Servus und grüß Gott, liebe Freunde. Inderdaad: uw favoriete globetrotter G.H.B. bevindt zich in het wonderschone Oosten-rijk en om precies te zijn in de Signature Suite van Hotel Sacher in Wenen. 

Hoteldirecteur Reiner Hellmann verzocht mij eregast te zijn bij de officiële heropening van het Sacher, dat gesloten was vanwege de narigheid met dat Wuhan-virus uit China. 

“Uw pen is machtig, maestro, u bent de best gelezen influencer van de Lage Landen en met één prachtartikel in HP/De Tijd maakt u van Wenen weer de toeristenmagneet die het was vóór de coronacrisis.”

“Wunderbar,” riep ik, “op voorwaarde dat mijn suite voorzien wordt van VHS-banden met de Sissi-trilogie. Het betreft hier deel 1 uit 1955, Sissi – Die junge Kaiserin uit 1956 en Sissi – Schicksalsjahre einer Kaiserin uit 1957.”

Ik maakte natuurlijk een gebbetje, maar mijn goede vriend liet er geen gras over groeien en richtte in de suite een apart Sissi-hoekje voor mij in, met allerlei truttige hebbedingetjes die ik bij terugkeer in Mokum aan mijn trouwe interieurverzorgster Agaath zal schenken. 

“Eén ding, Reiner,” zei ik voor ik ophing, “ik las in de Kronen Zeitung dat ik een speciale Covid-19-belasting van 200 euro moet betalen bij aankomst op luchthaven Wien-Schwechat en dat ik bovendien verplicht ben twee weken in quarantaine te gaan. Nou zijn er slechtere plekken dan de Signature Suite, maar na een dag eenzame opsluiting met Romy Schneider, Karlheinz Böhm, Gustav Knuth en de Radetzkymars ben ik er wel klaar mede. Bovendien wil ik ook nog de Staatsoper bezoeken, een bakkie doen in Café Central, paardjes kijken in de Spanische Hofreitschule en, zu guter Letzt, een hapje eten bij mijn goede vriend Juan Amador. 

Ik heb nog steeds dat vermaledijde rokershoestje, ben aardig op leeftijd en vaak denkt men in Duitstalige landen wanneer men mijn naam en neus zie dat ik tot het oude volk behoor. Ik voorzie dus grote problemen op Flughafen Wien-Schwechat.”

De tekst gaat onder de illustratie verder.

bron: gabriel kousbroek

Toen kwam Reiner met het voorstel om iets voor mij te regelen met de ‘razendsnelle en zeer luxueuze nightjet’ van de Österreichische Bundesbahnen naar Wenen. Ik vond dat prima, mitsgaders er voor mij een hele coupé werd gereserveerd. Alles leek in kannen en kruiken, maar wie schetst mijn verbijstering toen ik erachter kwam dat ik moest overstappen in Duisburg én in München en dus geen oog heb dichtgedaan. Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, zei mijn moeder zaliger altijd, maar dit was geen nightjet maar een nightmare, liebe Freunde. 

Hoewel ik eerste klas reisde – de hele grap bleek ook nog eens 800 euro te kosten; voor die prijs kan ik nota bene vier keer op en neer vliegen naar Wenen –, werd ik omringd door luidruchtige Somaliërs en Ethiopiërs die met hun maatschappelijk werker op vakantie gingen bij familie in Duitsland. Ze kauwden op groene theeblaadjes – waarvan het residu na langdurig herkauwd te zijn op de vloer werd gekwat alsof ze in een vreetschuur in China zaten – en brulden: moet jij ook eet, opa, jij lekker wakker blijf! 

U begrijpt dat ik als een gebroken Mensch arriveerde in hotel Sacher. Reiner maakte het een klein beetje goed door mij een forse punt Torte en een glaasje Asbach Uralt te offreren, en fluisterde toen dat de Wiener Staatsoper nog dicht was vanwege de corona, maar dat hij wel een kaartje kon regelen voor de feestelijke heropening op 2 juli met ene Herbert Hangcock. Dat zal ongetwijfeld een fijne bariton zijn, maar ik zie toch liever het Wiener Hofburg-Orchester met een mopje Strauss. 

Reiner zag mijn teleurstelling en stelde voor dat we een borreltje gingen doen in Café Central aan de Herrengasse. Dat was natuurlijk ooit de plek waar de crème de la crème van Wenen en Oostenrijk bijeenkwam: Egon Erwin Kisch, Peter Altenberg, Theodor Herzl, Hugo von Hofmannsthal, Robert Musil, Stefan Zweig, Alfred Polgar, Adolf Hitler, Leon Trotsky, Josip Broz Tito, Sigmund Freud en last but not least Josephine Mutzenbacher. Er hangen warempel nog steeds schilderijen van Sissi en verder is er uiteraard veel roze pluche en jugendstil. Een pianist speelde Für Elise en twee Amerikaanse toeristen (die godzijdank op veilige afstand van mij reuzeschnitzels wegspoelden met liters cola) klapten hun handen blauw. 

Toen werd het tijd voor de Hofreitschule, die net als Central ook net weer is geopend. 

Ik ben dol op de lucht van de stallen en mag graag een praatje maken met de beeldschone ruiters, waarvan ik een aantal op bezoek had in mijn loge tijdens de laatste editie van het Wiener Opernball. Een van de knullen vroeg mij op bezorgde toon of het waar was dat er in Nederland nu ook een Weens Bal werd georganiseerd. Met het schaamrood op de kaken beaamde ik dat inderdaad op initiatief van ene Harry Mens een braderie-achtig festijn werd georganiseerd in Huis Ter Duin en dat de voornaamste personen van adel op de gastenlijst in de regel Karin Ollongren en Petra Brinkhorst zijn. 

Na een dag eenzame opsluiting met Karlheinz Böhm, Gustav Knuth en de Radetzkymars ben ik er wel klaar mede.

Na al dit Geplauder, Geschwätz en Geplapper was het hoog tijd om de inwendige mens te versterken. Juan Amador ken ik al sinds hij begon bij Gasthof Lamm in Strümpfelbach. Ik ben hem trouw blijven volgen bij restaurant Petersilie in Lüdenscheid, Fährhaus Munkmarsch op Sylt en natuurlijk bij Schlosshotel Weyberhöfe. 

In Wenen kookte ‘Juanito’ – die ondanks zijn exotische naam gewoon in het Württembergse Waiblingen geboren werd – drie Michelinsterren bij elkaar. Het werd een feestelijk weerzien met en het menu was fabelhaft. Het toetje droeg de schitterende naam Für mich soll’s rote Rosen regnen en ik ga u niet verklappen wat de ingrediënten zijn; dat moet u zelf maar ontdekken. Wel eerst sparen hoor! 

Inmiddels ben ik weer terug in de suite en zie ik dat Reiner een VHS’je heeft klaargelegd van The Sound of Music. Ik neem nog een nachtmutsje en neurie voldaan Edelweiss mee. Oostenrijk is back in business, vrienden! Tschau-Bussi-Baba! 

Word lid van HP/De Tijd