En nog is kabinet-Rutte IV niet gevallen. Zonde van mijn nachtwake. Mirjam Bikker van de ChristenUnie blijkt net zo’n getrainde meloenenslikker als haar voorganger Gert-Jan Segers. Ik maak weleens grapjes over Bikker, die sprekend op Thea van Theo lijkt, maar haar motief om nog meer migranten naar Nederland te halen – christelijke naastenliefde – lijkt mij oprecht. 

Eric van der Burg moet zijn cronies van het grootkapitaal en de profiteurs van de COA-business (er gaat minstens vijf miljard euro om in die handel) tevreden houden en D66… Ach D66. 

Het zieltogende partijtje werd als een lepralijder door de Provinciale Staten buiten de deur gehouden en is totaal irrelevant geworden. Desondanks blijft de oikofobe regentenbende zonder enige schaamte de ongebreidelde komst van migranten eisen.

Sophie in’ t Veld – niet gehinderd door enig realiteitsbesef en vooral geobsedeerd door de Mammon – was de exponent van het D66-migrantengeronsel en zij wilde de poorten van welvaartsstaat Nederland wagenwijd openzetten voor ongeschoolde jonge arbeidsmigranten uit mohammedaanse landen als Marokko, Tunesië, Somalië, Egypte, Pakistan en Afghanistan. 

“Zeker in Nederland vormt het gebrek aan arbeidskrachten een van de grootste bedreigingen voor groei.” Politici die huiverig staan tegenover de voorstellen riep In ’t Veld op uit hun ‘anti-migratiekramp’ te komen. “Een Europees arbeidsmigratiebeleid is humanitair en economisch zinnig. Als we onze ogen sluiten voor migratie, dan hebben onze ondernemers geen mensen en verschaffen we tegelijkertijd werk aan gevaarlijke smokkelaars.”

Puur economisch gezien is een rechts iemand om allerlei redenen voor emigratie en een links iemand zou tegen moeten zijn.

Jan van de Beek

Voor mijn serie en boek Europese Patriotten, interviewde ik deze week dr. Jan van de Beek. Hij studeerde wiskunde en informatica (UU) en antropologie (UvA) en promoveerde op onderzoek naar migratie-economie (UvA). Het interview wordt zaterdagavond gepubliceerd op GeenStijl. 

Een voorproefje. Jan van de Beek: “De vraag rijst altijd of pro-migratie zijn nou links of rechts is. Puur economisch gezien is een rechts iemand om allerlei redenen voor emigratie en een links iemand zou tegen moeten zijn. De SP publiceerde in 1983 een brochure gepubliceerd, Gastarbeid en Kapitaal. Daarin wordt uitgelegd dat het grootkapitaal bezig is om de arbeiders tegen elkaar uit proberen te spelen door gastarbeiders naar Nederland te halen. De immigrant is de ultieme stakingsbreker, die kan je inzetten om de lonen te drukken. Vanuit een links perspectief zou je dat niet moeten doen. Rechts is dus traditioneel gezien voor migratie en links tegenwoordig ook. Immigratie is woke, inclusief en divers. De multiculturele hyperdiverse heilstaat. Ik geloof totaal niet in multiculturalisme. Een recept voor rampspoed. Mijn vrees is dat economische tegenstellingen – die deels samenvallen met etnische, culturele en religieuze breuklijnen – en nu nog afgekocht kunnen worden met sociale zekerheid, verscherpt aan het licht zullen komen als de verzorgingsstaat eenmaal vergaand is uitgehold. In de woorden van de Amerikaanse Nobelprijswinnaar economie Milton Friedman: You cannot simultaneously have free immigration and a welfare state.”

Ook voor Europese Patriotten schreef ik een stuk over Ruud Koopmans, hoogleraar sociologie en migratie aan de Humboldt Universiteit en onderzoeksdirecteur van de afdeling Migratie, Integratie en Transnationalisering aan het Wissenschaftszentrum in Berlijn. 

