Sex & Drugs & Fado in the Algarve
Arthur van Amerongen is binnen afzienbare tijd te bewonderen op het witte doek, in de film Fear and Loathing in the Algarve; de ‘roadmovie from hell’.
Eigenlijk had hier mijn duiding van de Green Deal moeten staan maar ik ben er helemaal klaar mee, vrienden.
Bottomline: het is wijzer Sharon Dijksma en Ton Elias een nacht op te sluiten in de Haribo-fabriek dan blind msgr. Timmermans 100 miljard euro voor de Aufbau van zijn Grüne Grosseuropäisches Reich te schenken.
Optimistisch als ik ben, zie ik gelukkig veel beren op de weg. Het Oostblok heeft nog een flinke appel te schillen met klimaclown Frenske en gooit de kont tegen de kribbe.
En hoe zit dat eigenlijk met het Verenigd Koninkrijk na de onvermijdelijke Brexit? Boris Johnson zal dolblij zijn dat hij uitgesloten is van de Green Deal en laat Albion’s schoorstenen vrolijk door roken.
Hongarije, Polen, Slowakije en Tsjechië zijn verslaafd aan steenkool en bruinkool, Duitsland gaat nimmer van het gas en Nederland, het sukkeligste jongetje van de klas, is straks een miniklimaatheilstaat, omringd door weerzinwekkende milieuvervuilers.
Ik ben ook aan het eind van mijn humor want vandaag de dag is het veiliger om een grapje te maken over de profeet Mohammed vzmh of over het uiterlijk van prinses Amalia dan over Greta Thunberg. Ze is heilig verklaard. Nou ben ik niet van steen en vind ik haar best wel aandoenlijk met haar Asperger maar papa en mamma Thunberg zijn echte griezels.
Ach, wat loop ik te zeuren, lieve mensen? Ik woon in het beste klimaat van Europa en in de Algarve merken wij daarom niks van de Green Deal.
De afgelopen dagen was het hier bijna zomers en dat kwam goed uit want er moest een speelfilm gedraaid worden: Fear and Loathing in the Algarve, van regisseur Joris van Os, bijgenaamd de Leni Riefenstahl van Woensel-West. Von Osch was ingevlogen met een zware delegatie: geluidsman Jurriaan Maessen alias Der Speer van Oeteldonk, oom Rob Hoogland, die eeuwige kwelgeest van een Muntz, assistent-gafferboy Chris Aalberts en last but not least diva Carine Crutzen oet Heerlen. Weet u nog, lieve donateurs en krautfunders?
Het waren letterlijk en figuurlijk hondsdagen. De filmopnames werden geteisterd door volkomen onvoorziene clashes of caracters, het drank- en drugsbudget was er al binnen een dag doorheen gejaagd en oom Rob Hoogland had in zijn oneindige wijsheid besloten uitgerekend op de dag van zijn aankomst zijn Max Planck-dieet te vervangen door het omstreden Gargantua-dieet. Uiteindelijk was deze gedistingeerde grootheid de enige die zijn verstand erbij hield en na alle bacchanalen nog in staat was een cursiefje te tikken over de gebeurtenissen.
Ik wou dat ik 70 hondjes was, dan kon ik samen spelen. Vergeef mij deze schandelijke ontering van het beroemde jarenvijftiggedichtje van Godfried Bomans of Michel van der Plas (daar zijn de geleerden het nog altijd niet over eens).
Maar hier zit ik, ik kan niet anders, ik wil alleen nog maar 70 hondjes zijn. Niet omdat ik mij onnoemlijk voor het vensterglas zit te vervelen, zoals de eerste zin van het rijm wil, maar omdat ik zojuist hoofdschuddend het polderlandse nieuws van de afgelopen dagen heb doorgenomen.
Waf, waf, waf!
