Wat is effectiever: Wijnaldums OneLove-armband, het gaybrapad, het lieveheersbeestje tegen geweld of de bioregulator van Nico Haak?
Arthur van Amerongen over de One Love-armband van Georginio Wijnaldum: “Al dat gedoe met die kleurtjes en die regenboogjes en die armbandjes is louter voor de bühne. Het helpt geen zier, maar de dragers denken weer een paar deugpunten gescoord te hebben.”
Zeker in de zomer probeer ik heus wel eens wat minder cynisch te zijn in mijn stukjes, maar toen ik las dat Georginio Wijnaldum zondag in de Hel van Boedapest tegen Tsjechië een speciale aanvoerdersband met de tekst ‘OneLove’ gaat dragen, moest ik keihard lachen en reageerde ik met een vrolijk twietje.
Dat zal ze leren, die homofobe Hunnen!
Eerder dit jaar speelde Wijnaldum, tijdens de interland tegen Letland, met een aanvoerdersband met daarop de tekst Football Supports Change. De roomblanke, op dixieland swingende cisgenderbobo’s van de KNVB legden uit waar Football Supports Change voor staat. “Een band om je arm betekent in het voetbal echt wat. Je leidt je elftal; in je club, voor je land, er wordt naar je gekeken. Een armband in het voetbal heeft impact, altijd. Vaak als we rouwen, maar ook als we iets willen zeggen. Voor vrijheid, tolerantie, inclusiviteit dragen we banden. Dan zijn we collectief aanvoerders. Als het moet, als we vinden dat iets niet kan of juist anders moet. Zoals nu: ‘Football Supports Change. Overal. Ook in Qatar. Qatar is het land waar we straks graag wereldkampioen willen worden. Maar niet zonder ook buiten de lijnen te kijken. Ons voetbal zetten we daarom in voor verandering. Gezamenlijk.”
Ik vrees dat ludieke armbanden en andere goedbedoelde maar lullige vormen van protest geen enkel effect teweeg brengen. Ik zie het vooral als sneue gewetenssusserij.
De laatste keer dat er echt dreiging uitging van een armband, was in het Derde Rijk. En nu ik het toch over die verdammte Duitsers heb: ik vond de DDR-armbandjes bij de grens ook niet zo heel prettig om te zien. De laatste keer dat ik echt ontzag had voor een armband, was tijdens mijn correspondentschap in Libanon. De gele armband van de Hezbollah straalde alles behalve One Love uit. Ja, One Love voor Allah wellicht, maar dat had ik als niet-mohammedaanse aspirant-gijzelaar niet zoveel aan.
De laatste keer dat ik echt ontzag had voor een armband, was tijdens mijn correspondentschap in Libanon. De gele armband van de Hezbollah straalde alles behalve One Love uit
Macht komt uit de loop van een geweer, zou Mao eens gezegd hebben. Reken maar dat de Chinezen zich de balletjes uit de broek hebben gelachen om de Duitse protestarmband met bijbeltekst, tijdens de Olympische Spelen in 2008. Deze ludieke actie tegen het schenden van de mensenrechten was dan ook doorslaand succes.
We kenden al het lieveheersbeestje tegen zinloos geweld, bedacht ter herinnering aan de doodgeslagen Joes Kloppenburg. Ik vroeg me toen al af of zinvol geweld bestond, maar dan kom je al snel bij de Death Wish-films van Charles Bronson en de Rambo-serie van Sylvester Stallone.
In 2004 waren het rode polsbandje tegen geweld en de oranje voor respect eventjes trending. In 2018 was modelimmigrant Omar Munie met zijn Omarmband het lievelingetje van de vaderlandse media. De buitenkant van de armbandjes waren gemaakt van reddingsvesten waarmee vluchtelingen Europa levend hebben bereikt. Zelfs Jozias ‘korancolporteur’ van Aartsen liep er mee. Recentelijk kwam de heer Munie wat minder positief in het nieuws.
Dan is er natuurlijk het regenboogzebrapad alias gaybrapad. Ik heb altijd het idee dat potenrammers juist bij zo’n oversteekpunt plankgas geven, al kunnen er op zo’n moment natuurlijk ook keurige intersectionele cisgendermeneren oversteken, en misschien zelfs wel familieleden van de bokkerijders.
Recentelijk was er dat heerlijke initatief van het ideële bedrijf Sway: Een kleuren-polsbandje voor social distancing.
Groen (Hi, high five) geeft aan dat men openstaat voor het schudden van de hand of een knuffel, geel (Yo, elbow) geeft aan dat de gebruiker best binnen de 1,5 meter wil komen, maar dat een elleboog volstaat. Rood (Distance please) geeft aan dat je men graag op 1,5 meter wil blijven en fysiek contact wenst te vermijden.
Dat gedoe met die kleurtjes is natuurlijk gejat van de Hanky Code. De Hanky Code (ook wel zakdoekcode of bandanacode genoemd) is een kleurencode die een indicatie geeft voor een seksuele voorkeur of laat zien naar welke vorm van seks gezocht wordt en welke rol (top/dominant of bottom/onderdanig) men daarin heeft. Het wordt gebruikt door mannelijke homoseksuelen op zoek naar gelegenheidsseks of beoefenaren van BDSM.
Voorbeeldje: als je een gele zakdoek uit je rechterkontzak laat bungelen, wil je iemand een golden shower geven. Stop je die gele zakdoek links, dan wil je graag een verfrissende urinedouche ondergaan.
Enfin, waar was ik gebleven.
Al dat gedoe met die kleurtjes en die regenboogjes en die armbandjes is louter voor de bühne. Het helpt geen zier, maar de dragers denken weer een paar deugpunten gescoord te hebben. Kijk maar naar Trudeau-kloon Klaver, die ook weer eventjes met de regenboogkleurtjes moest wapperen van zijn spindoctor.
Ik ben er van overtuigd dat de goegemeente inclusief de KNVB volgend jaar tijdens het WK in Qatar geen enkele actie onderneemt tegen de homofobe islamofascistische slavendrijvers. En dat terwijl Qatar in de top vijf staat van plekken die levensgevaarlijk zijn voor LGBTQQIP2SAA’ers.
Het goede nieuws is dat ons aller Gordon definitief naar Doebai gaat verhuizen en hij lijkt mij een prima ambassadeur van het liberale Nederlandse gedachtengoed qua homoseksualiteit. Nederland gidsland! Gordon is een beter uithangbord voor de Griekse beginselen dan Klaver, en tijdens het WK kan hij even naar Qatar overwippen om iets geks te doen in een reetveter, bijvoorbeeld met de Nederlandse vlag én de regenboogvlag zwaaien bij de middenstip tijdens de finale.
Wat de werking van armbandjes betreft: mijn grote held Nico Haak geloofde heilig in de bioregulator, maar hij werd daar helaas niet oud mee.
Ik heb tijdens mijn jarenlange verblijf in Jeruzalem wel eens weekje met een rood kaballadraadje om mijn pols gelopen, tegen het boze oog, maar ik trok alleen maar hoeren, tollenaars, junks, alcoholisten en ander schorem aan. Jezus had daar ook zo’n last van. Ik schrok me wild toen ik ineens Edgar Davids met zo’n rood fopdraadje zag lopen. Het heeft hem niet echt geholpen, want door zijn schuld degradeerde mijn cluppie FC Olhanense naar de vierde divisie! En dat is laag hoor, in Portugal. Dus kappen nou met al die symbolische onzin, en neem een voorbeeld aan Bram en Freek met hun actie Bloed aan de Paal. Dat heeft ook nakkes nada geholpen, maar de actie was geestig en maakte meer indruk dan dat stomme, kinderachtige armbandje van Wijnaldum.