Zijn nieuwe boek De Asielloterij blijft tot nu toe onbesproken in de Nederlandse kranten van Mediahuis en DPG, want de internationaal gerenommeerde Koopmans heeft maling aan het narratief (sorry, er is nog steeds geen juiste Nederlandse vertaling voor dit containerbegrip) van de Belgen. Liever laten de gezagsgetrouwe kranten Leo Lucassen aan het woord, de islamofiele fopprofessor die immigratie louter vanuit zijn hart en onderbuik benadert en zo ongeveer de uitvinder is van social constructs. 

Koopmans: “In maart 2020 werd een lezing van me aan een gerenommeerde universiteit afgezegd. Het aantal lezingen aan universiteiten dat ik in drie jaar tijd over mijn meest recente boek Het vervallen huis van de Islam (en de Duitse vertaling ervan) heb gegeven is, inclusief die ene die nog plaats moet vinden, op twee vingers te tellen. En dat is definitief een stuk minder dan toen ik nog over minder ‘omstreden’ onderwerpen publiceerde. Bepaalde onderzoeksbevindingen zijn ook steeds moeilijker te publiceren omdat de ideologie ook het ‘peer review’ proces, waarbij ingediende papers door collega’s anoniem op wetenschappelijke kwaliteit worden beoordeeld, is binnengedrongen. Voor een recent eindelijk gepubliceerd paper over de rol van religieuze bronteksten bij de legitimatie van geweld, kregen we jarenlang afwijzing op afwijzing, meestal per omgaande post en zonder enige onderbouwing (‘desk reject’ noemt men dat). Zal wel een slecht paper geweest zijn, hoor ik sommigen al denken. Ja, dat zal het wel zijn. Alleen schrijf ik dan blijkbaar nooit slechte papers met minder ‘controversiële’ bevindingen, want die krijg ik wel zonder problemen gepubliceerd. Er kwam nooit antwoord op die mails. Tot op een conferentie een van de promovendi van de andere universiteit een van mijn promovendi toevertrouwde dat hun chef – een zeer gerenommeerde, uit Engeland afkomstige diversiteitsprofessor – hun verboden had contact met ons te hebben. Meerdere keren hoorde ik van jongere collega’s die bij mij gepromoveerd waren of bij mij als postdoc gewerkt hadden, dat hun bij sollicitaties gevraagd wordt wat ze van mij en mijn onderzoek vinden. Tja, wat zeg je dan?”

Het is amper nog voor te stellen dat ik ooit een grote fan was van de multiculturele samenleving en een voorstander van migratie.

Tijdens de nachtwake bij het gedroomde sterfbed van Rutte IV besefte ik hoe mijn mening over migratie en de multiculturele samenleving radicaal veranderd is. Nu mag Nederland van mij de grenzen dichtgooien en uitsluitend humanitaire visa verstrekken. Verder met kanonneerboten en ander wapenspul de zeeroute van Taxi Timmermans en Reisbureau Eric van der Burg naar Europa blokkeren. Opvang voor migranten in derde landen, en al die ‘uitgeprocedeerden’ interneren in kampen waar ze niet meer uit mogen tot ze op het vliegtuig naar hun veilige thuislanden worden gezet. 

Het is amper nog voor te stellen dat ik ooit een grote fan was van de multiculturele samenleving en een voorstander van migratie. Tussen februari en december 2004 maakten Rob Muntz, Willem Davids en ik voor de RVU iedere zaterdagmiddag het radioprogramma De Inburgerking, met de rigide inburgeringsplannen van de regering-Balkenende als dankbaar uitgangspunt (we wonnen dat jaar de prestigieuze Zilveren Reissmicrofoon voor het beste radioprogramma). Minister Verdonk eiste dat allochtonen – in het bijzonder oudere Turkse en Marokkaanse moslims – zich moesten aanpassen aan onze Hollandse cultuur, terwijl niemand ook maar bij benadering wist wat die cultuur precies behelst. Op de posters en flyers van de Inburgerking poseerde Rob Muntz op een scooter, in een glimmend trainingspak en met lange vette haren. Voor Rob zat een oude aftandse pitbull, achter hem was een molen te zien. Het type dat Rob speelde was losjes gebaseerd op Henk Bakker, lijsttrekker van Leefbaar Amsterdam en bekend van meubelzaak Henk en Bep op de Amsterdamse Ten Katemarkt. Naast Muntz stond de Marokkaanse Samira, in Hollandse klederdracht, met in haar ene hand een blikje Heinekenbier en in de andere hand een sigaret. Samira, die bij de onder allochtone jongeren zeer populaire radiozender FunX werkt, was duidelijk optimaal ingeburgerd, minister Verdonk kon tevreden zijn. Rob Muntz zou Samira op zijn scooter door Nederland rijden en haar confronteren met onze cultuur, tradities en normen en waarden. Samira zou Rob op haar beurt kennis laten maken met de Marokkaanse cultuur. Tevens hadden we felgekleurde inburgeringsvignetten gemaakt die Marokkanen voor honderd eurootjes zwart konden krijgen als ze drie vragen over de Nederlandse cultuur konden beantwoorden. Een stuk voordeliger dus dan de inburgeringscursussen die Rita Verdonk verplicht wil stellen voor migranten.

