Miguel Ángel López, patroonheilige van opstandige wielrenners
Miguel Ángel López, de nummer drie uit het algemeen klassement, heeft uit onvrede de Vuelta verlaten. De Colombiaanse renner was niet te spreken over de gang van zaken in de twintigste etappe en stapte boos in de ploegleiderswagen. Frank Heinen vraagt zich af wat er precies is gebeurd.
Het wachten is op een echte verklaring, bij voorkeur in romanvorm, en op bewegend beeld, liefst gefilmd door meneer Netflix persoonlijk. Tot die tijd doen we het met die ene foto. Op die foto staat de nummer drie van het klassement van de Vuelta a España in de berm. Naast hem: de auto van zijn ploeg, Movistar.
De nummer drie van het klassement van de Vuelta a España is aan de telefoon. Met wie belt hij?
Wat zegt hij?
Is hij ziek?
Is er iets kapot?
Is hij de weg kwijt?
Van alle drie een beetje vermoedelijk.
Zaterdagmiddag stapte Miguel Ángel López, op dat moment de nummer drie van het klassement van de Vuelta a España, af. Hij was op knullige wijze op achterstand geraakt en dreigde zijn derde plek te verspelen. Tot overmaat van ramp werd hem verboden de achtervolging in te zetten, omdat zijn teamgenoot, de lijzige bleekneus Mas, wel vooraan reed.
Van wat er zich toen in de op één na laatste rit in de Vuelta afspeelde, werden door de wedstrijdcamera’s geen beelden gemaakt. Die richtten zich op de voorsten. Zo gaat het in sport: wanneer iemand achter raakt, wordt de camera vooruitgestuurd, op weg naar nieuwe kanshebbers, verse winnaars. Zo miste de Vuelta het eigen hoogtepunt in een verder perfect uitgevoerde Roglic-exercitie. Misschien maar beter. Tot er beelden opduiken, zullen we het met onze fantasie moeten doen, en met de verrukkelijk tegenstrijdige berichtgeving die dit soort akkefieten altijd omgeven als rook de artiesten in Toppop, lang geleden.
Wielrennen is een individuele teamsport. In wezen komt het hier op neer: je wint samen, je verliest alleen
Wat zeker is (of: lijkt): Imanol Erviti, de ervaren aanvoerder van het Movistar-team met de vertrouwenwekkende uitstraling van ieders favoriete wiskundedocent, schijnt minutenlang langs de weg op López te hebben ingepraat. Wat zal hij hebben gezegd? Vast niet dat Movistar een Spaans team is met een Spaanse leiding die uit commerciële overwegingen nu eenmaal altijd ook met een Zuid-Amerikaanse op pad gaan, maar die, als de nood aan de man komt, de meter van de loyaliteitsweegschaal altijd in de richting van een landgenoot zal laten doorslaan. En ook niet dat bij de ploeg beslissingen in het heetst van de strijd (en ook ver erbuiten) worden genomen op basis van door incompetentie aangedreven emotie die elke logica vertrapt. Dat weet López allemaal al lang. Toch schijnt hij, aangepord door Erviti’s woorden, weer te zijn opgestapt. Om vervolgens weer af te stappen. Dit keer voorgoed.
Twee dagen eerder was López nog als eerste uit de mist tevoorschijn gekomen op de top van de zwaarste berg van de Vuelta, een klim met een onuitsprekelijke naam en een onuitstaanbare hellingsgraad. Die overwinning was van hem, al zag hij zich na afloop genoodzaakt uitvoerig de rest van de ploeg te bedanken. Dat hoort zo. Wielrennen, Karsten Kroon wordt op het op spanningsluwe momenten tijdens de eindeloze Eurosport-live-uitzendingen niet moe te herhalen, is een individuele teamsport. In wezen komt het hier op neer: je wint samen, je verliest alleen. Het grootste compliment voor een wielerploeg is dat wat Mathieu van der Poel zondag bij de bekendmaking van zijn contractverlenging ook benadrukte: dat een ploeg op de een of andere manier een soort familie is.
Toen López zich donderdag door de mistplakkaten heen richting een diep gewenste Movistar-zege worstelde, was hij even ieders favoriete grote broer. Toen hij twee dagen later door onoplettendheid de boel in de soep zag draaien, was hij ieders favoriete grote broer die na een opstandige opmerking nooit meer welkom is op het kerstdiner – of hij ook uit het testament geschrapt wordt, wordt nog onderzocht.
Tja, wielrennen. Wie even niet oplet, loopt zich vast in de betonnen regel dat je nooit achter je eigen teamgenoten aanjaagt. Bovendien wordt Movistar zo vaak belachelijk gemaakt om hun krankzinnige tactiek dat de baas zelf zich er zaterdag zelf mee kwam bemoeien om te voorkomen dat López’ eerzucht nog wat extra vuiligheid zou toevoegen aan het strategisch modderfiguur dat zijn ploeg elke belangrijke wedstrijd pleegt te slaan.
Miguellus van Pesca, voorheen Miguel Ángel López (alias Superman), patroonheilige van opstandige wielrenners, waar ook ter wereld
Het was vast niet slim van López om af te stappen en huilend zijn vrouw Natalia op te bellen, en maar je kopman verbieden een fout te herstellen, te strijden voor iets wat een van de grootste prestaties van zijn leven zou kunnen worden, een kopman bovendien die erom bekend staat dat hij met enige regelmaat ontploft, die overvallers en hinderlijke supporters in elkaar timmert; dat is misschien ook niet de handigste zet. Soms is het het meest tactisch om je strategie bruusk te laten doorkruisen.
Na afloop van de etappe volgde zaterdagavond de door een pr-medewerker tot excuses platgeslagen verklaring, vol verontschuldigingen en spijt. Ik geloof niet dat het López werkelijk speet dat hij is afgestapt. Hoogstens dat ze ‘m gevonden hebben. Er is namelijk, schreef een Spaanse krant zondag, een moment geweest dat niemand wist wáár López uithing. Op die plek, dezelfde plaats als waar puntje en paaltje elkaar raken en waar de fan onder de shit zit, had hij moeten blijven. Hij had moeten verdwijnen in de provincie Pontevedra en er onder een schuilnaam en met een plaksnor tevreden moeten toezien hoe zijn voorbeeld almaar vaker navolging zou krijgen, hoe de anarchie in de koers zou terugkeren. Miguellus van Pesca, voorheen Miguel Ángel López (alias Superman), patroonheilige van opstandige wielrenners, waar ook ter wereld.
