Het droeve lot van Riccardo Riccò, dat altijd nog weer droever kan
Frank Heinen over de fietsende bedrieger Riccardo Riccò: “Bram Tankink vertelde eens dat hij Ricco graag eens zou slaan. Wie dat soort gevoelens losmaakt bij een onverbeterlijke pacifist als Bram Tankink, moet wel van uitzonderlijk slechten huize komen.”
Het wielernieuws klotst begin januari zelden tegen de plinten. De alleseter moet op dieet, en doet het met wat hij her en der op internet bij elkaar scharrelt. Marc Hirschi gaat voor de pegels naar de Emiraten, een Belgische veldrijder komt uit de kast en Tadej Pogacar is gevaccineerd.
Een Chinees vaccin is het. Niet alleen de kopman heeft de spuit erin gezet, maar de hele ploeg: knechten, begeleiding, iedereen. Het virus laat zich zoals bekend weinig gelegen liggen aan hiërarchie. Zou Hirschi ook al geprikt zijn? Zou hij daarom…? Bij DSM staan ze erom bekend de medische kat altijd nogal langdurig uit de boom te kijken.
Teambaas Mauro Gianetti liet weten dat ‘iedereen uit het team blij is om zowel zichzelf als anderen op deze manier te beschermen.’ Giannetti, ach… Lang geleden, toen Gianetti zelf nog fietste, viel hij in de Ronde van Romandië eens voor dood van zijn rijwiel. Het waren de epo-jaren, maar Gianetti keek verder. In het ziekenhuis van Montigny konden de artsen niets met de bewusteloze jongen aanvangen. Pas in het universitair medisch centrum van Lausanne kwamen ze erachter wat de renner mankeerde: er stroomde kunstbloed door zijn aderen. PFC. Een medicijn dat op dat moment nog in de experimentele fase verkeerde.
Hoe een wielrenner eraan was gekomen, en in welke door roekeloze eerzucht benevelde staat hij verkeerd moest hebben om het spul bij zichzelf in te brengen, was onduidelijk.
Behalve een onverbeterlijke oplichter moet Riccò altijd een uitzonderlijk onsympathieke figuur zijn geweest
Gianetti overleefde de aanslag op zijn eigen lever en nieren ternauwernood. Later werd hij manager van ploegen die meestal korte tijd succesvol waren en daarna ontbonden werden omdat de renners zich niet aan de medische regels hielden. Nog altijd hielden de meeste renners zich op de een of andere manier niet aan de medische regels, maar rond de renners van Gianetti hing altijd een soort provocatieve lompheid. Ze deden nauwelijks moeite hun bedrog te verhullen.
De grootste lomperik van allemaal was Riccardo Riccò. Een waanzinnige renner. Een kampioen. Een natuurtalent. Maar ook een jongen wiens bedrieglijkheid zelfs de grootste bedriegers het schuim op de bek bezorgde.
Toen Riccò een jaar of elf geleden op de intensive care belandde door een faliekant mislukte transfusie met zijn eigen, niet goed bewaarde bloed, zat er onder het dunne laagje schrik vooral een hoop leedvermaak. Behalve een onverbeterlijke oplichter moet Riccò altijd een uitzonderlijk onsympathieke figuur zijn geweest. Bram Tankink vertelde eens dat hij Ricco graag eens zou slaan. Wie dat soort gevoelens losmaakt bij een onverbeterlijke pacifist als Bram Tankink, moet wel van uitzonderlijk slechten huize komen. Toen Wilfried de Jong voor Holland Sport eens een reportage van Riccò’s comeback wilde maken, verliep dat zo stroef dat er niets anders opzat dan het chagrijn rond de opnames te monteren. ‘Een gekarteld karakter’, omschreef de Vlaamse schrijver Matthias Declercq het eens fraai. Met kartels waaraan je lelijk je slagader kunt openhalen.
Ach, wat was nou helemaal twaalf jaar? In 2023 was-ie nog geen veertig, misschien kon-ie toch nog de Giro winnen
Omdat het met die bloedtransfusie destijds zijn tweede vergrijp was, werd Riccò voor twaalf jaar geschorst. In gedachten ging het bijna volledige peloton toeterend door de straten. Riccò werd verbannen. Hij vertrok zelfs uit Italië, scheidde van zijn vrouw, zag zijn kinderen nauwelijks nog en verdween naar Tenerife. Een moderne Napoleon. In Spanje bleef hij trainen. Hij was van plan klimrecords op beroemde bergen te gaan verbreken. En ach, wat was nou helemaal twaalf jaar? In 2023 was-ie nog geen veertig, misschien kon-ie toch nog de Giro winnen. Uiteindelijk werd hij op heterdaad betrapt toen hij op een parkeerplaats van de McDonalds in Livorno een doosje illegale medicijnen afrekende.
Uiteindelijk opende hij een ijssalon in een zieltogende badplaats op Tenerife. Chocoloco. Zelfs de naam had iets mistroostigs.
Gek genoeg heb ik Riccardo Riccò altijd vooral meelijwekkend gevonden. Iemand die zich zo doelbewust onmogelijk maakt bij vrijwel iedereen die hij ontmoet, moet iets mankeren. Die verdient, behalve straf en hoon, hulp. Maar het is ingewikkeld hulp ontvangen als je spuugt op elke uitgestoken hand. Ook een karakterdefect kan een kerker zijn waaruit je niet kunt ontsnappen.
Ik weet niet hoe lang hij nog werkelijk heeft geloofd dat hij in 2023 zou kunnen terugkeren in het peloton, in welk peloton dan ook. Ik weet alleen dat hij half december te horen kreeg dat hij inmiddels voor het leven is geschorst. Bericht over die uitspraak ontving hij in Modena, waar hij met zijn nieuwe vriendin een nieuwe ijssalon met dezelfde naam als die op Tenerife van de grond heeft getild – en die ermee adverteert dat elk kind dat zijn ijsje laat vallen gratis een nieuwe krijgt.
In de etalage van Chocoloco bevindt zich een grote giraffe. Geen echte.
Ook een karakterdefect kan een kerker zijn waaruit je niet kunt ontsnappen.
Op Facebook, waarop hij erg actief is, deelde hij het nieuws van zijn schorsing niet. Dat platform bewaart hij voor het delen van YouTube-filmpjes van zijn gedrogeerde behaalde overwinningen, enthousiasme over anti-lockdowndemonstraties, nieuws over zijn labrador en beelden van het assortiment calorieënbommen van Chocoloco. Op een enkele actuele foto lijkt hij geen dag ouder te zijn geworden.
Vorige week kwam Riccardo Riccò weer in het nieuws. In een Facebook-post fulmineerde hij tegen de suggestie dat coronavaccinaties verplicht zouden moeten worden gesteld. Ricco schreef dat hij geen shit in zijn lijf wilde waarvan hij niet wist wat het met hem zou doen.
Voor de zoveelste keer lachte de hele wielerwereld hem vierkant uit.
Het bericht is inmiddels verwijderd, maar een FB-contact was zo attent om onder al zijn andere posts een reactie te plaatsen met daarin een screenshot van het vaccinatiebericht. Een laatste trap na voor iemand die ooit een groot talent aan de dag legde om te wielrennen en om mensen tegen zich in het harnas te jagen, maar een grootmeester bleek in altijd exact het allerverkeerdste te zeggen en te doen.