Het was allemaal aan mij voorbijgegaan omdat ik in de Oost-Algarve vertoefde, aangenaam ver weg van onze realiteit. Samen met Arthur van Amerongen, die er woont, had ik via een crowdfundingsactie 11.000 euro opgehaald voor een in hoge nood verkerend asiel aldaar, dat inderdaad zo’n zeventig honden huisvest. Ik voelde mij tegenover al die gulle gevers verplicht ter plekke te controleren – geen zorgen, op eigen kosten, ik ben Rossana Kluivert niet – hoe dat geld is gespendeerd en kwam al snel tot de conclusie dat er mooie dingen van zijn gedaan. Eindelijk zijn de rekeningen van de dierenartsen betaald, eindelijk hebben die beestjes een dak bovenop hun zeventien kennels, ik noem maar iets. Maar toen vloog ik terug en diende ik mij weer, uit hoofde van mijn functie, te concentreren op het nieuws der Nederlanden.
De rest kunt u hier lezen.
Joris van Os en zijn A-Team zijn zojuist teruggekeerd naar het verre Brabant en tijdens het opruimen van hun gastenverblijf vond ik deze larmoyante brief aan zijn mama, die hij in de haast vergeten was te versturen.
Olhão, 12 december 2019
Lieve moeder,
Ik schrijf u in de hoop dat dit bericht u ooit zal bereiken. Het is nu precies drie maanden geleden dat ik door columnist Arthur van Amerongen werd overgehaald om ter plaatse (dat wil zeggen: in de Portugese negorij waar hij hospiteert) een ‘film’ te komen draaien. Een roadmovie moest het worden. Iets met honden.
Verblind door geld en het vooruitzicht op vrouwelijk schoon ben ik op dit perfide voorstel ingegaan. Moge Heere Jezus de Christus mijn goedgelovigheid duizendmaal vervloeken! Sinds dag 1 zit ik vastgeketend in een Dostojevskiaans souterrain met als enkel vertier een plakkerige Playboy uit ‘84. De maaltijd (eenmaal daags) bestaat uit kippenbotten die door zijn drie weldoorvoede honden zijn afgekloven en schoongelikt.
Ik heb alle besef van tijd verloren. De nachten vloeien onmerkbaar over in klamme, koortsachtige dagen waarop Amerongen mij dwingt om met camera in de aanslag achter hem aan te strompelen en elke maniakale ingeving op de gevoelige plaat vast te leggen.
Zijn groteske, volstrekt onuitvoerbare toekomstplannen worden met de dag gekker. Het ene moment werkt hij vol toewijding aan een compendium van porseleinen herderinnetjes, het volgende aan een nieuwe politieke partij of een televisiezender die uitsluitend zijn gedichten moet uitzenden, voorgedragen door Jerry Afriyie.
Overal ziet hij vijanden en spionnen. Sylvana Simons, Koos Postema, Horst Tappert, iedereen verdenkt hij ervan het op hem gemunt te hebben. Op slechte dagen ijsbeert hij tierend door het huis. Dan is hij ervan overtuigd dat Rob Muntz zijn Dario Argento-collectie in de endeldarm naar buiten heeft gesmokkeld.
Mijn cameraman, schrijver Jurriaan Maessen, heeft zich al na een paar dagen opgeknoopt. Niet uit wanhoop, maar omdat hij de naam Frans Timmermans niet meer horen kon.
Ik kan alleen maar bidden en hopen dat deze kwelling snel voorbij zal zijn.
Uw toegewijde zoon,
Joris
PS
Help!
Stuur geld!
Van je vrienden moet je het hebben, zeg ik dan altijd maar. Ik ben inmiddels toe aan een nieuwe lever uit een Chinese gevangenis en/of een langdurig verblijf in de plaatselijke Jellinek-kliniek.
Mijn mama heeft mij altoos gewaarschuwd voor de showbusiness: lief Tuurtje van me, hou je verre van die poel des verderfs, vol ijdeltuiten, homoseksuelen, kinderschenders en andere drugsverslaafden.
Het beste mens had zoals altijd gelijk.
Eind goed, al goed want ondanks bovenstaande narigheid binnenkort in uw theater:
