In Nederland wordt veel gemopperd, gekankerd en gezeken over alles wat er misgaat in ‘de samenleving’. Of liever: aan wat niet tot stand gebracht wordt in ‘de samenleving’ – dat woord ‘samenleving’ staat me, als onvervalste mopperaar, inmiddels enorm tegen.  

Te midden van al dat gemopper, gekanker en gezeik heeft de onverstoorbaarheid van onze premier Mark Rutte zo langzamerhand iets heroïsch gekregen. In Nederland gaat alles verkeerd, er komt geen groot project van de grond. De Tweede Kamer wordt bevolkt door veel te veel partijen, waarvan het merendeel nauwelijks serieus te nemen is. Dat de BBB bij de laatste verkiezingen als grootste uit de bus gekomen is, zegt veel over het niveau van de Nederlandse kiezer. Het maakt allemaal niks uit waar je op stemt, maar we zullen ze daar in Den Haag eens een poepie laten ruiken. Dat is de ambitie. Democratie in Nederland betekent in de eerste plaats ergens tegen stemmen. Vervelend allemaal, maar ondanks alles stiefelt Rutte gewoon door alsof er niets aan de hand is.

Knap.

Intussen blijkt uit allerlei onderzoek dat Nederland niet alleen behoort tot de rijkste landen ter wereld, maar ook dat Nederland in de top zit van landen met de gelukkigste bevolking. 

Waar komen die tegenstellingen vandaan?

Hoewel we een handelsvolk zijn dat ooit een koloniaal rijk bestierde, bezien Nederlanders de rest van de wereld met een zekere naïviteit. In Staphorst en in Veere zijn wij gereformeerd op onszelf en loven wij de Heer. Eenmaal veilig thuis, ver weg van de zeven wereldzeeën, zijn Nederlanders geneigd zich op te sluiten en te doen alsof de boze buitenwereld niet meer bestaat. Daarom kwam het ook zo als een verrassing dat het Nederlandse leger kampongs in ‘ons’ Indië had plat gebrand.

Wij? Onmogelijk! We werden in die tijd nota bene bestuurd door Willem Drees, de Vader des Vaderlands van de Twintigste Eeuw.

In Europa woedt een oorlog met een hardheid die bijna een eeuw niet meer is voorgekomen, maar dat heeft bij de rechterlijke macht niet geleid tot enig wantrouwen over het mogelijke gedrag van de verdachte smokkelaar.

Een mooi voorbeeld van de Nederlandse naïviteit vond ik kort geleden terug in een bericht over Dimitri K. Deze in Rusland geboren K. verwierf zich de Nederlandse nationaliteit, plus een Nederlands gezin. Hij woonde in Gorssel, bij Deventer, en van daaruit verstuurde hij microchips en materiaal voor drones per omsluierde omweg naar Rusland. Uiteraard is dat vanwege de boycot verboden: bij Dimitri kwam dan ook een arrestatieteam voorgereden. In afwachting van zijn proces werd hij evenwel weer vrijgelaten. De rechter achtte het vluchtgevaar klein. 

Eind mei diende de rechtszaak en u raadt het al. 

K. was niet aanwezig. Weg, gevlucht. Buurtbewoners hadden gezien hoe hij zijn boeltje had gepakt en in zijn auto geladen. Toen is hij met het hele gezin de straat uitgereden. Naar het oosten, weten we inmiddels, wat niemand zal verbazen. Het gras in zijn tuin te Gorssel staat momenteel manshoog, maar K. zelf zit veilig in Moskou een lange neus te trekken naar de Nederlandse justitie.

Die zien we nooit meer terug!

Het verslag van Michael Persson in de Volkskrant heeft vanwege de wereldvreemde overheidsdienaren die er in voorkomen, een hoog komisch gehalte. In Europa woedt een oorlog met een hardheid die bijna een eeuw niet meer is voorgekomen, maar dat heeft bij de rechterlijke macht niet geleid tot enig wantrouwen over het mogelijke gedrag van de verdachte smokkelaar.  

‘Ik zou graag willen weten waarom meneer er niet is’, zei de rechter streng.

‘Vanwege privéomstandigheden zit hij in Rusland’, antwoordde de advocaat. 

‘Hij heeft hier een verhaaltje opgehangen’, constateerde de rechter vervolgens mistroostig.

Dat viel nauwelijks te ontkennen, al sputterde de advocaat nog even tegen. 

Ik stel mij voor dat er een pijnlijke stilte in de rechtszaal is gevallen. Daarna moet de rechter zich hersteld hebben, want vervolgens zei hij, aldus het verslag: ‘Eén keer zijn wij coulant geweest. Maar wij zijn gekke Henkie niet. De rechtbank verwacht respect van de verdachte. We heffen de schorsing op.’

Welja. 

De rechter legt hier precies de vinger op de zieke plek, zijn eigen zieke plek – hij is namelijk gekkie Henkie wèl! 

Want hoe haal je het in je hoofd om zo’n verdachte te laten gaan? Dagelijks worden tientallen, mogelijk honderden, militairen gedood in een misdadige oorlog en een Nederlandse rechter uit Gelderland en omstreken verlangt respect van iemand die deelneemt aan die smerigheid en die er ook nog flink wil verdienen. 

Hoe naïef kun je zijn? 

Zelf vroeg ik mij af hoe zo’n rechter naar huis gaat? Blij dat hij zo mild is geweest, maar dat het helaas dit keer verkeerd heeft uitgepakt? Of stapt hij vol schuldgevoel in zijn auto – vermoedelijk heeft hij vanwege het klimaat een fiets – en vraagt hij zich af hoeveel soldaten door de zending uit Gorssel zijn gedood. Zou gekkie Henkie er wel van kunnen slapen, of is hij niet zo iemand die ‘zijn werk mee naar huis neemt?’

Pas op 17 oktober 2023 komt er een inhoudelijke behandeling van de zaak.

Wie ook in Rusland zit en niet naar zijn proces kwam, is de voetballer Quincy Promes. Die stak een neef in zijn been en heeft ook nog eens meegedaan aan ‘een zending’ van 1300 kilo cocaïne. Het kwam allemaal uit dankzij de versleutelde telefoon, waar hij mee rondliep. Dat heb ik, als oppassende burger nou nooit, de behoefte aan een versleutelde telefoon. Quincy wel. Maar hij ontkent alles. Omdat Quincy ook nog in Moskou werd opgezocht door Hakim Zyech, kreeg je meteen dat gezeur over de ‘voorbeeldfunctie’ van voetballers. Hou toch op! We mogen al blij zijn als ook voetballers zich gedragen als gewone burgers en niet onmiddellijk als criminelen.

De advocaat van Quincy zei ferm dat zijn cliënt ‘zijn verantwoordelijkheid zal nemen’ door op een passend moment naar Nederland terug te komen.

De advocaat van Quincy keek zogenaamd sip toen dat zijn cliënt niet was komen opdagen voor die 1300 kilo. Eén zaak tegelijk. De steekpartij zou niks met die toevallig gevonden partij coke te maken hebben, dus als gekkie Henkie ook in dit proces rechter is, kan het zo maar gebeuren dat die aanklacht wegens drugssmokkel komt te vervallen. De advocaat van Quincy zei ferm dat zijn cliënt ‘zijn verantwoordelijkheid zal nemen’ door op een passend moment naar Nederland terug te komen.

Gelooft u dat? 

Ik niet, want ik ben gekkie Henkie niet.

Die zien we nooit meer terug!

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.