Met de politie ben ik in mijn leven maar een paar keer in contact geweest. Aangehouden op een fiets zonder licht. Een keer door rood licht gereden. Een paar keer per jaar krijg ik een bekeuring toegestuurd wegens te hard rijden. Ik ben een brave burger, niet meteen geneigd tot alle kwaad.

Over agenten heb ik weinig te klagen. Toen ik lang geleden als middelbare scholier fietsend werd aangehouden en ik moest uitleggen waarom ik op het trottoir had gereden, antwoordde ik dat ik jarig was en daarom onnadenkend op mijn stalen ros was gesprongen. Ik mocht meteen doorrijden. Hij tikte nog even aan zijn pet. Politie was je beste kameraad, en dat midden in de provotijd!

Of misschien juist wel daarom.

Politie was je beste kameraad, en dat midden in de provotijd!

Maar toen maakte ik mijn eerste autotocht door Amerika, van oost naar west over route 66. Het avontuur lonkte, young man!  We waren nauwelijks 100 mijl onderweg, of daar werden we al aangehouden. Een grote zwart-witte politiewagen, zoals je die in Hollywoodfilms ziet, zat ineens achter ons met loeiende sirene. In Nederland gaat de diender naast je raampje staan en vraagt met zoetgevooisde stem of het je misschien ook was opgevallen dat er te hard was gereden.

Zo niet in de Verenigde Staten.  

Door naast het raampje te gaan staan, loopt de agent het risico te worden neergeschoten – een ervaringsfeit. Dus moet jij als bestuurder uit je auto, met je handen omhoog, het liefst achter je hoofd. En vooral niet lachen, want dan word je gelijk in de boeien geslagen. En mocht ik toen nog gedacht hebben dat ik als buitenlander om enige clementie kon rekenen – “in Europe we are allowed to drive 120 kilometers an hour” – dan kwam ik mooi bedrogen uit. Niks small talk. De politiewagen van de State Trooper ging ons voor en we werden naar een dorpje verderop geleid, waar wij stopten voor een woonhuis met een bord: “Justice of the Peace”.

Binnen zat een forse vrouw aan een tafel, in de hoek keek een kind naar de televisie.  De vrouw was de lokale rechter. Zij vroeg waarom wij waren aangehouden. De agenten deden hun verslag. Ik kon het niet ontkennen. Daarna kreeg ik als bestuurder in meedogenloos Amerikaans een enorme uitbrander en moest ik ter plekke negentig dollar aftikken – destijds een kolossaal bedrag. En toen wegwezen. Over de route 66 heb ik nooit meer te hard gereden.

Uit wat ik sindsdien lees, is de Amerikaanse politie er niet zachtzinniger op geworden. Maar hoe staat het er inmiddels voor met hun Nederlandse collega’s?

Over heel Nederland worden agenten en andere hulpverleners gemaltraiteerd en in elkaar geslagen.

Momenteel is er geen talkshow meer of er zit een agent in die zijn beklag te doen. Over heel Nederland worden agenten en andere hulpverleners gemaltraiteerd en in elkaar geslagen. Agenten liggen gemiddeld een maand in het ziekenhuis om hun wonden te laten helen. Een leger van psychologen en psychiaters moet onze dienders mentaal weer op de rails zien te krijgen. Is het Nederlandse volk ontspoord in onze houding ten opzichte van de politie, of zijn die agenten zelf watjes geworden?

Je hoeft maar even te googelen om te zien dat de situatie verschrikkelijk is.

• In Bergen op Zoom hebben verschillende hulpverleners aangifte gedaan tegen een gewelddadige man van 26.
• In Groningen is een agent bedreigd met een kettingzaag.
• Winkeldieven in Almere hebben agenten een kopstoot gegeven.
• Betrapte visstropers gingen in de Oosterschelde te keer tegen agenten.
• In West-Brabant een agent met de dood bedreigd: “We weten waar je woont”.
• De Rotterdamse burgemeester Aboutaleb roept deelnemers aan een trouwstoet op te vertellen wie van hen vrijdag een agent tegen de grond heeft geslagen. Het blijft stil in Turkse kringen.

Enzovoort, enzovoort, het is het resultaat van nog geen minuut research. Of neem dit bericht in De Gelderlander tot je. Het facilitaire bedrijf Van Amerongen – vermoedelijk geen familie – heeft in Arnhem zijn verkeersregelaars weggehaald bij een school (De Salamander), omdat zij telkens werden bedreigd door ouders die hun kinderen kwamen ophalen. De ouders wilden geen rekening houden met de verbouwingen aan de school en wensten per se hun auto’s voor de school parkeren.

De Gelderlander: “Het bedrijf heeft de opdracht afgelopen vrijdag na het zoveelste incident weer teruggeven, zegt adviseur tijdelijke verkeersmaatregelen Stefan Meesters. ‘Een ouder parkeerde de auto pontificaal voor de slagboom en zei tegen de verkeershandhaver dat hij daar toch niks tegen mocht doen’. Voor Van Amerongen was dat incident de druppel. Eerder in de week was er al sprake van ‘heftige discussies’ en ‘zeer ongepast gedrag’ van ouders, vertelt Meesters. ‘Dat zijn met name woordenwisselingen met opmerkingen als met verkeersregelaars heb ik niks te schaften. In één geval was er sprake van dreigende taal richting de verkeersregelaar en moest een docent ertussen komen’”.

Een verkeersregelaar in elkaar trappen, is zo’n beetje het allerergste waartoe een mens zich kan verlagen.

Het aantal incidenten met verkeersregelaars – over het algemeen lager opgeleide mensen, die met hun nuttig werk enorm hun best doen om ook wat te verdienen – zegt op zichzelf al veel over de moraal van de Nederlandse weggebruiker. Een verkeersregelaar in elkaar trappen, is zo’n beetje het allerergste waartoe een mens zich kan verlagen. Dat is van het niveau van de concentratiekampbewaker die een gevangene slaat.

Lees bijvoorbeeld dit bericht: een verkeersregelaar is van de sokken gereden door een asociale motorrijder.

Maar bij de Arnhemse school gaat het nota bene ook nog eens om ouders, die hun kinderen ophalen. Wat moet er met zulke ouders van die kinderen terechtkomen?

In Arnhem hebben ze voorlopig nog geen oplossing. De gemeente zegt “in overleg” te zijn. Ja, hallo! Met wie? Niet met de ouders, want die zijn allang weer onder de radar. Straffen lijkt ook niet veel zin te hebben? In mijn meest hardvochtige bui zou ik het liefst tot ontzetting uit de ouderlijke macht willen overgaan. En bovendien zou ik die ouders voor enige tijd willen opsluiten in een hondenhok.

Dr’in en nou je kop houden!

Maar met het straffen van die ouders straf je ook de kinderen, die met het hebben van dat soort ouders al genoeg zijn gestraft. Een klassieke vicieuze cirkel.

Waarmee ik maar wil zeggen: geef de politie de wapens waar ze om vragen en meer. Er komt toch een potje van vijftig miljard euro om Nederlanders eindelijk eens te laten meeprofiteren van de economische bloei. Wat mij betreft: tien miljard naar de politie en in elk dorp ook nog eens een Justice of the Peace, die je onmiddellijk de rekening presenteert. Boter bij de vis. En tenslotte wil ik voor de Nederlandse politie een cursus “vervaarlijk kijken en indruk maken” adviseren. En vooral niet meer huilen bij DWDD. En niks geen verloren achtervolgingen meer op de snelweg. Zo moeten voortaan de nieuwe politieauto’s eruitzien: