Rob: Jaloezie is mij doorgaans vreemd, mijnheer Van Amerongen. Thans, echter, voel ik enige gevoelens van die aard jegens u opborrelen.

De Heere is bij het scheppen van de mens in zoverre eerlijk geweest dat Hij bepaalde dat er aan het aardse bestaan van eenieder een einde dient te komen, zonder aanzien des persoons. Behalve natuurlijk toen Hij de zaken voor Zijn zoon regelde, het allereerste geval van nepotisme, met verstrekkende gevolgen: Hij liet Hem zomaar wederopstaan. Statistisch gesproken ligt uw verscheiden, ondanks uw levensstijl, verder weg dan het mijne. Ik zou liegen als ik zeg dat dit geen afgunst in mij opwekt.

Leefden wij nog in het oude normaal, dan zou ik er geen moeite mee hebben. Nu leven wij, dankzij Covid-19, in het nieuwe normaal, niet alleen in dat van de anderhalvemetersamenleving, zoals de minister-president het omschreef, maar tevens in dat van jongetwijgjesmaatschappij.

Dit behoeft enige uitleg, neem ik aan. Kent u Marianne Zwagerman, de vrouw van wie de profileringsdrang inmiddels wel heel buitenissige vormen heeft aangenomen? “Dor hout moet je snoeien,” verklaarde zij ijskoud in een pleidooi voor een haastige heropening van de economie. Met andere woorden: het lot der ouderen – in aantal de grootste slachtoffers van de corona-catastrofe, voor wier behoud de lockdown voornamelijk in het leven werd geroepen – dient ondergeschikt te worden gemaakt aan dat van de rest van de samenleving. Vol dédain reppend over te dikke tachtigplussers uitte Jort Kelder zich eveneens op een dergelijke wijze.

De stekker moet eruit. Niet meer behandelen ten koste van alles. Ruimen, die onrendabelen. Steeds vaker weerklinken in het huidige tijdperk – zij het verhullender verwoord – geluiden van deze aard zodra bejaarden het onderwerp van gesprek vormen. Egoïstischer, onfatsoenlijker en empathielozer kan het niet. Ik haalde Beschaving, of wat ervan over is van Theodore Dalrymple weer eens uit mijn boekenkast en zag mijn oordeel hieromtrent bevestigd. Wat het nog beangstigender maakt, is dat Zwagerman en Kelder steeds meer bijval oogsten.

Ik heb nieuws voor u, mijnheer Van Amerongen: ik ben van zins een Hugo Clausje te doen zodra ik, mentaal dan wel fysiek, wat al te hevig begin te piepen en te kraken. Daar bestaan in dit land wettelijke mogelijkheden voor en als ze niet zouden bestaan, deed ik het evengoed. Maar ik respecteer mensen die hun leven, om welke reden dan ook, zo lang mogelijk willen rekken. Het zou voor mij onverteerbaar zijn – en het is daarnaast in strijd met de grondwet – wanneer anderen dat voor mij gingen bepalen. Gelegaliseerde doodslag, hoe eng wil je het hebben.

Ik ben van zins een Hugo Clausje te doen zodra ik wat al te hevig begin te piepen en te kraken

Rob Hoogland

Hoe dan ook zijn de eerste schreden op de weg naar het einde van onze beschaving gezet. In Israël overweegt men al om de zeventigplussers maatschappelijk te isoleren. De gated comunities vol oudjes die geen kant op kunnen – en elkaar ter plekke naar hartelust besmetten, voor de Zwagermannen en Kelders onder ons een win-winsituatie – doemen dus al op. Naar te vrezen valt, zal dit idee ook in Nederland steeds populairder worden. Over een halfjaar behoor ik eveneens tot het legioen der zeventigplussers. Dat is de reden waarom ik jaloers op u ben: voor u duurt dat nog liefst tien jaar.

Komt u wel af en toe naar mij zwaaien, in mijn concentratiekamp?

Arthur: Oei, dat was eventjes schrikken hoor, Hoogland. Ik dacht namelijk dat die uit jouw royale onderbuik opborrelende jaloezie ordinaire kinnesinne betrof. Of zoals de Fransen het zo treffend zeggen: jalousie de métier. 

Ik schrijf mijn gedeelte voor deze succesvolle rubriek namelijk in een poep en een scheet, fluitend en met de vingers in de neus, onderwijl de honden voerend, wokkend en de keukenvloer dweilend, terwijl jij je dagen in jouw coronabunker moet terugtrekken om jouw duizend woordjes te produceren! 

Gelukkig blijkt jouw afgunst slechts mijn goddelijk lijf te betreffen en het feit dat ik tien jaar jonger ben en het logischer is dat ik op jouw begrafenis zal moeten speechen in plaats van omgekeerd. Ik moet hierbij wel de kanttekening plaatsen dat wij de afgelopen periode gelijke kansen hadden om te sneuvelen, velho amigo. 

