Hét vaccin tegen coronadepressies: donder uw treurbuis het raam uit
Arthur van Amerongen snapt niet dat mensen de hele avond naar Nederlandse talkshows kijken: “Hoe kan een mens na al dat oeverloze gekakel rustig gaan slapen? Lees godverdomme toch eens een boek, mensen!”
Ik moet eventjes een vreselijk misverstand ophelderen, vrienden. Omdat ik buitensporig veel over de Nederlandse televisie twitter, wordt gevoeglijk aangenomen dat ik de godganse avond naar het kijkkastje van de duivel koekeloer.
Nou, als dat zo zou zijn hadden ze me allang opgeborgen in een of andere gesticht hier in de Algarve. U kent dat wel, zo’n zorginstelling waar de cliënten naakt aan een ketting liggen en in een emmer moeten poepen en waar men één keer per dag de brandslang richt op de gekkies zodat ze lekker schoon en en rustig worden.
Ik volg televisie enkel en alleen via Twitter. Overdag is Twitter een aardige nieuwsbron, maar ‘s avonds verandert de sfeer en wordt de site het domein van de couchpotatoes (bankbintjes vind ik eerlijk gezegd veel mooier) die vanaf het Klokhuis en EenVandaag tot en met de herhaling van M om 2345 uren als zombies naar het blauwe oog staren en daar ongebreideld commentaar op geven. Zulks is leuk als dat gebeurt bij The Royle Family, dat overigens op de zwarte (oeps, in het Engels moet Zwart moet tegenwoordig met hoofdletter) lijst staat van de BBC omdat Jim Royle een of ander nichterig type een ‘nancy boy’ noemde, een eeuwigheid geleden.
Deze krankzinnige, volkomen doorgeslagen wokeness deed mij denken aan subsidiesponsje Sunny Bergman, die een jaar of twee geleden in de VPRO Gids opriep tot een verbod op de term ‘valse nichtenhumor’ omdat die heel kwetsend is naar valse nichten toe.
Had u deze trouwens gezien?
Je mag dus niet meer geile beer, stinkende otter, vuile rat, dom gansje en laffe hond zeggen omdat dat kwetsend naar de beestjes toe is. Goed bezig, PETA, maar de volgende keer graag weer lekkere naakte fotomodellen die tegen bont zijn.
Nou zult u denken: wat zielig, doctorandus Van Amerongen, dat u de hele dag Twitterdiarree van ééncelligen volgt. Heeft u niks beters te doen, daar in de Algarve?
Toevallig ben ik heel erg goed in multitasken (een van de 63 genders die door mijn donder waren is een 18-jarig Schoeversmeisje met diploma voor twaalfvingerig blind typen en de oorkonde baaspoepen) en terwijl ik mijn Boekenweekgeschenk aan het tikken ben, duik ik om de haverklap het Twitter-riool in.
Ook mijn tijdlijn moet vol, net zoals de krant en de treurbuis vol moeten.
Ik merk op dat al die amoeben die iedere avond televisie kijken, langzaam maar zeker gek aan het worden zijn, als ze dat al niet waren geworden door de lockdown. Hoe kan een mens na al dat oeverloze gekakel rustig gaan slapen? Lees godverdomme toch eens een boek, mensen!
Als de babbelshows zouden stoppen met een podium te geven aan de ‘usual suspects’, al die leeghoofden met hun prietpraat, dan bloedt de non-discussie vanzelf dood. Het lijkt wel alsof er niemand nog leest in Nederland, behalve dan de klerken van de literatuurredacties van de gevestigde media, en die moeten dat wel omdat ze tevens in alle jury’s van alle literatuurprijzen zitten.
Ik vind het onvoorstelbaar dat er hedendaagse Nederlandse auteurs en autreutels zijn die nog nooit ook maar één blik in de bijbel hebben geworpen
Een van de meest verdrietig momenten in mijn leven was het leeghalen van het ouderlijk huis na de dood van mijn vader. Mama was het jaar daarvoor overleden. Boeken bij het grofvuil zetten vind ik bijna net zo erg als het verbranden van boeken. Ik kon pa’s bibliotheek ook niet meenemen want ik leefde uit een koffer. Het enige dat ik kon doen, was op een waardige manier afscheid te nemen van de boeken die pa, maar ook mij hadden gevormd. Ze zaten altijd te lezen, pa en man. In een gemakkelijke fauteuil, bij een leeslamp. We hadden geen televisie.
Niemand wilde pa’s indrukwekkende bibliotheek hebben. Vroeger kon je tijdschriften en boeken deponeren in een Rode Kruis-huisje langs de weg, maar die kon ik niet in vinden in Veenendaal of ze bestonden al niet meer. Het enige boek van antiquarische waarde was een oude statenbijbel met leren kaft en gouden sloten. Die ging naar mijn zus. De Statenbijbel is de basis van de Nederlandse taal, zoals de King James Bible dat is voor de Engelse taal en de Lutherbibel voor de Duitse taal. Mijn taalgevoel heb ik volledig te danken aan het Goede Boek, dat ik lang vervloekt heb, en aan mijn ouders die beiden boekenwurmen waren. Ik vind het onvoorstelbaar dat er hedendaagse Nederlandse auteurs en autreutels zijn die nog nooit ook maar één blik in de bijbel hebben geworpen. Of dat nou uit dédain, domheid of wokeness voortkomt, dondert niet: ik vind het schandalig.
Neil Postman publiceerde in 1985 Amusing Ourselves to Death: Public Discourse in the Age of Show Business. Een monumentaal boek over de nefaste effecten van televisie en andere media op de menselijke geest. Het is alleen maar erger geworden. Gerrit Komrij zei ooit: ‘Televisie is voor het vee, en brengt programma’s die het vee behagen. Dat spreekt en loopt ook vanzelf. Maar er kijkt eveneens een bovenlaag mee, mensen die rente trekken van hun schooldiploma, en ze genieten van de smaak van de arbeider, zijn moppen, zijn kitsch, zijn simpelheid die als iets exotisch voorkomt. Ze kwijlen. In het café gekomen klagen ze over het peil van de programma’s. Dat is de nieuwe feodale klasse.’
Zodra ik mijn laptop dichtklap, is het gedaan met de ellende. Dan bewonder ik de nu reeds in bloei staande amandelbomen, of ga ik lekker met de hondjes ravotten op het strand
Gerrit en manlief Charles keken in hun prachtige landhuis in Vila Pouca da Beira graag naar de Nederlandse televisie, het liefst met een loeiende open haard en met een gezellig glaasje erbij. Dan was het allemaal goed te pruimen, met het vileine commentaar van Gerrit. Zijn stem wordt node gemist.
Bij mij is het, net als bij Komrij, een beroepsdeformatie. Ik schrijf nou eenmaal en met bijzonder veel plezier en leedvermaak over die ellende. Maar zodra ik mijn laptop dichtklap, is het gedaan met de ellende. Dan bewonder ik de nu reeds in bloei staande amandelbomen, of ga ik lekker met de hondjes ravotten op het strand. Er is dus een remedie tegen de woekerende talkshows. Er zit een knop op. En anders: flikker dat ding het raam uit. Met al die idioten erbij.
