Kobe Bryant en de kunst van altijd dóór
Frank Heinen herdenkt basketballer Kobe Bryant, die afgelopen zondag bij een helikoptercrash om het leven kwam. “Hij had wat wel meer uitzonderlijke sporters hebben: je zag het onmiddellijk. Nog voor hij ook maar een bal gegooid had. Concentratie in zijn blik, vanzelfsprekendheid in elke beweging, een lichaam als een perfect op maat gemaakt pak.”
Wanneer een bekend persoon sterft, schrik je. Altijd. Een merkwaardige schok is het, want helemaal normaal is het niet: uit het lood geslagen worden door een overleden vreemde. Alsof zonder overleg een hoekje behang van je leven wordt gescheurd. Over het algemeen staat werkelijke rouw tot het verdriet om een gestorven beroemdheid als geen huis meer hebben tot een weekje kamperen op de Hoge Veluwe.
Gisteravond ging Kobe Bryant zomaar opeens dood. 41. Ik heb Kobe Bryant vaak zien spelen. Ik heb misschien nog wel meer over hem gelezen. Over zijn talent, en over zijn werklust, waarvan werd gezegd dat die geen grenzen kende. Hij had wat wel meer uitzonderlijke sporters hebben: je zag het onmiddellijk. Nog voor hij ook maar een bal gegooid had. Concentratie in zijn blik, vanzelfsprekendheid in elke beweging, een lichaam als een perfect op maat gemaakt pak. Jordan had dat ook. O’Neal en James dan weer niet, zij vloeien niet, zij zijn rotsblokken die onweerstaanbaar voortrollen. Bryant was altijd onderweg. Zelfs zijn stilstaan oogde als een vorm van beweging. ‘You have to keep moving. Life is too short to get bogged down or be discouraged.’ Vrij vertaald: doorgaan, altijd dóór.
Misschien was het gewoon omdat de camera’s veel vaker inzoomden op hem dan op de minder getalenteerde slippendragers om hem heen, dat kan, maar toch geloof ik dat je het kon zíen. Dat er iets in hem gloeide, iets wat hem onderscheidde van de rest op het veld.
‘You have to keep moving. Life is too short to get bogged down or be discouraged.’ Vrij vertaald: doorgaan, altijd dóór.
Kobe Bryant was a man for all seasons, zei zijn oud-trainer Jerry West gisteravond. Iemand die niet alleen bestond op het veld, maar ook erbuiten. De tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij het zei.
West had gelijk: sinds Bryans overlijden glijdt er een stroom van fragmenten en interviews met Bryant over mijn scherm. In al die filmpjes en teksten kun je zien dat het gloeien van een zeldzaam talent niet ophoudt als de wedstrijd stopt. Bryant kon iets wat maar weinig sporters kunnen: steeds weer opnieuw vertellen over waar hij zo van houdt, en waarom, zonder vast te lopen in het rulle zand van te vaak herhaalde zinnen en van woorden waar alle smaak van af is. Bryant verstond de kunst van moeilijke dingen eenvoudig uitleggen. Wat er met je gebeurt zodra je voelt dat je volkomen op je plek bent, dat je doet waar je gelukkig van wordt. Dat je van je sport kunt houden en werkelijk kunt voelen dat de sport ook van jou houdt, niet op een of andere bovennatuurlijke manier, maar gewoon: dat je van spelen werkelijk kunt houden zoals je van een ander mens houdt.
En dat je dat herkent in anderen. In Bryants geval: zijn 13-jarige dochter Gianna, die met hem in de helikopter zat, wier leven dit weekend ophield voor het goed en wel op gang had kunnen komen. Die hij trainde, steunde, leerde net zoveel te houden van het spel als het spel houdt van mensen met een speciaal talent.
Een paar uur voor zijn ontijdige dood zakte Kobe Bryant een plekje op een topscorerslijst aller tijden. LeBron James ging hem voorbij. Toen een reporter James na afloop van de wedstrijd vroeg of hij het op de een of andere manier nog speciaal vond dat hij Bryant was voorbijgestoken, gebeurde er iets vreemds.
De kolos begon te praten. Niet zomaar in het wilde weg, in dat topsporterinterview-esperanto waar je als kijker altijd een beetje van wegdommelt, maar in goedgekozen zinnen, de een na de ander, die zich aaneenregen tot een monoloog van bijna vier minuten. James sprak over Kobe Bryants uitzonderlijkheid, over dat hij als jongen ooit diens schoenen mocht lenen, en dat hij ze droeg, ook al waren ze te klein. Dat interview met James was een onovertroffen In Memoriam, uren vóór die helikopter in Calabasas tegen de grond zou kletteren. Kort ging het ook even over de overgave die Bryant aan de dag legde, elke dag opnieuw. Doorgaan, altijd dóór. Omdat het spelen hem gelukkig maakte, en omdat hij doordrongen was van het feit dat liefde, ook die voor een spel, altijd een tunnel is waarin het verkeer twee kanten oprijdt:
