Nederland schaamt zich kapot maar Don Arturo snuift vrolijk verder
Ik zat laatst te piekeren over mijn grafopschrift. Mijn favoriet is nog steeds: Ik zei toch dat ik ziek was!
Maar dat is meteen weer zo cynisch dus toen bedacht ik: Don Arturito overwon de schaamte. De schaamte voorbij kan natuurlijk ook maar dan denken de schaarse bezoekers van mijn Algarviaanse praalgraf meteen aan dat onsmakelijke mens van een Anja Meulenbelt.
Ik heb echt mijn hele leven strijd geleverd tegen de schaamte, als Sint Joris tegen de draak en als David tegen Goliath.
Dankzij de drugs en de drank heb ik uiteindelijk mijn schaamte overwonnen en daarom schrijf ik nu altoos van die vrolijke, immorele stukjes die gevroten worden als roze koeken.
Een paar voorbeeldjes van de moordende schaamtecultuur waarin ik opgroeide. Ik moest als kindje eens heel nodig kakken en rende naar het toilet. We waren op familiebezoek in Hillegersberg in Rotjeknor en ik denk dat ik iets verkeerd had gegeten in Diergaarde Blijdorp. Wellicht een bedorven saucijzenbroodje, in combinatie met waterijs. De pleedeur ging moeilijk open, dus moest ik geweld gebruiken. Daar stond een keurige ouwe tante pontificaal haar bips te vegen, met haar vleeskleurige panty en een kanten onderbroek op de schoenen en met haar enorme blanke maan vol kraters half naar mij toegedraaid. Ze krijste alsof ik haar ging verkrachten. Ik was tien! Even later gaf ze mij een enorme draai om de oren en noemde ze mij een viezerik. The story of my life.
Even later gaf ze mij een enorme draai om de oren en noemde ze mij een viezerik. The story of my life.
Mijn vader zat altijd in driedelig pak op het strand. Zelfs tijdens een hittegolf. De eerste keer dat ik een blote tiet van mijn moeder zag, was in het Slotervaartziekenhuis te Amsterdam. Het betrof de rechter want de linker was geamputeerd. Opgewekt als altijd liet ze de verse wond zien. De overgebleven tiet lag er bij als een Saroma-pudding. Met zicht op de hemel was ma de schaamte eindelijk voorbij. Nu ik het toch over mama heb: zij heeft mij minstens drie keer betrapt tijdens het rukken. Dan dacht ze dat ik mijn huiswerk aan het doen was en bracht ze een kopje koffie met een plak cake en zat ik daar op mijn jongenszolder (man cave, zeg je nu) aan de piem te trekken, boven de Donald Duck, de Tina Club of de catalogus van de Wehkamp.
Dankzij de drugs en de drank raakte ik vele jaren later mijn schaamte kwijt en daarom kan ik nu dus onbekommerde cursiefjes uitpoepen.
We leven natuurlijk in geweldige tijden nu, zeker wanneer je cabaretier of columnist bent. Overigens ben ik van de week heel gemeen in de rug aangevallen door een collega-columnist van de Volkskrant nota bene. Die schreef onder andere dat de Volkskrant zich voor mij moest schamen en kreeg onmiddellijk steun van Chris Klomp, de Algemeen Dagblad-correspondent van Spijkenisse met het Feyenoord-kapsel (Feyenoord begin jaren tachtig, denk aan Ben Wijnstekers) en hij kreeg de steun van Sybren Kooistra, de ontslagen spindoctor van GroenLinks en Jesse Klaver.
Met zulke vrienden heeft Thomas geen vijanden nodig!
Enfin, ik heb mijn trollenleger geactiveerd en nu houdt hij zich verdacht koest.
De gluiperige gristenhonden sloten een duivelspact met de mohammedanen.
Waar was ik gebleven? Ergens in de jaren tachtig raakte Nederland in de ban van de schaamteloosheid. Dat begon natuurlijk ooit met die vieze stinkhippies die naakt in de modder dansten tijdens het Holland Pop Festival in Kralingen in 1970. Toen kwam al die viezigheid van Pim & Wim met Billeke van Ammelrooij en was het hek van de dam. Schaamte werd definitief doodverklaard met het programma Over de Rooie met mijn grote vriendin Wendy van Dijk. Die liet dan twee heteroknullen elkaars drollen opeten of op een tweedehands tampon knabbelen voor duizend guldentjes. De Amsterdamse Koninginnedag ging weer een stapje verder. We moesten het maar normaal vinden als een meneer werd gevuistneukt op klaarlichte dag in de Halvemaansteeg of desnoods voor het schitterende Amstel-terras van het keurige hotel L’Europe.
