De aangekondigde Tourteamwinst van het RoDu Kruijs
Jumbo-Visma wil dit jaar koste wat kost de Tour de France winnen. Ze stelden een ploeg samen met daarin onder meer Primoz Roglic, Tom Dumoulin en Steven Kruijswijk. Frank Heinen bedenkt alvast een nieuwe naam voor het dreamteam.
Tom Dumoulin straalde. De ploegenpresentatie van zijn nieuwe formatie was net achter de rug en nu stond hij voor een wandje en doken er steeds nieuwe journalisten voor zijn neus op, met steeds dezelfde vragen.
Of hij er zin in had.
Of hij lang getwijfeld had over zijn programma.
Of hij blij was niet de enige kopman te zijn.
Of er gesprekken waren geweest.
En gaf het niet ook een soort rust?
En Tom Dumoulin maar antwoorden. Ja, zin. Nee, niet lang getwijfeld. Ja, blij dat het niet meer alleen van hem afhing. O ja, heel goede gesprekken. Zeker, een soort rust.
Het ging eigenlijk maar over één wedstrijd op die middag. De wedstrijd waarvan mensen die niet écht van wielrennen houden, aannemen dat het de mooiste koers van het jaar is, omdat het de enige koers is die zij te zien krijgen en die – omdat er nu eenmaal een hoop mensen zijn die niet echt van wielrennen houden – op democratische gronden is uitgeroepen tot belangrijkste koers van het jaar, want zo gaan die dingen.
De Tour. Half kermis, half Super Bowl en een beetje wielrennen.
Jumbo-Visma wil de Tour winnen. Daarom en alleen daarom is er geld vrijgemaakt voor Dumoulin. De Tour, een Nederlander in het geel op de Champs, daar is het om te doen. Het is sneu voor andere wedstrijden, maar er zijn nu eenmaal weinig bedrijven die een ploeg gaan sponsoren in de hoop op totale dominantie in de Vierdaagse van Duinkerken. Bovendien is er voor de aanwezige renners in het wielrennen niets anders te bereiken dan een overwinning in de Tour.
De Tour. Half kermis, half Super Bowl en een beetje wielrennen.
In die Tour start Jumbo met een zogenaamd Dream Team, met een Vuelta-winnaar een Giro-winnaar en de nummer drie van de meest recente Tour als kopmannen. Onder de aangewezen knechten bevinden zich een veelvoudig wereldkampioen tijdrijden, een meervoudig wereldkampioen veldrijden, een voormalig nummer vier uit de Tour en twee renners die zelf ooit op een Tourpodium zouden moeten kunnen belanden. Een soort wieler-Real Madrid, maar dan met de Hema als cosponsor.
Hoe begrijpelijk de strategie om al je eieren in hetzelfde mandje te leggen en te kijken welke niet breekt ook is, ik vind het spijtig. Het wielrennen is natuurlijk al lang geen individuele sport meer, maar ik juich het liefst voor één renner – of voor een andere. Wie is er nu fan van een front? Van een driemanschap?
Hoe gaat dat in zijn werk, van de zomer? Wat moet de praktisch ingestelde wielerfan roepen als Dumoulin, Roglic en Kruijswijk passeren op een berg? “Hup, front”? Steven Dalebout, de NOS-journalist die voor Radio Tour de France na de finish altijd zijn microfoon onder rennersmonden manoeuvreert nog voor de frontale rennershersenkwab het weer doet, stelde zich die vraag op Twitter. Iemand stelde ‘Jumboys’ voor, wat toch meer klinkt als een stripact van drie verzekeringsadviseurs die na een faliekant mislukt aandelenhandeltje vrijgezellenfeesten in de regio-Zwolle moeten afschuimen. Ander voorstel dat passeerde: Il Tridente. Zou kunnen, als het niet zo ontzettend klonk naar fluor en ‘komt u volgende week maar terug voor een wortelkanaaltje’. Jumbros? Meer een film op RTL7, met Channing Tatum of zo.
Wat moet de praktisch ingestelde wielerfan roepen als Dumoulin, Roglic en Kruijswijk passeren op een berg? “Hup, front”?
Zelf zou ik willen pleiten voor het RoDu Kruijs.
Wat de renners ervan vinden? Dumoulin straalde erbij, alsof het kopmanschap een straf was die hij nu niet langer hoefde uit te zitten. Steven Kruijswijk klonk in de interviews alsof hij eigenlijk liever zelf kopman was geweest, niks Jumbros, gewoon Het Vierkant van Brabant naar het geel. Maar Steven Kruijswijk is een beleefde jongen en zoiets zég je niet. Primoz Roglic komt uit Slovenië, die zegt sowieso niet zo veel. In zijn ogen stond een blik waarin nogal uiteenlopende boodschappen (Hallo Jumbo) te lezen stonden. Eerst dacht ik: hij kijkt alsof hij er elk moment mee kan ophouden, met dat hele wielrengedoe. Dat je hem opeens ziet opduiken in de zomerserie van Heel Slovenië Bakt, met een luchtige vegan cheesecake voor zich, en dat er dan opeens nog maar twee Jumboys over zijn. Maar toen ik nog eens goed keek, zag ik in zijn ogen plots de onwankelbare zekerheid van de sporter die geen enkele concurrentie vreest, omdat hij ervan overtuigd is te allen tijde de beste te zijn.
Wat gebeurt er, als Primoz Roglic komende zomer de Tour wint? Rondvaart? Alle Nederlanders met een gele tompouce voor de tv? Reclamespots met Frank Lammers? Tienduizenden wielerfans op bedevaart naar Slovenië? Ik vermoed dat het blijft bij ‘Prima, Primoz’ en ‘Wat kan Kruijswijk in de Vuelta?’. Er is veel voor te zeggen om alles op de Tour te zetten, maar de kans dat het resultaat zelfs bij Belachelijk Groot Succes ietwat zal tegenvallen, is niet onaanzienlijk. Want vooralsnog is wielrennen vooral een teamsport voor de teams zelf.
