Blote kamerolifantjes in de Linda: bolle, steek een stokje in je kont, dan kan je tolle
Don Arturo walgt van zichzelf: hij is moddervet. Zelfacceptatie, zoals wordt gepropagandeerd in de nieuwste Linda, is niet aan hem besteed. “Dik is vies en ongezond. Iedereen lacht je uit en roept je na: ieder pondje gaat door het mondje!”
Laat ik maar met de deur in huis rollen: ik ben moddervet. Nou moet ik wel zeggen dat ik in de afgelopen twee weken vijf kilo ben afgevallen dankzij het Rob Hoogland Gehaktballen Dieet, maar gisteravond had ik kort voor ik met de kippen op stok ging een paniekaanval en rekende ik op internet even snel uit wat nou precies mijn Body Mass Index (BMI) was.
Attenooie! Tering! Tyfus! Ik zal u de details besparen, maar het komt er op neer dat ik mede dankzij mijn geringe lengte slechts 78 kilo mag wegen. Godverdomme nog aan toe, ik weeg nu 91!
Nog 14 kilo, dat wordt een onmenselijke prestatie, een gang naar Canossa. De veertien staties van de Heere Jezus vallen hierbij in het niet, qua lijden.
Het gaat me lukken hoor, maar het was wel even schrikken. Ik ben daarna gaan troostsurfen op Pornhub, bij de categorie ‘Kamerolifanten’. Al snel kwam ik terecht bij de feeders en fat fetishim en toen voelde ik me lekker heel mager.
Het is niet zo dat ik een feeder ben hoor, verre van dat, maar ik moet hoofdzakelijk schuddebuikend roflollen om zo’n piepklein, vaak kaal mannetje dat dan een hele kruiwagen met voer in de klep kiepert van zo’n moddervet wijf dat alleen nog maar met een hijskraan en snijmachines van de brandweer het huis kan verlaten om bijvoorbeeld op te treden in iets als de Jerry Springer-show (die helaas niet meer bestaat).
Ik keek eerst naar de kiek van die drie Linda-pinups en ik meende Steven Tyler van Aerosmith in een badpak te zien, maar het bleek slechts Isa Hoes te zijn, na haar zoveelste transformatie
Wie schetst mijn verbazing toen ik voor het slapen – na het afdouchen – nog eventjes de Halsema-bode las, voorheen geheten Het Parool, en daar een stuitende advertorial over de Linda las!
Alleen de titel al was verschrikkelijk onheilspellend:
Bekende vrouwen geven zich bloot in nieuwste Linda: ‘Zelfacceptatie gaat in stapjes’.
Wat is dit voor journalistiek dieptepunt in de Sylvana-bode, dat je een stom stuk in die kut-Linda gaat overschrijven, een blaadje dat alleen maar door dikke lelijke tokkies wordt gelezen, door kort pittige kapsels die als een kudde olifanten de tentjes van de Libelle Zomerweek naar zijn grootje én naar de Filistijnen stampt en triomfantelijk met twintig goodiebags, freebees en zelfgekleide dildo’s naar buiten dendert.
Ik keek eerst naar de kiek van die drie Linda-pinups en ik meende Steven Tyler van Aerosmith in een badpak te zien, maar het bleek slechts Isa Hoes te zijn, na haar zoveelste transformatie. Doe mij maar haar broertje!
De andere dames kende ik niet maar dat heb ik wel vaker met Bekende Nederlandse Vrouwen.
Die linker is superknap en ijdel en alleen die stomme lezeressen van de Linda en Het Parool geloven dat haar zelfacceptatie met stapjes ging. Ze kijkt wel heel vies, en ik vermoed dat die dikke in het midden een sluipscheet heeft gelaten, zo’n stiekeme wind die even in de bilspleet blijft plakken en dan als blauwzuur de kamer in knalt.
Zelfacceptatie is trouwens makkelijker gezegd dan gedaan, weet Linda-hoofdredacteur Karin Swerink troostend te melden: “Probeer stapje voor stapje van jezelf te houden, trots te zijn op wie je bent. Al zijn het kleine stapjes, elke stap is er een. Koop gewoon een grotere maat spijkerbroek, wurm je niet in die te kleine broek. En voldoe niet aan opgelegde normen. Ook belangrijk: wees wat liever voor elkaar. Waarom nemen vrouwen elkaar zo de maat in alles? Laten we elkaar steunen.”
Donder toch op met die flauwekul, gek mens! Een beetje je kansloze lezeressen gouden bergen beloven. Alsof die geen spiegel hebben en een kankerende vent op de bank met een krat bier onder zijn klompen. Dik is vies en ongezond. Iedereen lacht je uit en roept je na: ieder pondje gaat door het mondje! Bolle, steek een stokje in je kont, dan kan je tolle!
Ik vind mijzelf walgelijk, nu ik zo dik ben. Rond mijn veertigste woog ik altijd 69 kilo. Als kind was ik broodmager en vel over been en moest ik, notabene kind van de godverdoms gezonde Veluwe, naar Egmond aan Zee om aan te sterken, in de Juliana-kolonie. Ik hoor mijzelf weer zingen tijdens de dagelijkse dodenmars door de duinen, onder leiding van zuster Gerdien:
In Juliana moet je wezen
in Juliana moet je zijn
Daar word je geheel genezen
van je ziekte en je pijn
En je speelt er heel de dag
‘k Wou dat moeder mij eens zag
Boven de poort van de Prinses Juliana had net zo goed een bord kunnen hangen met de tekst: ‘Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt’.
Of desnoods: ‘Zeelucht maakt vrij’, het motto van de Amsterdamse kinderhater dr. P.W. Janssen.
Hij stichtte de eerste vakantiekolonie aan de kust om ‘zwakke en behoeftige kinderen’ uit de hoofdstad op te vangen vanwege ‘het geringe bacteriegehalte der zeelucht, haar rijkdom aan fijne zoutdeeltjes en de niet hoog genoeg te schatten werking van de eeuwige zee op de psyche van de mens’.
Ik kwam potjandorie van de Veluwe, de long van Nederland. Het geteisem en schorem in de Juliana noemde mij spottend de professor, omdat ik de godganse dag klaagbrieven aan mijn ouders schreef, die vervolgens voor mijn ogen verscheurd werden door de directrice. Zo klaagde ik vooral over de zogeheten ‘lievelingetjespap’, die eruitzag alsof een peloton soldaten in een trog met griesmeel, havermout en behangerslijm had staan rukken. Overigens heb ik in Egmond wel leren vloeken als een ketellapper. Via diverse internetfora begreep ik dat de reine zieltjes van duizenden kinderen zijn verkracht door de nazizusters van de Prinses Juliana. Ik ga nog eens een proces aanspannen, want ik wil centen zien. Ik wil mijn jeugd terug. Het kind in mij stierf in vakantiekolonie Juliana, in dat kloterige Egmond. Ik bevond mij tussen het uitschot van Amsterdam en was de enige die met twee woorden sprak en met mes en vork at. Ik had gelukkig een VVK, een Vriend Van Kleur, die Sjimmie heette. Voor een handvol snoep beschermde deze sympathieke reus mij tegen die doorgefokte Amsterdamse ratten. Dankzij Sjimmie ben ik toen net niet groepsgewijs verkracht, anders was ik nu een zwempedo geweest. Maar Jezus, Jozef en Maria, ik wou dat ik weer zo broodmager was als toen!
Enfin, laat ik mijn preek over en voor alle vetzakken hoopvol afsluiten met een liedje van mijn heldin Conny Vonk: ‘Maak je niet dik, dun is de mode’.
P.S. Hier nog eventjes het Rob Hoogland Gehaktballen Dieet.
’s Ochtends een gehaktbal van eigen makelij, plus een bakje Griekse 0%-yoghurt met druiven. ’s Middags een gehaktbal van eigen makelij, plus een banaan of een appel. ’s Avonds een gehaktbal van eigen makelij, plus een grote bak verse groente of sla. Dit alles elke dag gecombineerd met drie liter water. Geen boterhammen, geen aardappelen, geen pasta. En vanzelfsprekend geen alcohol.
