Thierry Baudet zat nagelbijtend op het partijbureau in een Amsterdams grachtenpandje. Nadat hij de sloten had laten vervangen, was hij nog de enige die de sleutels bezat. Als straks Freek Jansen langskwam, kon hij hem gelukkig binnen laten.

Sinds donderdagavond zat Thierry hier. Toen het donker werd, was hij op de bank in slaap gevallen, waarop hij vanmorgen weer een tikkeltje verkreukeld was ontwaakt. Hij trok de gordijnen open. Met één blik op de gracht had hij besloten binnen te blijven en te wachten op de uitslag, want buiten stond alleen maar journaille met vervelende vragen.

Hij was moe en gespannen. Wat in de afgelopen dagen niet allemaal was gebeurd! Gelukkig had hij de coupplegers kunnen afweren en was hij in staat geweest de macht weer terug te grijpen. Dacht hij. Hij had er niet eens zo lang op hoeven broeden. Zoals wel vaker was ineens bij hem een geniaal idee opgekomen.

Statuten? Ik bèn de statuten, begrijp dat nou eens!

Een bindend referendum!

Vooral het woordje ‘bindend’ vervulde hem met trots. Decennialang had Hans van Mierlo getracht het bindend referendum ingevoerd te krijgen, maar dat was hem nooit gelukt. En nu had hij, Thierry, het in één klap voor elkaar gekregen. Iemand – misschien was het wel Paul, Olaf of Rob – had nog gezegd: “Kan dat eigenlijk wel volgens de statuten? Daarin wordt helemaal niet over een referendum gerept, laat staan over een bindend referendum”.

Waarop hij, Thierry, had geroepen: “Statuten? Ik bèn de statuten, begrijp dat nou eens!”.

Daarna had hij zich in de rust van zijn studeerkamer teruggetrokken en spoedig voer de renaissancevloot zijn brein binnen. Binnen twee uur had hij het stuk af en hield hij het tevreden tegen het licht, zoals een fotograaf die in zijn donkere kamer een negatief ophangt. Hij keek er tevreden naar. Erboven schreef hij: FAQ/FVD leiderschapschapsverkiezing.

Even vroeg hij zich af of hij voor het minder bedeelde Forum-lid moest uitleggen dat FAQ frequently asked questions betekent, maar hij besloot zo diep niet af te dalen. Na te hebben vastgesteld dat het hier “om een informele ledenraadpleging” gaat, kwam ook heel even de vraag op of de begrippen “informeel” en “bindend” eigenlijk wel samengaan. Zijn dat niet elkaars tegengestelden? Omdat de renaissancevloot niet onmiddellijk in zijn brein tot een oplossing kwam, liet hij het antwoord rusten. Wel schreef hij:

Q: Wanneer wordt het bindend referendum gehouden?
A: Het bindend referendum wordt gehouden van 3 december 18:00 uur tot 4 december 18:00 uur. De termijn om een stem uit te brengen is dus 24 uur.

Op zijn smartphone telde hij nog even na of dat inderdaad precies 24 uren waren, en verdomd, het klopte!

Toen begon het hard te waaien in zijn brein, het was duidelijk dat de renaissancevloot in zwaar weer terecht was gekomen

Toen tikte hij:

Q: Welke vraag wordt er gesteld bij het bindend referendum?
A: De vraag die gesteld wordt aan de deelnemende leden is:

Wilt u dat Thierry Baudet partijleider van Forum voor Democratie blijft?

De antwoordmogelijkheden zijn: Ja of Nee.

Ook deze formulering bezag hij met gevoelens onverholen trots. Het was alles of niets! Het was ik Thierry, of helemaal geen Thierry. Het was ik Thierry, en helemaal geen tegenkandidaat. Sterker nog: er waren nul komma nul tegenkandidaten. Goed zo! Het ging toch om hem. Om hem en om niemand anders! En toch was er nog een grote Máár. Zouden de leden wel begrijpen wat met het woord ‘partijleider’ wordt bedoeld? Brezjnev was partijleider, en Mao en Ullbricht. Wilde hij, Thierry, in die traditie staan? Dus schreef hij:

Q: Wat betekent de term ‘partijleider’?
A: We hebben in goed onderling overleg geprobeerd de referendumvraag zo duidelijk mogelijk te formuleren. Partijleider betekent in dit geval: degene die actief de leiding krijgt om een nieuw partijbestuur voor te dragen aan de Algemene Ledenvergadering”.

Zo tikte hij nog een tijdje door. In de kamer was alleen het geluid van een driftig beroerde tekstverwerker hoorbaar. Toen begon het hard te waaien in zijn brein, het was duidelijk dat de renaissancevloot in zwaar weer terecht was gekomen. Want wie moesten er over die vraag gaan stemmen? De partijtop, alle leden van de partij, of misschien het hele Nederlandse volk? Nee, dat ging natuurlijk niet. Maar van degenen die zeker niet mee mochten stemmen maakte hij een lijstje:

De coupplegers.

De ontrouwen.

De geroyeerden.

De weglopers.

De onderkruipers.

De Ottenaren, de Nanninga’s, de Joost Eerdmannen.

De leden die hadden opgezegd, om hem.

Dus tikte Baudet in het vet:

Q: Mogen mensen die recent lid zijn geworden meestemmen?
A: Gegeven de omstandigheden hanteren we als peildatum voor de ledenraadpleging het moment dat we publiekelijk (op Twitter) de aankondiging van het bindend referendum wereldkundig hebben gemaakt.

Dat was op 29 november om 21:14 uur.                                                                                           

Zo! En geen seconde later! Zou ze leren. Op die manier kunnen onverlaten zich niet met het stemmen gaan bemoeien, noch kunnen zij anderszins tegen mij een actie op touw zetten, dacht Thierry. Daarna daalde het besef in dat er misschien een notaris nodig was om de uitslag te controleren. Ach nee, dat kost toch alleen maar geld. Hoe zat het trouwens met de partijkas? Had Annabel niet de andere sleutel?  

Even zeilde in zijn hoofd de renaissancevloot de mist in. Hij leek te mijmeren, te dromen van verre horizonten. Stel dat hij 99% van de stemmen zou halen, dan zouden zijn criticasters natuurlijk gaan spreken over “Russische toestanden”. Je weet hoe die gasten zijn. Maar 50% is te weinig overtuigend. Het moet driekwart van de stemmen worden, dacht hij. Zoiets als 76%. Dat zou mooi zijn. Dat zou plausibel zijn, daar zou iedereen mee kunnen leven.

Op datzelfde moment realiseerde Thierry Baudet zich dat Poetin hem met zijn overwinning eerder had gefeliciteerd dan Joe Biden

Hij maakte het stuk af en zette het op internet. Vervolgens liep zijn telefoon vol met bellers, maar hij zette hem uit en probeerde te slapen. De volgende morgen stond hij op en opende de gordijnen. Vandaag moest het gebeuren! Hij at een boterham. ’s Middags kwam een mannetje van het IT-bedrijf BigPulse, dat gespecialiseerd is in online-stemmen. Samen zaten zij wat achter de computer te knoeien. Je kon zien dat er in den lande al druk werd gestemd. De spanning liep op en hoe langer het duurde, hoe nerveuzer Thierry werd. Ze hadden toch wel de juiste instellingen aangezet?

Het werd 4 uur, 5 uur, half 6, kwart voor 6, 3 voor 6, 2 voor zes, 1 voor 6. En toen sloeg de Westertoren klokslagge 6. Dong, dong, dong, dong, dong, dong! Op dat moment drukte het BigPulse-mannetje de teller in.

“En?”, vroeg Thierry benauwd.

Het bleef even stil.

“Inderdaad”, zei het mannetje, “zoals voorspeld: precies 76%”.

Een zucht van verlichting voer door lijf en leden van Thierry Baudet. Hij had zijn partij terug. Zijn partij! De partij, waaraan hij zijn ziel en zaligheid had gegeven. Hij maakte een vreugdesprongetje, een dansje. Toen trok hij zich terug, om tevoorschijn te komen in een donkerblauw pak met das. Hij opende de buitendeur om de vele journalisten triomfantelijk te woord te staan.

Maar op dat moment, op dat gelukzalige moment, werd hem de weg versperd door een bezorger van PostNL.

“Telegram voor de heer Baudet!”, riep de bezorger.

Verbaasd keek Thierry om zich heen. “Wie stuurt er nou tegenwoordig nog telegrammen?”, dacht hij.

Hij nam de enveloppe aan en scheurde haar open. Hij las: “Beste Thierry – stop – hartelijk gefeliciteerd – stop – met je herbenoeming tot partijleider – stop – kom gauw eens langs – stop – Vladimir Poetin”.

Op datzelfde moment realiseerde Thierry Baudet zich dat Poetin hem met zijn overwinning eerder had gefeliciteerd dan Joe Biden. En daar kon Thierry best een beetje trots op zijn.