Het tij begon te keren met JeePee Balkenende, de man die zich merkwaardig genoeg niet schaamde voor zijn bizarre kapsel. Hij introduceerde een nieuw ethisch reveil, met de terugkeer van normen en waarden. Dat werd in de volksmond al snel de wormen & maden van premier Bak Ellende.
De gluiperige gristenhonden, waar generaties Nederlanders zich tegen af hadden gezet, sloten een duivelspact met de mohammedanen, bij uitstek de exponenten van schaamte.
Nederland is inmiddels zo aan het doorschamen dat het volstrekt normaal wordt gevonden om met al je kleren aan in de sauna te gaan zitten of na het voetballen te douchen met je tenue aan.
Het klikken luchtte op maar ik voelde – empathisch als ik ben – ook mededogen voor de mohammedaanse schaamtecultuur.
Deze nieuwe, volstrekt geaccepteerde liechaamskoeltoer zag ik jaren geleden al in de sauna van Weesp. Er stommelen drie lichtgetinte mannen binnen en ze waren vergeten hun onderbroeken uit te trekken. De grootste van het trio schamperde iets over viezzze oma’s. De roze rimpels om mij heen zwegen bedremmeld. Een van de mannen had zijn Y-front al snel tot een tentje gepromoveerd en ging op zijn buik liggen schuren. Bloot slaat dood, het motto van de Freikörperkultur, gaat kennelijk niet op voor abonnees van niet-Westerse religies. Ik sloop naar de saunameester. ‘Mijnheer, er zitten drie Indiërs’ (Indiërs klinkt minder zwaarbeladen dan Marokkanen) ‘in hun ondergoed in de sauna en volgens mij is dat in strijd met de huisregels. Ik vind het prima maar de dames voelen zich nogal bekeken.’ De saunameester aarzelde niet en beende resoluut naar het saunahok. Het klikken luchtte op maar ik voelde – empathisch als ik ben – ook mededogen voor de mohammedaanse schaamtecultuur. Ik vermoedde dat de drie badgasten gebukt gingen onder het hammam-complex dat ontstaat op het moment dat een knaap niet meer met zijn moeder mee mag naar het publieke badhuis. Jaren glibbert hij ongehinderd tussen het lillend vrouwenvlees maar op een dag krijgt hij tijdens het inzepen ineens een stijve piem en wordt hij ruw verstoten naar de mannenhammam. Daar kan hij naar hartenlust zijn zeepje laten vallen en de genderverhoudingen zijn vanaf dat moment flink verstoord. Enfin, ik klikken bij de badmeester en even later hoorde ik een luid krakeel. Uit het gekijf destilleerde ik ‘racisten,’ ‘respectloos’ en ‘viezzze kaaskoppen.’ De onderbroekjes dropen af. Ze brulden nog net niet: ‘het is de schuld van Wilders.’
Nederland is nu, dankzij de gristenhonden en de mohammedanen, weer helemaal in de ban van de schaamte. Vliegschaamte. Vleesschaamte. En dan nu snuifschaamte.
What’s next? Masturbatieschaamte?
Gebruik je drugs, dan heb je schuld, niet aan ondermijning van je eigen gezondheid, maar aan die van de rechtsstaat. ‘Drugsconsumenten (moeten) ervan worden doordrongen dat zij met de afname van elk xtc-pilletje en elk lijntje coke een dodelijk gevaar voor rechtsstaat en samenleving in stand houden’, schreef Sander van Walsum in het Volkskrant-commentaar van 18 september. En een dag later stelde minister Grapperhaus onomwonden: ‘Iedereen die een lijntje snuift, financiert misdadigers.’
Gezaghebbende politici, opiniemakers en influencers roepen nu dat de moord op een advocaat de schuld is van de snuivende, slikkende en rokende recreatieve gebruikers en niet de schuld is van de Mocromaffia. Die knullen zijn immers het slachtoffer van van alles en nog wat.
What’s next? Masturbatieschaamte?
Er is ook nog goed nieuws! Ik en mijn kompaan Ivo Teulings worden komende week door een cameraploeg van Trippers gevolgd. Trippers is de opvolger van Spuiten en Slikken.
Het geeft de burger moed wanneer de jonge creatieven van de NPO besluiten om twee gezellige oude, unverschämte drugsgebruikers als ik en Ivo te gaan volgen, een en ander in het kader van onze bestseller Costa del Coke die in november uitkomt.
Zo, het weekeinde staat voor de deur en het is tijd voor een nakkie in het heerlijke Malaga. Met een lekker drankje erbij en een steak van vier ons en daarna lekker een sigaretje. Dag boppers!
