Hoe de Tour toch door zal gaan
Frank Heinen heeft een idee voor een Tour de France zonder publiek, commentatoren en wielrenners. “Alle kijkers kunnen intekenen op een ritzege door een verzonnen etappeverslag naar de organisatie te sturen, de winnaar krijgt de overwinning, een leiderstrui naar keuze én publicatie van zijn of haar opstel de volgende dag in alle grote kranten.”
Voor een volledig in het water gevallen wielervoorjaar is er vooralsnog verrekte veel koers op televisie. Elke dag waarop een klassieker verreden had moeten worden, zendt Sporza een oude koers uit. Zondag was het de beurt aan Gent-Wevelgem 2015, een koers waar zo veel vet aan zit dat zelfs miljoenen koerskitschvogels het er niet afgekloven krijgen.
Fans mogen op de Sporza-site stemmen op de wedstrijden die zij de komende tijd voorgeschoteld willen krijgen. Hoe sympathiek dit initiatief ook is: ik ben er op tegen. Wielrennen is geen keuzemenu, en driemaal per week een historische wedstrijd uitserveren is tegen de geest van de koers. Een deel van de schoonheid van Gent-Wevelgem 2015 school immers in het feit dat het een climax was, een spetterend slotstuk van veertig jaar hoop tegen beter weten in. Hoe vaak kijk je niet naar wielrennen in de hoop dat het legendarisch gaat worden, en hoe vaak volgt daarop de milde teleurstelling van een ‘oké-koers’ of een ‘mwah-rit’. Dat hoort erbij, het is zelfs onlosmakelijk verbonden met het wezen van het wielrennen. Zowel de renner als de fan moet zich eindeloze inspanningen en teleurstellingen getroosten, diep gaan, in een (geestelijk) ravijn kieperen, eruit klimmen en dóór. En dan, aan het einde van een schier eindeloze tunnel, wacht dan een Gent-Wevelgem 2015, of de Ronde van Vlaanderen 2011, of de waaierrit in de Tour van 2013, of die rit over de Finestre van Froome, of Bartoli tegen Jalabert en Zülle in Luik-Bastenaken-Luik, of, of, of… Elk weekend een klapstuk-koers uitzenden is wat mij betreft als een medley van verschillende hits: je kunt het wel goed doen, maar het lukt het beste als je het origineel haat.
Elk weekend een klapstuk-koers uitzenden is als een medley van verschillende hits: je kunt het wel goed doen, maar het lukt het beste als je het origineel haat.
Louter krenten, geen pap. Een wielerseizoen is een zorgvuldig gecomponeerd album, geen Hitzone-cd. Er groeien op dit moment wielerfans op die denken dat wielrennen een aaneenschakeling van krankzinnige hoogtepunten is. Die mensen verdienen bescherming. Mijn voorstel is daarom om willekeurige koersen uit te zenden: vlakke Vuelta-ritten waarvan de laatste vijf kilometer is afgeknipt, klassiekers waarin de favoriet onbedreigd wint, het WK van Zolder 2002, van die heuvelritten in de Tour die gewonnen worden door een Fransman die je koud laat…
Wie dat doorstaat, is klaar voor live koersen.
Wanneer die weer zullen plaatsvinden, is nog onduidelijk. Op dit moment is er sprake van een virtuele Ronde van Zwitserland, en van voorjaarsklassiekers in het najaar. Met name dat laatste lijkt me haalbaar – en ik heb bij gebrek aan bovenverdieping een zolder in mijn kelder laten aanleggen, dus ik weet waarover ik spreek.
Maar goed: eerst maar eens de Tour. Zonder Tour schijnt het wielrennen überhaupt om te vallen als een stoel met drie poten, dus de Tour moet hoe dan ook doorgaan.
Inmiddels is bekendgemaakt dat de mogelijkheid wordt verkend om hem zonder publiek te laten verrijden. Vermoedelijk zullen de komende weken achtereenvolgens de artsen, de volgauto’s, de rondemissen, de journalisten, de commentatoren, de sfeerreportagemakers, de columnisten, de gasten, de lokale sponsors, de strepenschilders, hekkenzetters, de flessentrekkers en de speakers worden geschrapt. Besmettingsgevaar. Daarna, rond half mei, volgen de renners, die zelf weigeren in waaiervorm de ic binnen te rijden. Maar, zal de ASO bekendmaken, de Tour gaat hoe dan ook door. Wie weet in de vorm van 21 tijdritten, misschien digitaal en anders zal de mogelijkheid van een Tour zonder renners worden overwogen. Een koers door Kouwenaars totaal witte kamer, maar dan een totaal witte, met logo’s en slogans behangen kamer. Een soort kunstproject waarbij één cameramotor traag door Frankrijks oneindig laag-, heuvel- en bergland snort. De beelden worden live en met summier commentaar van de stem van Rail Away uitgezonden. Miljoenen corona-zenuwinzinkingen zullen zonder tussenkomst van een zielenknijper genezen. Alle kijkers kunnen intekenen op een ritzege door een verzonnen etappeverslag naar de organisatie te sturen, de winnaar krijgt de overwinning, een leiderstrui naar keuze én publicatie van zijn of haar opstel de volgende dag in alle grote kranten. De koers zal tot de laatste dag spannend blijken. Er zullen geen gewonden vallen, en de wedstrijd zal bijna geheel klimaatneutraal verlopen. Begin augustus zal de ASO het project officieel geslaagd noemen en bekendmaken voortaan ieder jaar zo de Tour te zullen organiseren. Binnen enkele weken zullen meerdere grote wedstrijden het voorbeeld van de Tour volgen. De feestelijke Vuelta-start in Utrecht zal doorgang vinden: op een verlaten Domplein zal een niet-aanwezige speaker Venga! Venga! gillen, waarna het gebrek aan karavaan collectief koers zal zetten naar een uitgestorven Den Bosch. Een Bulgaarse freelancejournalist van begin veertig, die door de coronacrisis zonder werk is geraakt, zal aan het eind van de middag ondanks beginnende obesitas virtueel worden gehuldigd als ritwinnaar en eerste leider.
De beelden worden live en met summier commentaar van de stem van Rail Away uitgezonden.
Aan het eind van het seizoen zullen de renners tijdens een groot gala (dat niet doorgaat) worden bedankt voor bewezen diensten in de afgelopen 117 jaar. De meesten van hen zullen vol begrip reageren en hun omscholing tot verpleegkundige voortzetten. Een enkeling echter zal zich verzetten en in het geniep koersen gaan organiseren. Eerst enkel criteriums, later meerdaagse koersen. Met echte renners, en publiek dat via het Darkweb op de hoogte wordt gesteld van de locatie en geheimhouding zweert. Langzaam maar onvermijdelijk zal het succes van die ‘live action cycling events’ doorsijpelen naar het grote publiek. En dan is het alleen nog rustig afwachten tot een tv-zender er iets in ziet.