Sta mij toe de briljante film Ein Virus kennt keine Moral van Rosa von Praunheim uit 1986 te parafraseren: Covid-19 maakt geen verschil tussen een zestiger en een zeventiger. 

Aan het macabere duo Zwagerman & Kelder zou ik overigens graag Pietje Aafke Botox-Dijkstra (Franeker, 1945) van D66 willen toevoegen.

Wat jammer dat deze conciërges van het Dodenrijk te laat geboren zijn, want anders hadden ze vrijwilliger kunnen worden bij Aktion T4, een curieus eugenetisch euthanasieprogramma dat in 1939 werd opgestart in een fraai gebouw aan de Tiergartenstraße 4 te Berlijn.

Ik moet zo de honden wokken, anders was ik wat uitgebreider op deze complexe materie ingegaan. Enfin, je moet Philipp Bouhler en Karl Brandt maar even googlen, de enthousiaste wetenschappers die een eindoplossing bedachten voor ‘dor hout’ zoals jij en ik. 

De Amerikanen dachten een jaar of wat na de Tweede Wereldoorlog: best wel een puik idee van die moffen om ‘trockenes Holz’ aufzuräumen, maar we kunnen die rommel natuurlijk ook recycleren. En dat werd Soylent Green. Het project is uitgelekt, en op basis van geheime laboratoriadossiers verscheen er in 1973 een dystopische sciencefictionfilm onder regie van Richard Fleischer. Het verhaal is losjes gebaseerd op het boek Make Room! Make Room! van Harry Harrison, dat gaat over overbevolking en euthanasie als oplossing. De film staat gewoon op YouTube en ik verklap je reeds de clou: “Soylent Green is people!”

Overigens is Soylent een samenstelling van de Engelse woorden soy (soja) en lentil (linze) en staat Green voor D66 en GroenLinks.

Ik ben wel benieuwd hoe jij smaakt, ouwe. Je bent in ieder geval flink gemarineerd, al zal de Soylent Green-afdeling van Unilever weinig profijt hebben van je lever, want die is zo groot als een walnoot.

De Soylent Green-afdeling van Unilever zal weinig profijt hebben van je lever, want die is zo groot als een walnoot

Arthur van Amerongen

Misschien is dat voorstel om Jouw Soort Mensen in een concentratiekamp te stoppen (geestige Godwin, kunstbroeder Hoogland) wat mensvriendelijker. Ik kom dan elke dag even naar je zwaaien bij het prikkeldraad, samen met je vrouw, en daarna ga ik lekker in jouw pyjama’s rondlopen in jouw fermette, je segaartjes oproken en je cognackelder inspecteren. 

Rob: Vergeet het maar, mijnheer Van Amerongen. Niet alleen heb ik met mijn wederhelft afspraken gemaakt over mijn eigenhandig te bewerkstelligen heengaan indien de toestand van mijn lijf en/of geest niet meer past in het beeld dat ik van een acceptabel bestaan voor ogen heb, ook hebben wij een lijstje opgesteld van de individuen met wie zij na mijn overlijden nog fatsoenlijk kan verkeren. Ik ben nu eenmaal een controlfreak, zelfs postuum.

Welnu, u ontbreekt op dat lijstje. Ik zal niet ontkennen dat ik zelf in de loop der jaren enige gevoelens van genegenheid voor u heb opgebouwd, wellicht te vergelijken met die van een kasteelheer voor zijn tuinman. Mijn vrouw is evenwel geen Lady Chatterley. Ze wil geen tuinman en ze wil u al helemaal niet. Zij hecht bovendien aan hygiëne. Ook een speech bij mijn teraardebestelling zal mede om die reden helaas niet tot de mogelijkheden behoren. Afgesproken is dat wij de plechtigheid kort houden. Slechts Opgeruimd staat netjes van Bassie & Adriaan zal worden gedraaid en daarna ga ik hup, de oven in. Mijn cognacverzameling wordt in ruil voor de bekostiging van de uitvaart aan neef Henri geschonken. U zult uw verdriet over mijn verscheiden met dat goedkope medronhobocht moeten wegdrinken.

Voor die tijd wens ik nog wel het een en ander te regelen. De meeste schrijvers van mijn niveau willen een oeuvre achterlaten, maar zelf heb ik die behoefte niet. Hoeveel mensen lezen Vestdijk nog? Ik bedoel maar. De toekomst is daarnaast aan auteurs als Jerry Afriyie en Babah Tarawally, heren met… ach, hoe zegt men dat vriendelijk… dadaïstische stijlkenmerken en unieke spellingsinvalshoeken. Al worden ook zij met een nadeel geconfronteerd: zij schijnen mannelijk en cisgender te zijn. De huidige literaire conventies staan dat in feite niet toe. Wat bent u zelf eigenlijk, mijnheer Van Amerongen? Ik heb daar nog steeds geen vinger achter kunnen krijgen.

