Oorlog: mislukte woke soapies tegen hardwerkende columnisten!
Arthur van Amerongen over de ‘mislukte soapie’ Anousha Nzume, revolutionair kannibalisme en de sluiting van de Amsterdamse nachtclub De School: “De onfortuinlijke dood van sneeuwvlokjes-safespace De School was dus niet voor niets. Het is een breekpunt in de totale waanzin en de collectieve psychose die Amsterdam in een wurggreep houdt.”
Ik kan veel hebben, op mijn chille strand in de Algarve met mijn voetjes in het zand en een mojito in de hand, maar blijf met je tengels van Eva Hoeke en Marcel van Roosmalen af. En ook van Sylvia Witteman en haar man Elma. En van alle columnisten, en al helemaal van de beste twintig columnisten van Nederland!
Ik wist overigens niet dat Syl getrouwd was met Elma, maar dat beweert Anousha Nzume, beter bekend als Anna Stein, op Twitter.
Anna Stein, hoor ik de lezer peinzen, was dat niet die ietwat mollige soapie die bijna dertig geleden schitterde in Onderweg naar Morgen? Bingo! En wie is de enige die nog wel eens aan haar denkt? Juist, Don Arturo op zijn chille strand in de Algarve.
Vorig jaar april zette ik de volkomen in de vergetelheid geraakte soapie weer eens in de schijnwerpers met deze empathische twiet.
Ik citeer even uit haar noodkreet, zoals geplaatst op One World, de Joop voor MAVO-meisjes.
“Half augustus verhuisde ik met mijn helaas witte echtgenoot, psychiater in het Mount Sinai Hospital, naar 5th Avenue in New York. Ik verheugde me op het niveau van gesprekken over racisme, seksisme, islamofobie, antisemitisme, homo- en transfobie, validisme, oh well, álle ismes. Ik stortte me direct in het sociale en culturele leven. In een week tijd was ik bij een literaire avond geleid door activistische queer schrijvers van kleur, een aangrijpend toneelstuk van en door vluchtelingen, en een gesprek tussen schrijver Ta-Nehisi Coates en journalist Nikole Hannah-Jones, die beiden schrijven over raciale ongelijkheid. Die laatste eindigde met het thema onderwijs. Toevallig ook het onderwerp van mijn volgende boek Hoe was het vandaag? over kleur, klasse en kansenongelijkheid in het Nederlandse onderwijs. Toen wij op zoek gingen naar een openbare school voor onze oudste van vijftien, werden we door onze New Yorkse kennissen getipt: zet ze op de Abraham Joshua Heschel High School. Mooi gebouw, goede resultaten, geen hysterische toelatingseisen… en er was nog plaats?! De kinderen waren aardig en ons kind kon niet wachten om te beginnen. Toen ik aan de adjunct-directeur vroeg hoe het mogelijk was dat deze school nog plaats had, terwijl alle ouders in de stad zo ongeveer in therapie gaan om de schoolkeuzestrijd aan te kunnen, antwoordde ze droog: ‘Because it’s darn expensive.’ Hallo Witte Mensen, ik zit ik hier dus wéér in een witte bubbel. Help!”
Kijk, aandachtsjunk Anousha leidt (en lijdt) in NY natuurlijk een volkomen anoniem bestaan. Niemand kent haar, hoogstens als De Vrouw Van die één keer per jaar in hun volkstuintje achter 5th Avenue een charity organiseert voor arme kindertjes in de South Bronx. Er lopen alleen al in die South Bronx honderdduizenden artiesten van kleur rond die alleen in de pink al meer talent hebben dan Anna Natousha in haar ‘totaliteit’. Dat doet pijn, vrienden.
Er lopen alleen al in die South Bronx honderdduizenden artiesten van kleur rond die alleen in de pink al meer talent hebben dan Anna Natousha in haar ‘totaliteit’.
De weerzinwekkende aanval op Marcel, Eva, Sylvia en haar Elma komt dan ook voort uit pure kinnesinne. De mislukte soapie kreeg dan ook slechts bijval van een clubje volidioten waar u nog nooit van gehoord hebt, van het slag dat De School om zeep heeft geholpen, precies wat ik vorige week al voorspelde.
‘Clubje’ is een groot woord, want deze bonte verzameling nuttelozen hangt als los zand aan elkaar. Het enige dat ze bij elkaar houdt, is het containerbegrip ‘woke’. En ze kunnen allemaal niets. Ze zijn volslagen incompetent. Nu hoor ik u denken: doctorandus Van Amerongen, u bent altijd zo van de namedropperij, noem toch eens een paar van die volidioten. Vrienden, ik heb goed nieuws voor u: Peter Breedveld houdt dat sinds kort voor ons bij.
Breedveld noemt het de OneWorld/Dipsaus-kliek, “die antiracistische beweging van fascistoïde extremisten die iedereen intimideert en bedreigt die kritiek op haar heeft, en die een steeds grotere invloed lijkt te krijgen op de rest van het antiracisme. Het is de groep rond het magazine One World (dat onlangs één van zijn freelancers wipte vanwege een onwelgevallige mening) en de podcast Dipsaus, die inclusief pretenderen te zijn maar een liturgie van strenge dogma’s en taboes uitdragen waarvan elke puntkomma door iedereen dient te worden omarmd, op straffe van uitsluiting en publieke veroordeling. Zij wijzen ketters aan die dienen te worden verstoten. Dat kunnen mensen zijn die hun hele leven hebben gestreden tegen racisme, dat maakt ze geen zak uit. Zo schopte één van hen een boel stennis op het literaire Winternachtenfestival, waar de Zuid-Afrikaanse dichter Antjie Krog optrad. Krog is wit en dus ‘hella problematic’ en moet daarom worden gecanceld.”
Breedveld besluit zijn heerlijke polemiek met de hoopvolle woorden: en terwijl u zich vrolijk maakt om de zoveelste blonde rechtenstudent die solliciteert naar de positie van schildmaagd voor Baudet, ga ik me de komende tijd met deze gestaalde kaders van het antiracisme bezighouden.
En wat zeggen we dan? Juist: de revolutie eet zijn eigen kinderen op. De meest radicale activisten gaan vaak ten onder in het revolutionaire geweld. Een betere term is in dit geval misschien ‘revolutionair kannibalisme’, aangezien de Franse revolutionairen het zeer op elkaar voorzien hadden. Daarbij maakten ze gebruik van de guillotine. De onfortuinlijke dood van sneeuwvlokjes-safespace De School was dus niet voor niets. Het is een breekpunt in de totale waanzin en de collectieve psychose die Amsterdam in een wurggreep houdt. En natuurlijk gefundenes Fressen voor ons, columnisten. Wokeness: the gift that keeps on giving.
