Het ongeduld gaat nog veel levens kosten
Max Pam kan het ongeduld om het oude leven weer op te vatten wel begrijpen, maar het zou zeer onverstandig zijn ons door dat ongeduld te laten meevoeren.
Op 5 mei zou ik spreken in de Grote Kerk in Harlingen, gelegen aan het Kerkpad 3. Helaas gaat het niet door vanwege het virus. Jammer, want ik heb een band met Harlingen, hoewel ik er zelden ben geweest. Mijn familie van moederskant (de Hamstra’s) komt uit Friesland en West-Friesland. Mijn familie van vaderskant (de Pammen) komt, voor zover we kunnen nagaan, uit Harlingen. Al in de zeventiende eeuw woonden joodse pruikenmakers met de naam Pam in die stad aan de Zuiderzee. Pam zou wel eens een afkorting kunnen zijn van het Duitse Perückenmacher. Bovendien is mijn eerste vrouw in Harlingen geboren – als de dochter van een psychiater, die werkzaam was in de nabij gelegen inrichting.
Ik zag erg uit naar die bijeenkomst, maar ik was toch opgelucht dat zij was afgelast. Anders had ik zelf wel afgezegd. Ik zag er tegenop om te spreken in een volle kerk, zelfs als alle aanwezige anderhalve meter afstand van elkaar zouden houden. Zo vier je geen feest. Bovendien was het risico gewoon te groot. De pandemie is vooral dankzij de kerken zo’n groot succes geworden. Geloof en gemeente, een dodelijke combinatie. De kerken zijn prachtige uitvalsbases geweest voor het virus, daar heeft zelfs Stephan Sanders niets aan kunnen veranderen.
Het ongeduld om het oude leven weer op te vatten, kan ik begrijpen, maar het zou zeer onverstandig zijn je door dat ongeduld te laten meevoeren. Vooral vanuit de sport is druk enorm om weer te beginnen. Er zijn miljarden gemoeid met voetbal en andere sporten. Sporten is gezond, wordt wel eens gezegd, maar als besmetting op de loer ligt, wordt het een ander verhaal. Probeer eens te voetballen zonder elkaar aan te raken, bijvoorbeeld bij het nemen van een corner. Het wordt dan een heel ander spel dan het voetbal dat wij kennen. Een anderhalve-meter-samenleving bestaat misschien wel, maar anderhalve-meter-voetbal niet. En anderhalve-meter-corners-nemen, al helemaal niet.
De pandemie is vooral dankzij de kerken zo’n groot succes geworden. Geloof en gemeente, een dodelijke combinatie.
Het getuigt van grote moed wanneer politici en andere autoriteiten de druk van de sportbonden weten te weerstaan en het welzijn van de bevolking laten prevaleren boven de geldzakken van de voetbalmiljonairs en hun aanhang. Burgemeester John Jorritsma van Eindhoven was zo’n moedige bestuurder. Hij maakte in heldere woorden duidelijk dat de voetbalcompetitie niet hervat kan worden, zolang er een dodelijke pandemie heerst. Een volle kerk is één ding, maar een vol stadion met duizenden toeschouwers is helemaal een snelkookpan voor het virus.
Het getuigt dan ook van een groot onbenul dat nota bene de chef van Studio Sport, Arno Vermeulen, zijn gal uitspoog over de burgemeester.
De burgemeester was “een demagoog”, “sprak voor zijn beurt” en “moest zijn mond houden”. Enzovoort. Had Vermeulen nog gedacht dat zijn woorden zouden aanslaan bij het grote publiek dat naar wedstrijden snakt, dan kwam hij bedrogen uit. “Twitter walgt van Arno Vermeulen”, las ik. Daarop moest de NOS-chef het gauw goedmaken met de burgemeester, die de halve excuses en misselijke vaagheden minzaam in ontvangst nam.
Maar hoeveel John Jorritsma’s zullen er zijn? Het ongeduld gaat nog veel levens kosten.
Dat ongeduld van Arno Vermeulen begrijp ik trouwens best. Als sportjournalist heb je in deze tijden eigenlijk niks te doen. Uitzendingen van Studio Sport worden gevuld met eindeloos geleuter over wedstrijden die niet doorgaan en sporters die niet kunnen sporten. Ook zien we nogal wat herhalingen van sportprestaties uit het verleden, vooral bedoeld om het nationaal bewustzijn op te krikken, dat alles opgeluisterd met het You never walk alone– een lied dat ons uitnodigt elkaars hand vast te houden en dus corona te krijgen.
Dat is de paradox van deze tijd.
Voor Arno Vermeulen en zijn collega’s is er eigenlijk niets te doen. Het zijn verslaggevers zonder wedstrijden. De kwintessens ontbreekt eraan. Zeelui in de haven aan een opgedroogde zee. Als je Studio Sport niet zou uitzenden, zou niemand enig nieuws gemist hebben. Daar word je als sportjournalist op den duur natuurlijk kribbig van en je gaat ook vrezen voor je baan. Erop slaan, jezelf oppompen met valse lucht en een relletje creëren, zoals Vermeulen heeft gedaan, is dan nog een van de weinige mogelijkheden die overblijven om aandacht te trekken.
Een anderhalve-meter-samenleving bestaat misschien wel, maar anderhalve-meter-voetbal niet.
Ik zou er toch al voor willen pleiten dat ze bij de NOS meer aan feiten doet en minder aan commentaar. Zo kan het bijvoorbeeld niet over Trump gaan of je hoort van NOS-correspondenten en commentatoren steevast wat er allemaal niet deugt aan die man. Zal best en ik ben ook geen fan deze Amerikaanse president, maar mag ik dat in godsnaam nog zelf uitmaken? Ik hoef dat onvermogen van Trump niet dag in dag uit ingepeperd te krijgen. Trouwens, achteraf blijkt dat onvermogen wel eens een keer mee te vallen.
Feestvieren is er voorlopig niet meer bij, behalve uiteraard op Koningsdag. De Oranjeverenigingen hebben al hun creativiteit aangesproken om een alternatief te vinden. Na lang vergaderen hebben ze bedacht: Koningsdag wordt Woningsdag.
Diepe zucht.
Coroningsdag was afgevallen, maar Woningsdag is wel helemaal in de traditie van koekenhappen, zaklopen en de krentenmik. Thuis zitten en een brief aan de koning schrijven. Het wordt allemaal door de NOS uitgezonden en Ali B., de oranjemoderator van dienst, zal er voor zorgen dat al jullie brieven, kaarten en tekeningen bij de Koning terechtkomen.
Vanaf 3 uur ’s middags worden muzikanten en artiesten opgeroepen om voor ouderen op te treden in hun lokale gemeenschap. Woningsdag wordt om 16.00 uur afgesloten met een Nationale Toost. Om 16.15 zal het Journaal de laatste dodencijfers geven van het RIVM.
Of de Koninklijke Familie, net als vorig jaar, nog dezelfde avond naar Griekenland vliegt voor een vakantie, is niet bekend.
