Hier had een column over Mike Teunissen moeten staan
Frank Heinen wilde een stukje schrijven over Mike Teunissen, maar komt toch weer uit bij Tadej Pogacar en Wout van Aert. “Zij komen vaak zat aan bod, en ze zullen nog zo vaak aan bod moeten komen, terwijl ik zwetend door mijn metaforenarsenaal ga, op zoek naar plekjes waar ik ze nog niet uit vandaan gepeuterd heb (Bestekla? Jammerdebammer!)”
De Tour de France is afgelopen. Tadej Pogacar heeft gewonnen met een overmacht die zoveel indruk maakt dat je de neiging hebt je eraan te ontworstelen, omdat je vreest dat hij je organen zal indrukken. Het is niet voor het eerst dat Tadej Pogacar de Tour wint, en het zal hoogstwaarschijnlijk niet voor het laatst zijn. Misschien wint hij er vijf, of acht, misschien ook gaat hij geestelijk ten onder aan een fatale investering in een ogenschijnlijk waterdichte walnotenimport, maar waarschijnlijk is dat niet. Sterker nog: Tadej Pogacar is op dit moment de enige persoon op de hele planeet voor wie het winnen van een Tourtje of zeven dichterbij is dan een funeste financiële manoeuvre.
Of vaart het Sloveense galjoen zich aan stukken op klippen die nu nog op geen enkele kaart staan aangegeven? En zou Wout van Aert zo’n klip kunnen zijn?
Om met José De Cauwer te spreken: wáárom níííeeee?
Wout van Aert won dit jaar alle soorten ritten die er in het moderne wielrennen bestaan. Hij won de meest spectaculaire bergrit, de belangrijkste tijdrit en de meest prestigieuze sprint, en daar moet je nog bij bedenken dat hij de eerste week vooral in dienst van de ploeg moest rijden. Als hij in dit tempo doorgaat, wint Van Aert binnen twee jaar ALLE ritten in een grote ronde naar keuze. En wie ALLE ritten wint, die moet ook een kans maken om een rol te spelen in het eindklassement. Eerst nog even de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix winnen, Van der Poel verkeerd sturen, keertje wereldkampioen worden en dan door naar het geel.
Was Van Aert een groente, dan dook hij in elk gerecht op, ontbijt, lunch en diner. Met andere woorden: als Van Aert een groente was, dan zou hij een avocado zijn
Wout van Aert is zó goed dat het nauwelijks nog mogelijk is iets over zijn volgende zege te schrijven dat níet een voortzetting met andere middelen is van een column na een vorige overwinning. Bij Mathieu van der Poel heb ik er eens een adjectievenlijst bij gepakt, mogelijk moet ik daar bij Van Aert (en bij Pogacar) ook eens aan gaan denken. Zó veel kracht, zó veel lichamelijke vermogens die zich manifesteren in zó’n prettig ogende figuur, het is niet bijna oneerlijk: het is gewoon niet eerlijk. Er zijn hele continenten die gezamenlijk het wieler-BBP hebben dat Wout van Aert in één Tour naar huis toe fietst. Was Van Aert een keizer, dan zou het volk in vrede onder zijn almacht leven. Was Van Aert een president, dan zouden politicologen voortdurend waarschuwen voor zijn invloed op alle gebieden. Was Van Aert een tv-presentator, dan rockte hij het ontbijtnieuws, de ochtendgymnastiek, het politieke zondagmiddagprogramma, een talentenjacht en maakte hij op eigen houtje het belspel weer groot. Was Van Aert een groente, dan dook hij in elk gerecht op, ontbijt, lunch en diner. Met andere woorden: als Van Aert een groente was, dan zou hij een avocado zijn.
Of nee: alle avocado’s.
Van Aert is veelzijdig. In België noemen ze dat polyvalent. Beter natuurlijk. Veelzijdig is een mes dat aan twee kanten snijdt, polyvalent is een mes dat ook je bankzaken regelt. Ziet u: ik ben in mijn zoektocht naar woorden voor wie Van Aert is en wat hij allemaal kan intussen in de bestekla aanbeland. En ook daar vind ik niet wat ik zoek. Van Aert is geen kok, maar een keukenbrigade. Geen monument, maar een historisch centrum. Geen bijzondere vogel, maar een zwerm vogels waarvan iedereen dacht dat ze uitgestorven waren. Geen klasserenner, maar een peloton klasserenners.
En dan te bedenken dat ik het helemaal niet over Pogacar en Van Aert zou hebben, hier, nu, op deze plek. Zij komen vaak zat aan bod, en ze zullen nog zo vaak aan bod moeten komen, terwijl ik zwetend door mijn metaforenarsenaal ga, op zoek naar plekjes waar ik ze nog niet uit vandaan gepeuterd heb. (Bestekla? Jammerdebammer!)
Het liefst wilde ik schrijven over de belevenissen van al die mensen die niet in beeld rijden, of maar heel kort, of totaal het verkeerde moment. Over Philippe Gilbert wilde ik schrijven, en me afvragen wat er mooi is aan een voormalig renner ter wereld die al fietsend vergaat als stof in de wind. Dat er iets mooi aan is, lijkt me duidelijk. En over Jakob Fuglsang, al jaren een van de beste Tourrenners ter wereld, en over de vraag wat tegenzin precies is. Over Anthony Turgis, die zondag in Parijs het peloton niet langer kon bijhouden en een ronde eerder mocht stoppen zodat hij het peloton niet in de weg zou rijden, en hoe ook het grootste jaarlijkse sportevenement van de wereld soms ook even alle trekken van de Ronde van de Bakkerstraat te Bovenkarspel vertoont.
Mike Teunissen, van wie lang leek dat hij al zijn wielergeluk had opgebruikt op een zaterdagmiddag in Brussel
En over de lead-out wilde ik schrijven. De kunst ervan, de specifieke, ingewikkeld te omschrijven talenten die je ervoor moet bezitten. Over Michael Mørkøv, die in staat is iedereen te laten winnen behalve zichzelf, over Boy van Poppel die zijn broertje bijna richting het podium leidde, over Jonas Rickaert wilde ik schrijven. Lead-out-mannen lijken bij oppervlakkige beschouwing het voorprogramma van de hoofdact, maar in werkelijkheid zijn ze roadie, tourmanager, kaartverkoper en geluidstechnicus tegelijk. Zondag won Wout Van Aert dankzij zijn eigen fenomenale talent, maar ook dankzij dat van Mike Teunissen.
Mike Teunissen, een van de aardigste, grappigste, slimste renners van het peloton. Mike Teunissen, die meer en harder valt dan veel mensen door hebben, en die meer en harder werk verricht dan veel mensen door hebben. Mike Teunissen, van wie lang leek dat hij al zijn wielergeluk had opgebruikt op een zaterdagmiddag in Brussel. Mike Teunissen, wiens tegenslagen niet in staat lijken zijn scherpe blik te vertroebelen. Over díe Mike Teunissen had dit stukje moeten gaan. Helaas. Dan dit najaar maar, een dag na Mike Teunissens overwinning in Parijs-Roubaix, nadat hij op de wielerbaan van Roubaix Van Aert, Van der Poel en de verrassende debutant Tadej Pogacar te slim af is geweest.
