Hi Charlie,

Alles goed daar in de wolken? Je hebt met The Rolling Stones ooit het nummer Get Off Of My Cloud opgenomen, maar ik denk dat het op jouw wolkje reuzegezellig is en dat er vooral muzikanten welkom zijn. Alhoewel: misschien zit je wel op een stoomwolk vanwege Sympathy for the Devil, behoorlijk heet dus.

Je hebt me wel laten schrikken met de tijding van je overlijden.

Je was voor mij de rots in de rockbranding, de drummer van wie ik het meest heb geleerd door met platen mee te spelen. Met pijn en moeite weliswaar.

Want pijn heb je me bezorgd.

Mijn helden van toen waren natuurlijk Ringo Starr van The Beatles en jij van The Stones, de populairste bands op de radio.

Ringo was goed te horen en na goed luisteren wel te ontleden, maar jullie speelden ruigere muziek en snellere nummers.

Vandaar die pijn en wel in de rechterpols, die later op de hihat zou gaan spelen, maar het voorlopig nog even op een augurkenblik moest tikken, vooral bij Oh Carol. Jezus man, wat was dat uptempo. Pezen, pezen en nog eens pezen tot mijn eigen pezen in brand stonden. En maar weer de arm van de pickup terug naar dat nummer, totdat je eigen arm het niet meer trok, elke keer een maatje langer volhouden.

Toen ik het nummer helemaal kon meespelen, stond voor mij vast dat ik drummer zou worden.

We hebben elkaar ooit ontmoet in het Zuiderpark, waar je twee dagen speelde in het stadion van Ado, in mei 1976. Onze toenmalige manager in de States, Peter Rudge, was tevens jullie manager aldaar en stelde ons aan elkaar voor op weg naar de kleedkamer. Het was een vluchtige handdruk, maar ik was ademloos en sprakeloos omdat ik ineens tegenover mijn idool stond.

Een paar jaar later zag ik je op het North Sea Jazz Festival met Stu Stewart and Friends met Alexis Korner en Jack Bruce. Ja, met zulke vrienden is het mooi uitstapjes maken naar waar je hart echt lag, namelijk bij de blues en de jazz. En na afloop zelf je drumstel in de koffers pakken en geinen met je maatjes. Kijk, dan ben je een echte muzikant.

De laatste keer dat ik je zag was in het Gelredome, oktober 2017. Je was beter dan ooit, ontspannen met een gemeende glimlach op het gezicht, en speelde retestrak.

Als jij het naar je zin hebt, sleep je de Stones erdoor. Zonder jou zouden er geen Stones geweest zijn, you kept them rolling.

Ondanks dat gezeur van de snelle roffelnotennaaiers – spelen jullie daar op de wolk ook Scrabble om de tijd te doden? Goed woord! – heb jij je nooit gek laten maken. Je bleef gewoon die ene tik niet spelen waar die snare-klap in de weg zat. Daar moet ik je ooit nog eens naar vragen als ik de kans krijg, want natuurlijk is die big band in the sky er met mijn andere helden zoals Keith, Buddy en Mitch.

Dus Charlie, bedenk: “Old drummers never die. They just roll away.”

Tot in de eeuwige drumvelden.

Cesar Zuiderwijk

P.S. Mocht er bij jullie zoiets als Aardepost bestaan, geef me dan een seintje, alhoewel… Misschien heb je dat al gedaan. De laatste tijd betrap ik mezelf erop ook die ene tik weg te laten. Speelt best wel lekker…