De (aanstaande) glorieuze terugkeer van het echtpaar Van Aert
Na een heftige valpartij in de dertiende etappe van de Ronde van Frankrijk is Wout van Aert, vijf maanden na het ongeval, vrijdag vijfde geworden in Loenhout. Volgens Frank Heinen is dat grotendeels te danken aan zijn vrouw: Sarah de Bie.
Vrijdag werd Wout van Aert vijfde bij het modderfietsen in Loenhout. Voor joker in de Azencross. Meer mensen dan ooit hadden de laarzen aangetrokken, broek erin en op naar Loenhout. Voor hem.
Vijfde in Loenhout, het klinkt als het begin van een gedicht van Jules Deelder.
Crossseizoen of: vakantie in eigen land
Vijfde in Loenhout
Derde in Ruddervoorde.
Zesde in Kruibeke.
Negende in Boom (lek).
Tweede in Wachtebeke.
Vierde in Otegem.
Zevende in Overijse.
Nooit winnen, en zover reizen.
Zoiets. Maar dan puntiger.
De nummer vijf wordt in de sport zelden toegejuicht. Terecht. Wie vijfde wordt, staat zelfs onder de verliezers naast het podium. Wie bij de bakker vijfde is, komt straks nog wel eens terug.
Vrijdag kreeg de vijfde een ovatie. Laarzen stampten in de zuigende klei.
Een paar maanden geleden kon Wout van Aert niet eens meer lopen. Hij bewoog zich voort als achter een onzichtbare rollator. Een bejaarde van midden twintig, met een stripboekenkuif en een lach waarbij de mond zich in de breedte van het gezicht uitrekt en de ogen zich samenknijpen, als van een kat die op de verwarming ligt. Vijf maanden geleden, toen hij in een ander jaargetijde, in een ander land, in een andere sport in de laatste bocht van de Tourtijdrit van pure uitputting de hekken instuurde.
Michel Wuyts: ‘En dan. Neer. Neer. Weg. Droom.’
Het duurde eindeloos alvorens een ambulance hem gevonden had.
Toen hij eenmaal lag, staarde Wout in een rechterbeen dat zich voor hem opende, een soort kijkje achter de schermen van zijn eigen lijf. Kijk, een spier. Het duurde eindeloos alvorens een ambulance hem gevonden had. Tien, twintig, dertig minuten, en Wout van Aert werd omstuwd door mensen die het beste voor hadden met hem en zijn been, maar niets durfden aan te raken, uit angst dat er iets zou knappen.
En Wout van Aert lag daar maar, op het zuigende, smeltende asfalt. Een kip op de grill. Iemand drapeerde een spandoek over hem heen. Misschien was hij dan sneller gaar.
De operatie die volgde, geschiedde op Zuid-Franse wijze. Iets met een oude wijnboer en een nietmachine. Dat het been van Wout van Aert er nog aan zit, is eerder het gevolg van geluk dan van medisch uitblinken.
Afgelopen maanden leerde Wout van Aert opnieuw lopen, fietsen, sporter worden. Bij elk bericht over de voortgang van zijn herstel dacht ik aan Sarah, zijn vrouw, die er altijd bij is, bij elke cross, die zijn pijn en euforie meevoelt alsof het haarzelf overkomt. Die voor hem kookt en hem verduurt als het tegenzit. Die ziek wordt als hij ziek wordt.
Die zijn dromen meedroomt, en ze helpt te verwezenlijken.
Dat kun je pathetisch vinden, of ouderwets, of zorgwekkend afhankelijk. Hoogstwaarschijnlijk is het dat allemaal óók. De meeste dingen zijn veelvormig, en het komt erop aan ze vol overgave van de ene kant te bekijken, zonder te vergeten dat er ook een andere kant is – en vermoedelijk nóg een, en nóg een. Een huwelijk is ook zo’n ding.
Ik wil graag geloven dat je sneller herstelt als je innig met iemand verbonden bent.
Elke keer als ik de laatste maanden iets las over Wout en z’n herstel dacht ik even aan Sarah, zonder wie Wout misschien nooit verder zou zijn gekomen dan vijfde in de Azencross. Samen zagen ze Mathieu van der Poel, zeearend in een sport van mussen en mezen, verveeld van zege naar zege klapwieken. Samen moeten ze de tegenslagen hebben verdragen, samen moeten ze hebben gevreesd dat het misschien niet meer goed zou komen, dat alles wat ze zo vurig hadden gewenst door een Franse chirurg de merde om zeep was gehecht.
Ik weet het niet zeker, maar ik wil graag geloven dat je sneller herstelt als je innig met iemand verbonden bent. Als iemand zoveel om je geeft. Als je je geliefd en gesteund weet, te allen tijde, overal, zonder voorwaarden of voorbehouden.
Inmiddels kan Wout weer lopen en fietsen. Hij kan zelfs vijfde worden in Loenhout. De kans bestaat dat hij over een paar weken een gooi kan doen naar het wereldkampioenschap. Daarna volgt het wegseizoen: San Remo, Vlaanderen, Roubaix. Mocht hij een van die wedstrijden winnen – en ik voorspel dat hij dat gaat doen – dan zal het ex aequo zijn met de vrouw die bij de bus op hem staat te wachten.
