Met die mondkapjes was ik er vroeg bij, dat kan ik bewijzen. Reeds op 24 april 2020, corona stond alhier nog in haar kinderschoenen, schreef ik op deze site dat ik die kapjes had aangeschaft volgens het principe: baat het niet dan schaadt het niet. “Anderhalve meter, plus handen wassen, plus een mondkapje is nog altijd beter dan alleen anderhalve meter, handen wassen en geen mondkapje”. 

Het was toen nog een heel gedoe ze te pakken te krijgen: de Etos, DA en het Kruidvat gaven niet thuis. Tenslotte kreeg ik ze opgestuurd van een vriend uit Praag, waar ze voor nog geen euro bij de drogist te koop zijn. De eerste keer dat ik mij, “omgord met zo’n kapje, op weg begaf naar de supermarkt, deinsden de mensen terug voor de griezel die daar aankwam”, schreef ik.

Maar op den duur werd het steeds normaler een mondkapje te dragen. Je ziet ze intussen overal in straatbeeld, niemand kijkt er nog van op.

Toen de kapjes uit Praag op waren, wist ik een doos Chinese kapjes te bemachtigen, maar die gebruikte ik met tegenzin, aangezien ik spullen uit China zoveel mogelijk probeer te vermijden. Maar toen, het was inmiddels juli, werd door de regering aangekondigd dat die kapjes zowel in het openbaar vervoer als op drukke openbare ruimtes verplicht zouden worden.

Een mooie aanleiding om op zoek te gaan naar een betere waren, een mondkapje dat niet alleen anderen beschermt tegenover mij, maar dat ook mij beschermt tegenover anderen. Zulke kapjes leken mij handig voor straks in het vliegtuig. Na enig zoeken kwam ik uit bij het mondkapje van het type FFP2(3)/KP95. Het kan allemaal nog zwaarder, maar ik wilde er ook niet bijlopen als iemand die op het punt staat per ruimtevaartschip een tocht naar Mars te ondernemen.

Of FFP2/KP95 een medisch mondkapje is dat wij niet mogen dragen omdat het nu eenmaal te goed werkt, weet ik niet. Officieel zijn die kapjes er voor de zorg, omdat de Nederlandse staat te beroerd was geweest er voldoende van te bestellen.

Opnieuw bleek het niet zo eenvoudig dit type in Nederland te verkrijgen. De Etos, Da en Kruidvat gaven wederom niet thuis. Wel je gek lullen in de STER-reclames over huidcrème en maandverband, maar als je ze echt voor je gezondheid nodig hebt, zijn ze nergens. Bij Bol.com kon ik ze bestellen, maar dan moest ik meteen een grote lading afnemen, ter waarde van een paar honderd euro. Tenslotte vond ik voor nog geen 50 pietermannen een partijtje van 10 bij een Belgisch bedrijf. Dat zijn de kapjes die hier links van de tekst te zien zijn.

Of dat de juiste zijn, vraag ik me af. Misschien ben ik gewoon belazerd en dan laat ik het daarbij. Een koninkrijk voor een mondkapje, dat is het mij ook niet waard.

Maar dan de corona-test!

Je kunt geen televisieprogramma aanzetten of je hoort van allerlei soorten deskundigen dat er zoveel mogelijk moet worden getest. Eigenlijk zou de hele bevolking door de testmolen moeten gaan. Helaas weigeren veel mensen zich te laten testen en bovendien zijn er ook nog gekkies die zich vervolgens niet aan de quarantaineregels houden, of die weigeren hun contactgegevens af te staan. Aldus de media. Maar ik ben een keurig nette man, die behoort tot de zogenaamde ‘risicogroep’. Ik sta gewoon te popelen om mij te laten testen, want het is altijd goed te weten waar je aan toe bent. Dus belde ik met het speciale testnummer van de GGD.

“Met het testnummer van de GGD”.

“Goedemiddag, mijn naam is Max Pam, ik ben al wat ouder, en zou mij graag laten testen”.

“Heeft u verschijnselen?”.

“Hoezo?”.

“Zonder verschijnselen, geen test”.

“Nee, maar wat niet is, kan komen. Ik dacht: voor de zekerheid. En ik hoor overal dat iedereen zich moet laten testen”.

“Helaas, wij kunnen niets voor u doen. Goedemiddag”.

Tuuuut. Hij had opgehangen.

Verontwaardigd belde ik met mijn zoon. Omdat hij niet in een risicogroep zit en lekker rondbanjert met zijn leeftijdgenoten, had hij een paar dagen eerder wel zo’n test gekregen.

Nou ja, zeg!

“Maar jij had toch ook geen verschijnselen”, riep ik tegen mijn zoon.

“Nee, pap, maar je moet gewoon liegen. Je moet zeggen dat je diarree hebt, of een af en toe moet niezen. Dan mag je meteen komen”.

Ik moest dus liegen, zo ver waren wij al gegleden. Een extra reden om te besluiten om het er niet bij te laten zitten. Als ik dan geen test van de GGD kon krijgen, dan was er misschien wel een particulier die zulke testen uitvoerde. Het leek mij een lucratief handeltje en ik wilde er best voor betalen. Voor meer informatie belde ik mijn huisarts. Die begreep het probleem, maar wist ook niet zo gauw een oplossing.

Je moet liegen. Je moet gewoon zeggen dat je morgen naar Spanje vliegt. Dan kun je nog dezelfde middag langskomen

“Op vliegveld Eindhoven schijnt KLM testen uit te voeren voor 185 euro”, zei hij, “maar bel eens met de StadsKliniek Amsterdam”.

Dat leek mij een hoopvolle suggestie. De StadsKliniek is de Amsterdamse testlocatie bij uitstek, tenminste als het om seksueel overdraagbare ziekten (soa) gaat: “Als je een soa test wilt laten afnemen in Amsterdam, dan ben je bij StadsKliniek aan het juiste adres. Wij hanteren bij StadsKliniek Amsterdam geen wachttijden, waardoor je direct een afspraak kunt maken”, wordt gezegd op hun website. Voor als je de syf hebt, maar ze doen ook coronatesten, begreep ik.

“Hallo, met Stadskliniek”.

“Goedemiddag, mijn naam is Max Pam, ik ben al wat ouder, en zou mij graag op corona laten testen”.

“Wij testen alleen als u binnenkort naar een risicoland reist. Is dat bij u het geval”.

“Misschien ergens in september”.

“Neemt u tegen die tijd dan weer contact met ons op. Het liefst een paar dagen van te voren. Goedemiddag”.

Tuuuut. Weer mis. Daarom belde ik opnieuw mijn zoon.

“Maar, pap”, riep hij, “je moet liegen. Je moet gewoon zeggen dat je morgen naar Spanje vliegt. Dan kun je nog dezelfde middag langskomen. Zo heeft een vriend van mij het ook gedaan. Dag, ik ga nu sporten!”. Zo was het en niet anders: je moet gewoon meer liegen in de gezondheidszorg. Heb ik toch nog wat geleerd van de jeugd”.