Hoe een Portugese wijnsafari ontaardde in een viswijvenruzie met Glennis, Sylvie en Sylvana over culturele toe-eigening
Arthur van Amerongen at met zijn boezemvriend Rob Muntz bij de Vietnamees in Setúbal, en dat bleef niet onopgemerkt. “Allerlei idioten van Antifa en Bij1 en BLM begonnen te krijsen dat het cultural appropriation was, dat wij nota bene in Portugal bij de Aziaat zaten te eten.”
Ik moet het zo met u hebben over de reldellen Glennis Grace en Sylvie Meis én over culinaire toe-eigening, maar first things first. Ik was namelijk weer eens op wijnsafari door Portugal en mijn handvol lezers weet dat ik tijdens zo’n spirituele queeste op maniakale wijze Facebook, Twitter, Instagram en Tiktok volpomp met schitterende en vooral jaloersmakende kiekjes van zonovergoten wijngaarden, hagelwitte stranden, kolkende rivieren en veel fotootjes van peerden en ezels, speciaal voor de meisjes.
Verder maak ik tijdens zo’n vinotripje mateloos veel portretten van mijn nieuwe, échte vrienden: Portugezen van adel en goede komaf die de meest bijzondere wijnen maken op hun eindeloze landgoederen en die dol zijn op drankzuchtige straatarme schrijvers met spannende verhalen over het plebs en de rest van de onderwereld.
Zo waren ik en mijn maat Reggie op audiëntie bij José do Carmo Braamcamp Lobo de Vasconcelos om wijntjes te proeven op zijn Quinta do Casal Branco.
Ik wil niet overdrijven, maar Paleis Huis ten Bosch is verhoudingsgewijs net zo groot als de conciërgewoning op het landgoed van de Braamcampjes. Zé is gelukkig een bescheiden man en u kunt hem daarom wellicht niet, maar zijn voorvader Gerrit Braamcamp moet u natuurlijk wel kennen van zijn wereldberoemde kunstcollectie en zijn scheepswerf bij de Hoogtekadijk in Mokum waar ik toevallig tegenover heb gewoond. Zo is de cirkel weer rond.
Tussen de culinaire uitspattingen bij de Portugese adel door moet ik altijd even een vette bek halen bij de Aziaat want ik lijd aan een ernstige ve-tsin-verslaving.
Onze vis is zo vers is dat de sashimi nog op je bord spartelt, terwijl die zooi in jullie stinkdure sushitoko’s in 020 wordt ingevlogen uit potverdorie Nieuw-Zeeland en Chileens Patagonië
Mijn kunstbroeder André Amaro adviseerde ons een Vietnamees in Setúbal (dat u dient uit te spreken als Stóebal en niet op zijn Hollands als Séétuubaaaal) en daar ging ik dus lunchen met Reggie en de vers ingevlogen Rob Muntz, die voor de VPRO een shockdoc over mijn leventje maakt, getiteld: Don Arturo, van Ede tot Albufeira.
Ik had uiteraard pho, banh cuon, bun cha en cha glo besteld. Muntz wilde ‘lijsttafel’ maar dat kenden ze daar niet, dus werd het iets met slierten en soep, qua tafelmanieren een niet zo heel gelukkig huwelijk voor herr Muntz.
De smakelijk kiek ging viraal en toen begon de ellende. Allerlei idioten van Antifa en Bij1 en BLM waren net wakker (het was 1400 uren in Setúbal en dus 1500 uren in Wajongcity 020) en die Pol Pot-aanhangers begonnen te krijsen dat het cultural appropriation was, dat wij nota bene in Portugal bij de Aziaat zaten te eten. Er was ook nog een keurige blanke reaguurder van goede huize die stomverbaasd was dat we niet gewoon bacalhau aan het eten waren.
Nou woon ik al tien jaar in Portugal en ik kan u verzekeren dat de stokvis mij de neus én de poepert uitkomt, in welke vorm dan ook. Maar zover is het nu dus al, dat je van Antifa en BLM en KOZP waar dan ook ter wereld moet vreten wat de arme mensen eten. Wat de pot schaft, zegt maar.
Ik had zo’n rellette recentelijk al met Bart Nijman en Vliegert en Billy Bob. Toen werden mensen woedend dat wij in de Algarve aan de sushi en de sashimi zaten! Culturele toe-eigening pur sang!
Man, onze vis is zo vers is dat de sashimi nog op je bord spartelt, terwijl die zooi in jullie stinkdure sushitoko’s in 020 wordt ingevlogen uit potverdorie Nieuw-Zeeland en Chileens Patagonië en derhalve een nog grotere CO2-voetafdruk heeft dan een grote bah van Frenske Timmermans in de business class van de vliegmachine van Seoul naar Brussel.
