Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Goedgehumeurd, optimistisch en lenteachtig. Het is lente buiten en het is lente in mijn hoofd.

Hoe ontspant u zich?
Niet. Een totaal oninteressant stadium. Al die goeroes die spreken over ontspannen en totale harmonie zijn aan mij niet besteed. Ik wil helemaal niet in harmonie met mezelf zijn. 

Lijkt u op uw moeder?
Totaal niet. Het enige dat we misschien gemeen hebben is ons doorzettingsvermogen.

Lijkt u op uw vader?
Ook nul komma nul, al had mijn vader – vond hij zelf – een zeker dichterlijk talent. Misschien is dat genetisch doorgegeven. Volgens mij gaat het leven erom dat je zo goed mogelijk jezelf wordt. ‘De nieuwe Beatles’ worden genoemd lijkt me een dodelijk vonnis. Je moet zorgen dat je de enige bent die het zo doet.

Wat is uw grootste angst?
Ik ben niet zo met angst bezig. Als je het leven ziet als een voetbalploeg, dan ben ik het liefst een spits of aanvallende middenvelder. Het is leuker om te scoren of het scoren voor te bereiden dan om constant tegen te houden. Maar uiteindelijk is mijn grootste angst natuurlijk dat Yolanda of de kinderen iets overkomt.

Bidt u weleens?
Tot wie zou ik bidden? Vroeger moest ik na het avondeten de Oefening van Berouw bidden. Dat deed ik te snel, waardoor ik – toen al – niet goed verstaanbaar was. Mijn vader maakte mij daarop attent door te slaan. 

Heeft u weleens een mystieke ervaring gehad?
Vandaag nog. Een scène in mijn nieuwe boek gaat over Martin Bril. Er gebeurt iets in de kleedkamer, waarover hij zegt: ‘Het kan altijd erger.’ De redacteur had daar een streep doorheen gezet. Ik liet mijn hond Bril uit en opeens had ik het! Ik kon Martin het zo laten zeggen, alsof hij met de uitspraak voorvoelt welk onheil jaren later op hem wacht. Dat is een andere dimensie aan diezelfde uitspraak geven. Als dat niet zomaar bij je binnenkomt, dan kun je een dag aan je bureau zitten, maar dan zie je het niet.

Lijkt u op uw vrienden?
In zoverre niet, dat ik in elk geval nog leef. De meeste van mijn vrienden zijn dood. Anton Corbijn en Ronald Giphart zijn er nog. De enige link die ik zie is het Bekende Nederlanderschap. Als je op tv bent, dan verlies je je anonimiteit en dat schept een band. Zorg maar dat je niet beroemd wordt. Je denkt dat je er vleugels door krijgt, maar in feite timmer je een kooi voor jezelf.

Hoe moedig bent u?
Ik heb een bepaalde onverschrokkenheid. Dingen waar ik bang voor ben, doe ik zonder twijfel. Een optreden in Carré heb je bijvoorbeeld niet in de hand – misschien is er geen match met het publiek of zit er een kucher in de zaal. Die onzekerheid en twijfel zetten je op scherp. Als ik een boek uitbreng, dan scheur ik dat direct aan stukken over de vloer van mijn werkkamer. Ik waad daar door 26 jaar aan boeken, artikelen en columns. Helemaal aan gort gelopen. Het doel daarvan is om tegen mezelf te zeggen dat het niets voorstelt. Ik begin elke dag van de grond af aan.

Wat is uw definitie van geluk?
Eén keer in de zoveel jaar ervaar ik heel even, nog geen minuut hoor, een gevoel waarvan ik denk: dit zouden ze kunnen bedoelen met geluk. Maar verder vind ik geluk niet zo’n interessant stadium. Ik ben meer van frictie, avontuur, ontdekking, verrassing.

Waaraan bent u het meest gehecht?
Bedoel je stoffelijk of onstoffelijk? Laten we stoffelijk doen, anders wordt het wat eentonig. Dan ben ik het meest gehecht aan de dokterstas en laarzen van Herman Brood, die ik van zijn vrouw Xandra kreeg.

Wat is uw grootste ondeugd?
Oeverloosheid. Ik leef met mijn hoofd in de wolken en heb voor veel dingen, zoals administratie of schoonmaken, geen geduld. Dat kan lastig zijn. Voor je levenspartner is het fijn als je die stofzuiger eens uit de kast haalt.

Als u iets aan uzelf kon veranderen, wat zou dat dan zijn?
Mijn zoon Splinter lijkt erg op mij, maar hij is niet scheel. Dat is heel prettig om naar te kijken. Mijn ouders vonden het niet belangrijk dat ik scheel was, en nu is het te laat om er iets aan te doen.

Welke eigenschap waardeert u in een vrouw?
Integriteit, gevoel voor humor en eigenzinnigheid. Madeleine Albright, minister van Buitenlandse Zaken onder president Clinton, vind ik een razend knappe vrouw. 

Wanneer was u het gelukkigst?
Ik ben vier keer aanwezig geweest bij de geboorte van mijn kinderen. Vervolgens reed ik in een taxi door Den Haag en de wereld was anders. De huizen waren losgekomen van hun fundamenten en dansten een voorzichtige foxtrot. Dat is met niets te vergelijken.

Wat is uw devies?
Take no shit. Voor alle duidelijkheid: fuck them.