Thierry Baudet is een communist. Tot die conclusie ben ik, ook tot mijn eigen verrassing, gekomen na lezing van Baudets stuk: Over het nut van ‘ophef’. Waarom FVD de mediamacht niet schuwt. Het is te vinden op de website van zijn partij.

In het stuk legt Baudet uit waarom hij voortdurend op zoek is naar schandalen. Die komen niet, zoals je zou denken, voort uit onmacht, domheid of uit een sadomasochistische behoefte anderen af te stoten, maar hebben volgens Baudet zelf een rationele verklaring. 

Baudet schrijft er dit over: “De sleutel ligt in het effect dat beoogd wordt met de schandalen – die, welbeschouwd, worden gecreëerd en enorm worden opgeklopt door de gevestigde macht. Zíj maken steeds iets tot ‘ophef’, zíj bepalen wanneer een woordje of grapje of ontmoeting iets heel verdachts of gevaarlijks is (en het is ook lang niet altijd precies te voorspellen wanneer dat eigenlijk gebeurt en hoe iets kleins ineens groot wordt of iets groots merkwaardig genoeg klein blijft) – maar áls het gebeurt is dat altijd met een reden, met een doel: het buiten de orde verklaren van een standpunt of opvatting. Het afgrenzen van de acceptabele discussieruimte. Om daarmee, uiteindelijk, en dat is de kern, de randvoorwaarden van het debat zó af te bakenen dat zij altijd winnen”.

Daar zijn verschillende opmerkingen over te maken.

Ten eerste dat dit een typische ‘dat-het-mijn-schuld-is, is-eigenlijk-jullie schuld-redenering’ is. Jullie dwingen ons deze schandalen te veroorzaken, want jullie willen niet naar ons luisteren. Jullie – lees ook ‘het kartel’ – hebben de macht en jullie bepalen waar het over moet gaan. Om aan die oneerlijke situatie een einde te maken, moeten wij jullie wel provoceren. 

Tot op de dag van vandaag is agitprop een probaat middel voor dictaturen om onrust te stoken

Ten tweede dat ophef om de ophef ten doel heeft de boel op te schudden en de machtsverhoudingen te doorbreken. Dat is een politieke agenda, maar er is ook een cultuurfilosofische agenda, die Baudet benoemt in termen van taboes doorbreken.

Deze twee ambities vormen tezamen precies wat Lenin en Trotski in de beginjaren van de Russische Revolutie (1917) hebben gedefinieerd als agitprop, de samentrekking van Agitatie en Propaganda. Aanvankelijk was agitprop een soort volkstheater waarmee de bolsjewieken langs de arbeiders gingen, in de hoop dat zij zo een groot publiek zouden bereiken. Dat moet ook een paar jaar zijn gelukt, maar op den duur kreeg agitprop een steeds kwaadaardiger karakter. Steeds meer werd agitprop gebruikt om in het vijandelijke kamp verwarring te stichten, met als doel de structuur van de samenleving te ontwrichten en daarmee de Revolutie weer een stap dichterbij te brengen. Het bleek zo’n effectief middel dat de grootste vijanden van het communisme het overnamen. Joseph Goebbels riep zelfs een Ministerie voor Propaganda in het leven. Tot op de dag van vandaag is agitprop een probaat middel voor dictaturen om onrust te stoken. In Rusland heeft Poetin de oude Sovjet-methoden gemoderniseerd door teams van hackers te formeren, die fakenieuws verspreiden ten einde verkiezingen te verstoren.  

In zekere zin doet Baudet, zij het op veel kleinere schaal, hetzelfde wanneer het gaat om de coronacrisis en de inperkingen van vrijheden, om de natiestaat en de demonisering van Brussel, of om de afkeer voor moderne kunst die hij telkens weer belijdt. In elk geval heeft Baudet, zich helemaal het taalgebruik van die eerste communisten eigen gemaakt. Lees bijvoorbeeld dit citaat: “Toch heb ik dat gedaan (ophef veroorzaakt – MP) en ook daarmee vervolgens enorme speelruimte verworven om buiten de ‘kaders’ te treden die door de tegenstander waren gesteld. Het gevolg is dat ook op dat onderwerp de gevestigde orde nu in feite zonder verhaal zit. Omdat hun wapen, het taboe op ‘schaarste’, ‘vervuiling’ en het frame van ‘u bent niet duurzaam, u vernietigt de aarde’ onschadelijk is gemaakt”.

Kaders, tegenstanders, wapens en de gedachte dat de gevestigde orde zonder verhaal is komen te zitten omdat de achterliggende gedachte onschadelijk is gemaakt, het is een manier van formuleren die zo uit Lenins agitpropschool afkomstig zou kunnen zijn. Het is ook grotendeels vulgair politiek jargon, dat me als proza niet meevalt voor iemand die graag schrijver en filosoof wil zijn.

De ophef om de ophef heeft er slechts toe geleid dat Baudets eigen partij een splinter van een splinter van een splinter is geworden

Maar waar leidt die ophef om de ophef nu eigenlijk toe?

Niet tot een groots ontwaken van de maatschappij, laat dat duidelijk zijn. Niet tot een brede volksbeweging die onder het banier van Baudet en onder de vleugels van Minerva oprukt naar het Binnenhof om haar rechten en vrijheden op te eisen. De ophef om de ophef heeft er slechts toe geleid dat Baudets eigen partij een splinter van een splinter van een splinter is geworden. En Baudet is daar nog best trots op, getuige zijn opmerking: “Daarom trotseer ik steeds weer zo’n mediastorm en ben ik zelfs bereid geweest om afsplitsingen te laten ontstaan”. 

Let op het terugkerende ‘ik’. Stalin spreekt het Politbureau toe.

De bereidheid om van 28 zetels naar 8, naar 3, en eventueel naar 0 zetels terug te keren voor een goede zaak, zou ook zo een getuigenis kunnen zijn van een gelovige communist, die zijn orders uit Moskou heeft gekregen. Staande op je recht de dood tegemoet. Voor het vuurpeloton erkennen dat je fout hebt gezeten en dat de partij toch eigenlijk gelijk had. 

Het communisme heeft een lange geschiedenis van afscheidingen. Die zijn er geweest vanaf het moment dat Karl Marx zijn Communistisch Manifest publiceerde. Nog even of Baudet heeft alleen nog zichzelf over. Zijn adjudant Freek Jansen zal tot het laatst bij hem blijven. In de geschiedenis van politieke uiteinden kan alles altijd nog absurder. Misschien zal Baudet zich nog verenigen met de Nieuwe Communistische Partij Nederland, de afscheiding van de afscheiding die zijn basis heeft in Beerta. Helaas zal ook zo’n fusie niet lang duren. Links wordt rechts en rechts wordt links. Is dat het cultuurmarxisme waar Thierry’s leermeester Paul Cliteur voor waarschuwde? 

Er komt een tijd, verworpenen der aarde, het licht der bevrijding zal ons aanraken, dat niemand nog enige aanstoot zal nemen aan een ‘essay’, een tweet of aan een scheet van Thierry Baudet. Dan is hij zo klein geworden dat de ophef om de ophef niemand meer zal opvallen. Hoe moet het dan verder met hem? 

Dat wordt erger dan een griepje.