Klein verzoek aan een specifieke groep wielerliefhebbers
Frank Heinen zag hoe Lorenzo Fortunato op de Zoncolan bijna omver werd geduwd door een meerenner: “Bedwing de neiging fysiek te laten merken dat je er bent. Hou het verbaal, klap, stamp, spring, gil, maar BLIJF WAAR JE BENT.”
Juich.
Juich om wie of wat je wil, of dat nu de grote Victor Campenaerts is, die ietwat zonderlinge heremiet die het eenzame spel met de wattages heeft uitgezwaaid en nu voortdurend tegenstanders uitdaagt voor een potje, of de kleine Lorenzo Fortunato, die de Zoncolan bedwong met zijn lijf dat zoveel weegt als twee voordeelpakken cruesli, maar juich als het even kan om iedereen, om alles, om de sport die je zo veel pret verschaft en die je zo dichtbij laat komen.
Heb mededogen.
Wees coulant voor commentatoren en verslaggevers, die uren achtereen live de lijst bij het schilderij-in-motion moeten leveren, die pissen in een fles, alleen vloeibaar voedsel tot zich nemen om de kans op verslikken te minimaliseren en zichzelf langzaam tot zulke grote hoogten keuvelen dat de lucht om hen heen langzaam ijl wordt.
Wees blij.
Nee, wees gelukkig dat je je ooit hebt laten inwijden in de diepten van het wielrennen, zodat je er voor de rest van je leven plezier aan hebt. Hoeveel mensen heb je niet in je omgeving die je glazig aankijken wanneer je aankondigt naar de koers te gaan, hoeveel mensen begrijpen niet dat een liefhebberij ook genegenheid bevat, en hoeveel sportliefhebbers verkeren niet in de veronderstelling dat het om de uitslag gaat, en dat die uren langs de route, die uren op de bank, dat die vergeefs zijn, vergeefs en onnodig verprutst, terwijl jij weet hoe het werkelijk zit, dat iedere minuut genoten wordt en dus onmogelijk verprutst kan zijn, maar dat kun je niet uitleggen, want dat heb je al zo vaak geprobeerd en het zou te ver voeren en iedere fan heeft de Muur van Oprecht Onbegrip al zo vaak beklommen dat-ie er inmiddels flauw van is.
Kijk.
Kijk naar de coureurs en hoe ze bochten aansnijden zoals jij het nooit zou durven, kijk naar de grimassende koplopers, de grijnzende achtervolgers en de in hun helm teruggetrokken grauwheid van de gezichten van de gelosten.
Staar.
Staar naar de weg die zich urenlang in doodse verlatenheid voor je uitstrekt, staar naar de bocht waar ze ooit achter vandaan zullen komen, staar naar de hemel waar je de tv-helikopter verwacht, staar naar de mensen om je heen, die dan weer naar die bocht of naar de hemel staren, of naar hun telefoon.
Bedwing de neiging fysiek te laten merken dat je er bent. Hou het verbaal, klap, stamp, spring, gil, maar BLIJF WAAR JE BENT.
Dos je uit. Kleed je alledaags, of in de outfit van de renner die je zelf nooit meer zal worden, of maak er desnoods een carnavalsoptocht van. Het is geen carnavalsoptocht, maar als jij voelt dat de behoefte je te verkleden, een bananenpak aan te trekken en op een berg te gaan staan te overweldigend is om te bedwingen, dan moet het maar.
Maak foto’s.
Maak duizend foto’s van alles wat los en vast zit, en vergeet gerust dat al die foto’s, in betere kwaliteit en hogere resolutie binnen een halfuur na de finish op internet staan, want dit zijn jouw foto’s en jouw foto’s zijn jouw herinneringen en zonder herinneringen plonst het gebeurde reddeloos in een duistere plas verleden achter je, dus ja, je moet wel.
Film.
Film beelden die je nooit meer terug gaat zien, maar die je wel een like-record gaan opleveren. Film dan maar, in godsnaam.
Spring.
Spring om de vreugde naar buiten te laten, zet je ventiel zachtjes open en laat de opwinding over het feit dat dat wat je normaal altijd alleen op tv ziet zich plots op een paar decimeter van je voltrekt.
Drink.
Drink genoeg. Maar: water, of cola. Liever water. Beter.
Realiseer je.
Realiseer je hoe uitzonderlijk het is dat het allemaal zo dichtbij gebeurt. Dat de mensen die zoveel plezier verschaffen, die je bewondert of van wie je je nauwelijks kunt voorstellen dat ze werkelijk op armlengte afstand aan je voorbijrazen, in volledige concentratie, ogenschijnlijk zich nauwelijks bewust van je aanwezigheid.
Bedwing.
Bedwing de neiging fysiek te laten merken dat je er bent. Hou het verbaal, klap, stamp, spring, gil, maar BLIJF WAAR JE BENT.
REN NIET MEE.
HOU JE HANDEN THUIS.
Duw hoogstens als je daar expliciet om gevraagd wordt, door uitgemergelde krukken in de achtergrond. En zelfs dan: met mate.
Zie het zo: je zit eerste rij bij een prachtig toneelstuk. Je leeft mee, je gaat erin op en dan, net voor Julia een dolk in haar hart steekt, ren je het podium en stort je op haar. De enige bijval die je hiermee oogst, zal van toneelhaters komen, net zoals de enige enthousiaste apps die je zult ontvangen nadat je voor de hele wereld zichtbaar met je tengels aan klimmende wielrenners hebt gezeten, afkomstig zullen zijn van mensen die de sport een kil hart toedragen. Hoe thuis je je ook voelt: je bent te gast.
Wie weet helpt het als je wat minder drinkt. Misschien is een zelfbeheersingscursus iets voor je, of ga anders eens bij jezelf te rade of je op andere momenten van je leven ook zoveel ruimte inneemt, ruimte die ogenschijnlijk braak ligt, maar die meestal wel een functie heeft, bijvoorbeeld die van grens tussen acteur en toeschouwer, tussen sporter en supporter, tussen voorgrond en decor. En als je dan toch zo lekker introspectief bezig bent, denk dan even aan alle voetbalsupporters die na één stap op het veld nooit meer een stadion van binnen zien en wees blij dat op jouw vergrijp vooralsnog alleen de diepe minachting staat van iedereen die van je deplorabele gemeeren getuige was.
