haar ogen heeft laten weg- halen. Of haar bekentenis dat ze het nog nooit met een neger heeft gedaan.

Voor de lancering was er scepsis: Nederland zou veel te klein zijn voor een personalityblad naar het voorbeeld van O, het magazine van Oprah Winfrey. Maar dat Linda. tegen de economische stroom in een enorm succes is geworden, met een oplage van 120.000 exemplaren, toont dat veel vrouwen zich in Linda’s belevingswereld kunnen vinden.

Zie jij het voor je: een vrouw dik in de veertig die nog steeds met kandidaten en spelletjes in de weer is?

Linda de Mol

Aan bladenmaakster Rozemarijn de Witte de eer dat zij in de presentatrice van Love Letters de allround-icoon herkende die Linda inmiddels is. De Witte, onder andere bedenkster van het blad Living, verliet vijf jaar geleden Sanoma om haar eigen uitgeverij Mood for Magazines te beginnen. Op zoek naar een vrouw die als rolmodel kon dienen voor een nieuwe vrouwen- glossy dacht ze onmiddellijk aan Linda. De Witte kende de Tros-diva nog van haar middelbareschooltijd in Hilversum. “Het was Linda, of het was niemand.”

Met het magazine Linda. werd het meisje Linda vrouw. Natuurlijk met alle onzekerheden die veel vrouwen hebben. Maar juist de openlijke twijfel aan zichzelf maakt haar voor de lezeres sympathiek. Want Linda leidt intussen ook het leven waarvan de doorsneevrouw alleen maar kan dromen. Ze rijdt in een Porsche, heeft voor haar kinderen thuis fulltime-opvang en heeft voor zichzelf een personal trainer aan huis. Quote noemde haar met 900.000 euro per jaar de best verdienende Nederlandse tv- ster. En haar zelf bedachte speelfilm Ellis in Glamourland werd een publiekshit.

Jaloersmakend inderdaad, maar lichter verteerbaar omdat Linda een selfmade woman is die hard werkt voor haar luxe. Wie de interviews erop naslaat, ziet dat Linda er nooit over gepiekerd heeft om te stoppen met werken. Haar ambitie is ingegeven door haar vader, heeft ze wel verteld. En haar moeder, die huisvrouw is, zei altijd: “Zorg dat je nooit afhankelijk wordt van een man.”

Alleen: vind maar eens een man die het verdraagt dat zijn vrouw meer geld verdient en succesvoller is dan hij. Sander Vahle, Linda’s huidige partner, creative director bij Talpa, maakt er weleens grappen over, onthulde hij in Linda. “Ik ben de Claus van Linda de Mol.” Maar Linda’s eerste echtgenoot, juwelier Fred Reuter, had er moeite mee, vertelde ze in 1994 aan Elsevier. “Mannen zijn toch liever de provider.” En in een van haar editorials over een vakantieliefde: “Veel geleerd die zomer: dat mannen met zoveel geld liever een meisje willen zonder woeste carrièreplannen.”

Je zou denken dat zulke geëmancipeerde uitspraken niet meteen aanslaan bij de gemiddelde Miljoenenjacht-kijkster. Maar de Linda.-lezeres lijkt meer op Linda dan haar tv-fans. Linda.-lezeressen zijn dertigers, hoogopgeleid, en 85 procent van hen heeft een baan.

Van Kralingen van High Value vindt het knap dat Linda met haar blad een nieuw publiek aan zich heeft gebonden zonder dat ze haar televisiekijkers van zich heeft vervreemd. Dat komt, denkt hij, doordat Linda haar vrouwelijkheid bewaart. “Ik ken weinig succesvolle vrouwen die hun mannetje staan zonder dat ze in een man veranderen of een bitch worden. Moet ik een vergelijkbare dame noemen, dan kom ik op Ayaan Hirsi Ali.”

Een geweldige naam trouwens, Linda., vindt namenspecialist Heyning. Heel toegankelijk. Want wat was er gebeurd als ze bijvoorbeeld Quirine had geheten? “Linda is een vrij gedateerde meisjesnaam, die begin jaren zestig populair was. Maar de persoon Linda heeft de naam actueel en fris gehouden, en daardoor is ook het blad laagdrempelig geworden.”

Sinds ze haar eigen blad heeft, is Linda een merk, zegt Van der Vliet van Publicis. Acteren deed ze inmiddels ook al, maar dat ligt toch in het verlengde van het presentatiewerk. “Met haar blad heeft ze haar eigen persoonlijkheid echt uitgebouwd tot een allround-personality.”

