Ik koester fijne herinneringen aan dagblad Trouw. Mijn dierbare ouders lazen hem onder de schemerlamp in onze knusse huiskamer met koekoeksklok. Nooit meer vergeet ik die goddelijke geur van sukadelappen die stonden te sudderen op het petroleumstel, en het orgelspel van Feike Asma dat door de luidsprekertjes van de Triotrak-platenspeler kraakte. 

Trouw symboliseerde voor mij die geweldige vroege jaren zestig, toen alles nog pais en vree was en er ook bij ons een touwtje door de brievenbus hing en mijn moeder in blind vertrouwen de messen meegaf aan de scharensliep van de zigeunerpersuasie. 

Bovendien bezorgde ik Trouw jarenlang en door weer en wind in de betere wijken van Ede, sterk gemotiveerd door de Heilige Geest maar toch vooral door de jaarlijkse kerstfooi en het mij beloofde miljonairsschap. 

Toen ik nog belijdend lid van de Linkse Kerk was, las ik de voormalige verzetskrant met plezier. Vooral de stukken van Willem Breedveld beklijfden maar ik genoot ook van de columns van sportverslaggever Matty Verkamman en van J.A.A. van Doorn. Jacques van Doorn vond ik destijds een tikkeltje rechts, maar de beste man had bij nader inzien helemaal gelijk.  

Het katern Letter & Geest blies een frisse wind door de krant, die toch nog steeds een beetje naar spruitjes, stuk gekookte witlof, slavinken, Buisman, groene zeep en King-Pepermunt meurde. 

Kennelijk had een of andere bevrijdingstheoloog/marketeer de hoofdredactie van Trouw nadrukkelijk geadviseerd dat de krant het boegbeeld moest worden van het nieuwe, inclusieve Nederland

Letter & Geest verzette zich tegen cultuurrelativisme, multiculturalisme en politieke islam. Het katern stond aanvankelijk onder leiding Jaffe Vink, maar na een meningsverschil over de koers van de bijlage met hoofdredacteur Van Exter vertrok Vink in 2007. Hij achtte zich onvoldoende gewaardeerd door de redactie.

Vanaf het vertrek van Vink ging het mis met de krant. Kennelijk had een of andere bevrijdingstheoloog/marketeer de hoofdredactie van Trouw nadrukkelijk geadviseerd dat de krant het boegbeeld moest worden van het nieuwe, inclusieve Nederland. Trouw ging kortom het huisbulletin van Bij1 worden, een flinke klus voor een roomblanke krant met een roomblanke redactie en met louter roomblanke lezers. 

Steeds vaker werd de krankzinnige, volstrekt onbegrijpelijke en onnavolgbare agitprop van de Wekkeroïden in de krant gepropt, als krachtvoer in de strot van een foie gras-gans. 

Ik vraag mij wel eens af wat die brave stokoude gereformeerde abonnees in Friesland en Groningen niet moeten denken van al die uit de Verenigde Staten geïmporteerde Amerikaanse onzin. 

Het bizarre gedachtengoed van deze nieuwe marxistische sekte, die de God van Israël en de christelijke-gereformeerde liefdesboodschap van zijn zoon wil vervangen – heb ik al eens bondig samengevat:

“Als dominee maakt professor Wekker het nog gekker. Afgelopen zondag moest ze prediken in de Ekklesia, een sekte die huist in de Rode Hoed. Het is een soort kerk zonder een concrete oudtestamentische en nieuwtestamentische God, al gelooft de roomblanke gemeente natuurlijk wel in Allah want diens bestaan is ruimschoots bewezen door de Heilige Qur’aan, een goddelijk boek dat best weleens in aanmerking mag komen voor de Nobelprijs van de Literatuur. Er staan geen kruisen in de Ekklesia want dat is kwetsend naar de mohammedaanse schoonmakers van de Rode Hoed toe. Wekker staat dus op de kansel voor de roomblanke goegemeente en geeft een donderpreek over de witte erfzonde. Al die stokoude, roomblanke GroenLinks stemmende en Trouw lezende kerkgangers wordt de huid vol gescholden. Zij zijn immers de kinderen van de slavendrijvers. Die keurige mensen die vermoedelijk nog nooit een zwart persoon over de vloer hebben gehad, wordt een enorm schuldgevoel aangepraat. Verlost raken ze niet van de witte erfzonde: als zij, hun kinderen, het derde en het vierde geslacht maar boeten en hun witte tronen vrijmaken voor de Sylvana’s, de Quinsy’s, de Anousha’s en andere Wekkeroïden.”

De krampachtigheid waarmee Trouw de multiculturele samenleving knuffelt, bleek wel uit de gedonder rond de fabulant Perdiep Ramesar.

En vorig jaar schreef een of andere hotemetoot dat de Heere Jezus eigenlijk een persoon van kleur was, een activist die meer op Akwasi en Jerry Afriyie leek dan op de goedmoedige, bleke Pools-joodse baardmans op Birkenstock-sandalen en in een saaie soepjurk:

“Op de eerste afbeeldingen die van Jezus gemaakt zijn, in de eerste eeuw, is hij een witte man. Zo werd hij vervolgens eeuwenlang geportretteerd in de Europese kerk- en kunstgeschiedenis. Toen de BBC ruim twintig jaar geleden een team van wetenschappers vroeg historisch onderzoek te doen naar het uiterlijk van Jezus, bleek daar weinig van te kloppen. Hij was een donkere man, met dichte zwarte krullen, zoals te zien is aan de reconstructie die van klei werd gemaakt. Maar al is de witheid van Jezus al geruime tijd niet geloofwaardig meer, het beeld blijkt lastig uit te roeien.”

Reken maar dat de verkleuring van de Heere Jezus hard aan kwam in de Groningse dorpen, waar het portret van Abraham ‘de Geweldige’ Kuyper naast de Heiland hangt, boven het echtelijk bed. 

Die brave ouwe grefo’s werden ook nog eens wekelijks geschoffeerd door Seada Nourhussen, die van de hardwerkende blanke, Trouw-lezende cisgenderman een soort antichrist maakte. 

Kijk, ik snap ook wel dat die juffrouw met haar opruiende teksten over de witte erfzonde lekker veel traffic genereerde in cyberspace, maar de lezers van Trouw weten nog maar net hoe een Nokia 2.0 werkt dus die zitten echt niet de hele dag te twitteren over de hersenspinsels van Saeda Nourhussen. Dat doet mijn inmiddels mythische trollenleger namelijk.  

Toen kwam Baba Tarawally, die zulke bespottelijke columns schreef dat ik heimwee kreeg naar de taalvirtuoos Nourhussen, maar ook naar de vriendelijke maar volledige incapabele columniste en huismoslima van het Algemeen Dagblad: Hanina Ajarai. 

Het grote pluspunt van Trouw – fout na de oorlog – zijn de vlijmscherpe columns van Sylvain Ephimenco, die dan ook meteen de best gelezen medewerker van de krant is

Over Baba heb ik al genoeg geschreven en dit cursiefje dekt de lading wel.

Vorige week was het weer raak in Trouw met een hilarisch stukje, waarin een mij onbekende krabbelaar durft te beweren dat gekleurde medelanders (al dan niet aanhangers van een niet nader te noemen niet-westerse religie) nooit het bos of de vrije natuur ingaan omdat ze geen geld hebben omdat ze tot het lompenproletariaat behoren. Vermoedelijk fietsen ze om die reden ook niet, al kan het natuurlijk ook gewoon zijn dat ze een Audi of een scooter veel comfortabeler vinden. 

Ik wist niet wat ik las! 

“Nu de paddenstoelen uit de grond schieten en de bladeren verkleuren, gaan veel mensen er weer opuit. Maar geldt dat voor alle Nederlanders, of is natuur vooral een witte hobby?”

Trouw wil weer terug naar het volledig geflopte smulbos voor mohammedanen!

Het lijfblad van mijn ouders werd op 15 november 2012 uitgeroepen tot European Newspaper of the Year, maar ik meen dat alleen het Amsterdams stadsblad De Echo, de Allerhande en de nieuwsbrief van de Makro die titel nooit wonnen. Je kan zo’n eretitel vergelijken met de gouden medailles op flessen inferieur bier in Derde Wereld-landen. Zo heeft het mensonterende Egyptische bocht Stella wel dertig internationale prijzen gewonnen. 

Het grote pluspunt van Trouw – fout na de oorlog – zijn de vlijmscherpe columns van Sylvain Ephimenco, die dan ook meteen de best gelezen medewerker van de krant is. Dat zeg genoeg. Kennelijk herkent de lezer zich meer terug in de zielenroerselen van Ephi dan in die van Saeda, Baba en de helper whiteys op de redactie.