De toekomst is aan auteurs als Jerry Afriyie en Babah Tarawally, heren met dadaïstische stijlkenmerken

Rob Hoogland

Nee, mijn nalatenschap zal geheel anders ogen. Binnenkort neem ik, op de valreep dus, het initiatief tot het oprichten van Dor Hout 2020, een nieuwe ouderenpartij die voor alle duidelijkheid Marianne Zwagerman níet als beschermvrouwe zal hebben. Ik zie een enorm gat in de markt nu 50Plus uiteengevallen is. De senioren onder ons worden in deze coronacrisis letterlijk in hun bestaan bedreigd. Nog even en hun deuren worden op initiatief van D66 en GroenLinks en in samenwerking met het Zwagerman/Kelder-collectief geforceerd door met dodelijke injectienaalden bewapende millennial-taskforces genaamd Boomer Removers. En wat deden zij bij 50Plus? Elkaar de tent uitvechten.

Dat laatste is niet zo verwonderlijk overigens, want oudjes doen niet anders. Neemt u maar eens een kijkje bij een ledenvergadering van een Vereniging van Eigenaars van een luxe appartementencomplex dat door de meeste bewoners als hun laatste rustoord is betrokken. Altijd heibel, mijnheer Van Amerongen. Ze haten elkaar. Vermoedelijk speelt het besef dat het einde nabij is onbewust een rol. Zonder dat zij het zich realiseren worden zij gedreven door existentiële angst. Te vrezen valt dat dit ook bij 50Plus speelde voordat Henk Krol zich gedwongen voelde om op te stappen en een eigen partij te beginnen.

En wie was er ook bij de ondergang van 50Plus betrokken?

Geertje Dales, mijnheer Van Amerongen! De tovenaarsleerling van 020! Need I say more?

Arthur: Bah, wat onaardig nou toch van je om testamentair vast te laten leggen dat ik na jouw onfortuinlijke dood persona non grata ben in die bescheiden boerderette te Egmond-Zuid. Blijf dan in godsnaam ook maar weg van mijn praalgraf in Fuseta, opa! Mocht je het toch wagen om een lijkrede vol geveinsd pathos te houden bij mijn vers gedolven droeve kuil, dan krijg je een schot hagel in de bips, rechtstreeks uit het dubbelloops jachtgeweer van mijn goede en tevens enige vriend in de Algarve: veldwachter senhor Porra Chapado.

Bij leven en welzijn wil ik wel persvoorlichter worden van Dor Hout 2020. Ik meld mij ook meteen aan als minister van Volksvoorlichting en Propaganda. 

Er wonen 50.000 potentiële Dor Hout 2020-stemmers in Portugal en de Algarve Bastards heb ik sowieso al in mijn zak, evenals het legioen Nederlandse bejaarden aan de diverse costa’s in buurland Spanje. Laat het opruien en mobiliseren der gerontosaurussen maar aan mij over! 

Laat het opruien en mobiliseren der gerontosaurussen maar aan mij over!

Arthur van Amerongen

Mettertijd ben ik het klankbord voor nooddruftige landgenoten op het Iberisch schiereiland geworden. Nederlandse expats in Albufeira maar ook in Benidorm, Dénia en Torremolinos klampten mij voor de lockdown te pas en te onpas krampachtig aan voor een praatje over het falen van 50Plus, altijd met de nogal impertinente vraag of het waar was dat Henk Krol ‘het deed’ met Geert Dales. Daar ga ik, discreet als ik ben, maar niet op in. Ik begrijp natuurlijk best wel dat die keurige heterofiele oudjes liever niet stemmen op een partij die gerund wordt door valse nichten. Want daar komt alleen maar bonje van. Uiteindelijk meppen ze elkaar inderdaad de tent uit, met hun handtassen (en zo geschiedde).

Na deze obligate en vooral goedkope achterklap gaan die gesprekjes tussen mij en de quatrième âge op de Iberische stranden altijd over incontinentie, een fysiek euvel dat natuurlijk een van de grote taboes van onze tijd is, maar waarover babbelshows als Jinek en Op1 in alle toonaarden zwijgen. Ik acht mijzelf lekkagedeskundige, omdat ik al mijn hele leven kamp met een overactieve blaas vanwege excessief bierverbruik. Gerard Reve had trouwens een goeie remedie tegen gedruppel: keihard in de pielemuis knijpen na het sassen.

Met jouw armzalige pensioentje en mijn Wajong-uitkering heeft Dor Hout 2020 in financiële zin natuurlijk geen poot om op staan. Daarom kan jij wellicht een bedelbrief sturen naar het hoofdkwartier van Tena, Arnhemse Bovenweg 120 te Zeist. Zeg maar tegen Christine Voorma, de woordvoerdster van de luiermogul, dat ze vast een containertje Tena-goodiebags naar mij kan sturen. Die deel ik dan tijdens het folderen en canvassen voor Dor Hout 2020 uit op parkeerplaatsen van de Aldi en de Lidl, want anders komen de Hollanders niet. Den Haag, here we come!

Word lid van HP/De Tijd