Misschien niet verassend voor iemand wier imago is gebaseerd op de indruk dat zij zo’n gewone meid is gebleven, maar Linda zelf wil van marketingstrategieën of imagebuilding niets horen. In Het Parool zei ze onlangs: “Ik zie mezelf niet als een merk. Ik denk dat ik een persoon ben gebleven. Tenminste, dat hoop ik dan maar.”

Maar hoe gewoon kan een mens blijven die vanaf haar negentiende grote successen boekt op de tv? Die als dertiger al zoveel geld had verdiend dat ze nooit meer zou hoeven werken? Wier broer bovendien multimiljardair is, een status die onherroepelijk ook op haar afstraalt?

Gewoon blijven is onder die omstandigheden onmogelijk. De echte Linda moet dus ook mijlenver verwijderd zijn van haar imago. Haar positie is misschien alleen nog enigszins vergelijkbaar met die van de leden van het Koninklijk Huis. Al kiest Linda wel vrijwillig voor de spotlights, want ja, televisie is verslavend. Of, zoals ze zelf op haar dertigste zei in Elsevier: “Het in de belangstelling staan wil je niet als aangenaam ervaren. Toch is het zo. Je bent ijdel.”

Tegelijkertijd erkende Linda het gevaar dat ze zichzelf door alle aandacht zou kunnen verliezen. Daarover maakte ze zich tien jaar geleden nog oprecht zorgen: “Ik moet uitkijken dat de tv-Linda zich van de echte Linda blijft onderscheiden.” Dat ze zichzelf niet is kwijtgeraakt, komt doordat Linda zichzelf streng bewaakt.

Ik moet uitkijken dat de tv-Linda zich van de echte Linda blijft onderscheiden

Want ook al lijkt het of ze open en bloot over haar leven vertelt, dat is zorgvuldig gecultiveerde schijn. Uit lijfsbehoud schermt ze haar privéleven hermetisch af, net als de echte koninklijke familie. Alle informatie die over Linda naar buiten gaat, wordt door haarzelf of door een lid van haar hofhouding, zoals ze haar staf zelf noemt, tot in de puntjes gecontroleerd. Wie haar wil spreken, moet langs Xenia Kasper, haar Duitse persagente, een work-aholic die al dertien jaar voor haar werkt. Ook bij de totstandkoming van dit verhaal hing Kasper ineens spontaan aan de telefoon – of het verhaal een beetje vlotte? “Xenia is mijn bitch,” karakteriseerde Linda ooit. Kasper heeft er geen moeite mee: “Het kan mij niet schelen wat mensen zakelijk van mij vinden.”

Zelden verschijnen er verhalen over Linda die van tevoren niet zijn geautoriseerd. Vrienden, ex-minnaars en collega’s zwijgen tegenover de pers, net als in het geval van leden van de koninklijke familie. En zoals die dingen ook bij de Oranjes gaan, is van ex-echtgenoot Reuter na hun scheiding in 1995 nooit meer iets vernomen.

Klassiek is het verhaal dat broer John haar als beginnend presentatrice adviseerde: praat nooit over geld, politiek of collega’s. Linda knoopte dat in haar oren, en houdt zich behendig op de vlakte. Het is veelzeggend dat haar voormalige Tros-baas Karel van Doodewaerd toegeeft dat hij er na al die jaren niet zeker van is of hij wel weet wie Linda echt is. “Linda is altijd heel vriendelijk en spontaan, maar er schuilt in haar ook een harde, zakelijke kant. Daar heb ik heel sporadisch een stukje van gezien.”

In interviews vertelt Linda schijnbaar openhartig over zichzelf, met haar vertrouwde charme. Maar leg je de artikelen naast elkaar, dan valt op hoe vaak ze dezelfde anekdotes herhaalt. Zo is er het verhaal dat ze als Goois meisje in een gewoon rijtjeshuis woonde, maar dat haar moeder mee-eters geen simpele ‘blinde vink’ voorschotelde zoals bij rijke vriendinnetjes wel gebeurde. Linda’s moeder bakte biefstuk (Quote en Planet.nl). Of de anek- dote dat ze haar zoon Julian probeert bij te brengen dat ‘het niet normaal is’ om met een privévliegtuig te reizen (Privé), een ver- haal dat als volgt in NRC Handelsblad terechtkwam: “Als we naar Schiphol gaan en mijn zoontje vertelt aan de chauffeur dat we naar het vliegtuig van zijn oom gaan, dan krimp ik ineen. Dit is niet normaal hoor, zeg ik dan.”

“Het is eigenlijk verschikkelijk, maar we hebben thuis een kast die groter is dan dit hok,” citeerde ze Sander in de GPD-bladen, over de camper waarin het gezin onlangs een wereldreis maakte. Maar in de NRC kwam die uitspraak uit de mond van Linda zelf: “Wat doe ik hier, ik heb thuis een kledingkast die groter is dan dit hok.”