Ik moet naar de portee van de preek maar ik wil er toch even op wijzen dat de Portugezen enorm veel invloed hebben gehad op de Japanse keuken, maar dat leest u hier maar op uw gemakske na. Ik verklap alleen maar tempura.
Over culinair racisme gesproken: mijn voormalige chef bij HP/De Tijd Berend Sommer, inmiddels in dienst van de koning, maakte mij recentelijk attent op ene Mathilde Cohen.
Dat mens heeft een geweldige c.v. en is ook nog eens Frans-Joods en mensen die mij een beetje kennen weten dan dat ik smelt. Tot ik ging lezen wat Cohen uitkakelde!
Juffrouw Cohen: “Eten is fundamenteel voor de Franse identiteit. Hetzelfde geldt voor de ontkenning van structureel racisme en raciale identiteit. Beide principes staan centraal in de zelfdefinitie van de Franse natie. Dit artikel (aldus Cohen) beweert een vorm van Frans voedselwitheid (blanchité alimentaire) te identificeren en te bekritiseren, dat wil zeggen: het gebruik van voedsel en eetgewoonten om witheid te bevestigen en te versterken als de dominante raciale identiteit.”
Ik snap van dit geraaskal net zoveel als u. Het gaat maar door en door, en als u echt wilt lachen (mits u het Frans machtig bent) moet u even gaan grasduinen op dit Facebookje-wandje, waar wappie Cohen wordt gesloopt door echte foodies.
Wij hebben natuurlijk ook de Nederlandse Mathilde Cohen: Sylvana Simons! Weet u nog?
Sylvana Simons werd woedend over een recept dat ze op Pinterest had gevonden van de roomblanke foodblogster Mariëlle Meertens. Mariëlle plaatste in 2018 een recept op haar site met de naam ‘Roti ovenschotel, sperziebonen & kip’. Roti is een populair gerecht in Suriname, waar Sylvana geboren is. Sillie Syl vindt dat Mariëlle dit niet zomaar kan misbruiken en wijst erop dat roti helemaal geen ovenschotel is. Sylvana is not amused. “Kan dit een keer stoppen? Zal dit culinaire kolonialisme echt nooit begrijpen. Roti = geen ovenschotel. Noem ‘t gewoon een ‘kerrie ovenschotel met sperziebonen en kip’. No need voor cultural appropriation and lies.”
Copycat Sylvana is altijd een beetje laat met de laatste BLM-trends uit de Verenigde Staten, maar ik denk dat ze binnenkort met haar clubje judeofoben Israëlische producten én pakken Uncle Benz-rijst staat kapot te smijten.
En al die arme sloebers in Nederland die nog een beetje mogen rommelen in hun volkstuintje (hun laatste verzetje voordat ze een tuintje op hun buik krijgen) zijn ook gewaarschuwd, want binnenkort komt de Sturmabteilung van Bij1 de boel slopen want tuinieren is racistisch.
Al die gekkies van Bij1 en Antifa en BLM eisen altijd dat de hele wereld veganvoeder moet vreten maar waarom toch zien ze er dan zo slecht uit? Crystal meth maakt meer stuk dan je denkt!
Bon, mensen in het land vragen mij altijd of ik nog een leuk nieuwtje heb over Sylvie Meis. Die mocht onze koning en koningin ontmoeten in het verre Berlijn en sloopte als een boerin uit Zundert (daar komt ze vandaan, maar ze zegt altijd dat ze in Etten-Leur is geboren want dat staat sjieker) het gehele protocol. Ze bleef maar kletsen tegen Willy, die natuurlijk dacht: “Verdorie, dat was ook een goede koningin geweest en zij heeft tenminste verstand van voetbal.”
En toen fietste braderiezangeres Glennis Grace voorbij. Die is zo ordinair dat ze niet eens een voetballer aan de haak kan slaan
Sylvie had bovendien een veels te blote jurk aan, die veel meer aandacht trok dan het gewaad van Maxi.
Ik ging de foto’s eens aandachtig bestuderen en het viel me op dat Sylvie hele enge knieën heeft. Met bobbels waaruit elk moment een alien kan barsten. Als ik zulke knekelstelten had, zou ik nooit een jurk met een split aan trekken. Maar goed, nobody is perfect en bovendien is Sylvie bijna vijftig. Wel raar dat ze die enge vent van haar niet had meegenomen naar de audiëntie, ze wilde bij Willie natuurlijk niet de indruk wekken dat ze getrouwd is.
En toen fietste braderiezangeres Glennis Grace voorbij. Die is zo ordinair dat ze niet eens een voetballer aan de haak kan slaan. Eigenlijk moet je aan die schreeuwlelijk geen woorden vuil maken, hoogstens een twietje.
Amigos e amigas, u begrijpt dat ik dolblij ben dat ik in het beschaafde Portugal woon, met louter nette mensen. Zo, ik klap de laptop dicht, tijd voor een vrijmibo op het strand!