De meest herhaalde opmerking is dat Linda zich al jarenlang verzet tegen het beeld van de ideale schoondochter – “Hou op, het slaat nergens op” (Quote). Maar hoe raak je dat imago kwijt als je intussen hardop blijft verkondigen dat je zo dol op je familie bent? Want ondanks al haar roem en al haar geld zegt Linda dat ze niets liever doet dan zich terugtrekken in huiselijke kring. Op premières of andere BN’ers-bijeenkomsten wordt ze in elk geval zelden gesignaleerd; is ze er wel, dan is ze in de plooi. Dronken, chagrijnig of depressief is Linda in het openbaar nooit gesignaleerd. Voer voor roddelbladen is ze evenmin, bij gebrek aan persoonlijk drama. En eventuele pikanterieën doet ze inmiddels zelf uit de doeken in Linda., waarvan ze de kopij zorgvuldig controleert. Tegen Jort Kelder in Blaadje: “Ik lees alles, van dat bijschriftje bij de knuffelberen tot het stukje over die jeans met het lekkere kontje.” En zo houdt de perfectioniste Linda alle publiciteit en dus haar imago stevig in eigen hand.

Ik lees zelf alles in Linda., van dat bijschriftje bij de knuffelberen tot het stukje over die jeans met dat lekkere kontje

Wat ook al niet helpt om het beeld van Miss Nice te verpulveren, is dat mensen die haar van vroeger kennen, vertellen dat Linda gewoon een lieve meid is. Haar voormalige danslerares Andrea Meijer Rogge, van de gelijknamige dansstudio in Hilversum: “Linda was een heel aardig meisje, en zo bescheiden! Ik vond dat heel bijzonder, want ze kwam toch uit een bekende familie; haar broer was toen met Willeke Alberti getrouwd.”

En geeft Linda zelf aan dat ze weleens een akkefietje heeft, dan staat er altijd wel een ander klaar om zo’n verhaal te ontkrachten. Zo vertelde Linda in Het Parool dat ze oorspronkelijk met Saskia Noort, Heleen van Royen en Daphne Deckers aan haar komende dramaserie Gooise Vrouwen schreef. Alleen: “Vier van die ster- retjes, tussen aanhalingstekens, bij elkaar, dat is toch verschrikkelijk moeilijk. Uiteindelijk ben ik er zelf mee doorgegaan.” Maar Daphne Deckers laat per e-mail weten dat zij eruit stapte wegens tijdgebrek: “Ik vind het jammer dat iedereen denkt dat vier vrouwen bij elkaar meteen mot moeten krijgen. Natuurlijk was het moeilijk geweest om het werk van drie verschillende schrijfsters en de ideeën van Linda in één scenario te krijgen, maar de sfeer was goed, de brainstorms waren hilarisch.” En, besluit Deckers: “Ik kende Linda niet persoonlijk, maar door onze avondsessies ben ik haar gaan zien als een humoristische, creatieve duizendpoot.”

En zo lijkt Linda gevangen in het gouden imago dat ze zorgvuldig opbouwde en cultiveerde. Dat ze af wil van het etiket van ideale schoondochter, lijkt ook niet zozeer ingegeven door wrevel omdat dat beeld niet zou stroken met de werkelijkheid; het heeft vooral te maken met haar angst dat de houdbaarheidsduur beperkt is. Met de kenmerkende herhaling vertelt Linda in interviews dat ze bang is dat ze op een gegeven moment te oud is om nog spelshows te presenteren. In De Volkskrant tegen Cornald Maas: “Zie jij het voor je: een vrouw dik in de veertig die nog steeds met kandidaten en spelletjes in de weer is?”

Vooruitlopend op het schrikbeeld om afgedankt te worden door de tv wil Linda zich naar eigen zeggen ‘vileiner’, ‘pittiger’ en ‘politiek incorrecter’ profileren. Met meer diepgang ook, zodat ze ook voor talkshows kan worden ingezet, zoals nu bij Talpa gaat gebeuren. Jaloers is ze bijvoorbeeld op Beau, zei ze, alweer, bij herhaling. “Omdat hij voor een groot publiek die aardige jongen is, terwijl hij in Nieuwe Revu stukjes schrijft waar de honden geen brood van lusten. Kennelijk bijten die doelgroepen elkaar niet.”

Maar volgens Martijn Lampert van onderzoeksbureau Motivaction verwachten Linda’s fans geen al te kritische houding van hun idool. “Linda-kijkers houden van huisje-boompje-beestje, ze willen lekker bij de tv kunnen wegdromen.” Inzet voor goede doelen à la prinses Diana zou wel passen. Maar over politieke thema’s, zoals de multiculturele samenleving, hoeft zij zich van haar kijkers niet uit te laten.

Ook Karel van Doodewaerd waarschuwt Linda om zich wezenlijk anders te positioneren. “A brand is your best friend. Dat heb ik haar ook gezegd in mijn afscheidsspeech: ‘Doe me een plezier en blijf wie je bent.’”

Klassiek is het verhaal dat broer John haar als beginnend presentatrice adviseerde: praat nooit over geld, politiek of collega’s

Collega-hoofdredacteur Margriet van der Linden van BLVD is het met hem eens. “‘Echt Linda’ moet altijd rookworsten blijven verkopen en niet opeens falafel. Die miljoen kijkers bij de eerste tv-avond, dat was pure nieuwsgierigheid. De interactie tussen Barbie en Ken was dramatisch.” Van der Linden vindt ook niet dat Linda zich met haar blad ineens als een pittige dame heeft ontpopt. “Dat ze schrijft dat ze haar kinderen weleens achter het behang wil plakken, of dat ze een seksdip heeft, mag in de wereld van Linda.-lezeressen opzien baren, heel schokkend is het niet.”

Maar volgens RTL-baas Fons van Westerloo kan Linda ‘net als Mies Bouwman mee tot haar pensioen’. Hij vindt haar een ‘absoluut supertalent’, een aanwinst voor Talpa. “Linda zou aan iedere zender een belangrijke bijdrage leveren, daar is geen twijfel over mogelijk.”

In haar eentje Talpa meer aanzien geven, dat gaat ook Linda niet lukken, denkt Heyning. “In de supermarkt Talpa is Linda maar een van de vele producten. Eén A-merk kan de kwaliteit van de winkel niet redden. We moeten afwachten of de hele zender waarmaakt wat hij belooft. Anders gaat Talpa terug naar waar de mol thuis is: onder de grond.”

Wat zegt Linda zelf?

Zondag verschijn je voor het eerst bij Talpa met de talkshow ‘Linda & Beau’. Daarnaast ga je ook weer ‘Miljoenenjacht’ presenteren. Waarom blijf jij steeds maar televisie maken?

“Tja, dat vraag ik me zelf ook weleens af. Acteren vind ik eigenlijk veel leuker. En ik ben ook nog moeder. Als ik me tot acteren zou beperken, zou ik veel meer tijd met mijn kinderen kunnen doorbrengen.”

Nogmaals dus: waarom?

“Ouderwetse verslaving. Zodra het tv-seizoen start, begint het bij mij te kriebelen, dan denk ik: vooruit maar weer, voordat ik te oud ben. Het is voor mij toch onverdraaglijk als ik er niet bij zou zijn.”

Rond je dertigste was je bang dat door de voortdurende camera-aandacht de tv-Linda niet meer te onderscheiden zou zijn van de echte Linda. Hoe zit dat nu?

“Tja, toen worstelde ik met een identiteitscrisis die veel vrouwen rond die leeftijd meemaken: wie ben ik, wat wil ik? Het had ook te maken met een huwelijk waarin ik niet gelukkig was, met een biologische klok die tikte. Maar al die kwesties zijn inmiddels opgelost; als ik in de spiegel kijk, zie ik een en dezelfde Linda.”

En die ene Linda oogt altijd uitermate opgewekt en stabiel.

“Dat komt waarschijnlijk door mijn opvoeding. Mijn vader heeft me geleerd dat ik voor iedere euro hard moet werken. En mijn moeder zegt altijd: ‘Als jij niet normaal blijft, trek ik je met beide benen weer op de grond.’”

Maar wat vind je van de bewering dat jouw leven eigenlijk alleen enigszins te vergelijken valt met dat van de leden van het Koninklijk Huis?

“Die vergelijking begrijp ik wel. Ik geloof dat ik daarom net als John erg aan onze familie hang: dat is de veilige haven. Maar er is een belangrijk onderscheid met het Koninklijk Huis: ik kan mezelf verweren als er onwaarheden over mij of mijn familieleden worden beweerd. Heb ik ook wel gedaan in mijn editorials.”

Je blad ‘Linda.’ dient dus niet alleen om je imago bij te stellen van keurig meisje tot rolmodel voor de werkende vrouw?

“Dat is dus typisch zo’n misverstand. Bij de start van Linda. heb ik me door geen marketingspecialist of zo laten leiden; ik ben puur op mijn intuïtie afgegaan.”

Gaat het icoon Linda Talpa op een hoger plan zetten?

“O, John doet er zelf alles aan om de zender tot een succes te maken. Maar er is nooit sprake geweest van eenrichtingsverkeer. John heeft altijd gezegd dat ik een belangrijk aandeel had in zijn succes: Traumhochzeit in Duitsland bijvoorbeeld was ook voor hem een belangrijke internationale doorbraak.”