Toentertijd was Hani mijn beste vriend, een succesvolle Palestijnse migrant uit Jordanië. Hij leerde razendsnel perfect Nederlands, snapte na vier jaar Koot & Bie en werd tolk-vertaler voor onder andere de Amsterdamse politie. Hij woont inmiddels al jaren in de Orinoco-delta in Venezuela, waar hij midden in de jungle een prachtige lodge runt. Hani is telg uit een vooraanstaand moslimgeslacht uit Jeruzalem en kon respectvol en zonder enig cynisme spreken over het islamitisch onderwijs dat hij in zijn jeugd had genoten en in een adem door zijn God verdoemen. Hij deed dat in een dermate eloquent Arabisch, dat ik er jaloers van werd. Attenoje, wat kon hij machtig mooi vloeken tussen een slok bier en een sigaret door. Zijn scheldkanonnades waren gericht aan Allah, Zijn profeet Mohammed en de islam in het algemeen. Dat was nog eens mooi Arabisch! Het gortdroge Oost-Duitse leerboek voor de Arabische grammatica, dat ik in de jaren tachtig gebruikte op de Universiteit van Amsterdam, had mij verrijkt met zinnen als: ‘Kameraad, wij hebben genoten van de rondleiding door uw rietsuikerfabriek in Damascus’ of ‘Wij kijken halsreikend uit naar de publicatie van het nieuwe vijfjarenplan met betrekking tot de cultivatie van kekererwten’. “Het is hier geen taleninstituut van Berlitz”, zo waarschuwde een stokoude professor ooit zijn eerstejaars, met als gevolg dat de gemiddelde student na zes jaar nog geen brood kon kopen in de Levant, laat staan krachtig kon vloeken tegen bijvoorbeeld een taxichauffeur. Dankzij Hani en een langdurig verblijf in het Midden-Oosten raakte ik gelukkig ook vertrouwd met de levende Arabische taal. Hani en ik zagen de moord op Theo van Gogh niet aankomen, hoewel we dagelijks omgingen met alle mogelijke Noord-Afrikanen en echte Arabieren (meestal van laag allooi). Ondanks mijn theoretische en praktische kennis van het islamitisch fundamentalisme heb ik nooit voorzien dat zoiets in Nederland kon gebeuren. Nu weet ik wel beter. Ik ben ervan overtuigd dat de vlam in de pan schiet als een asielzoeker een Nederlandse meisje verkracht en vermoordt (of een Allah-lasteraar afslacht) of dat een knokploeg van Nederlandse rouwdouwers een asielzoeker naar zijn Schepper mept. Het is een kwestie van tijd. 

Hani en ik zagen de moord op Theo van Gogh niet aankomen, hoewel we dagelijks omgingen met alle mogelijke Noord-Afrikanen en echte Arabieren (meestal van laag allooi).

En dat vind ik nog het meest walgelijke aan D66, Reisbureau Eric van der Burg en de ChristenUnie: ze staan erbij en kijken ernaar, naar deze treinramp in slowmotion. Ruud Koopmans tenslotte: “Migratie is een dankbaar thema voor politieke partijen om kiezers te mobiliseren. Niet alleen ter rechterzijde, maar net zo goed op links overigens, waar men het bestaande systeem weigert aan te passen omdat we daarmee zogezegd de Europese waarden op de helling zouden zetten. In de huidige polarisatie zit veel politiek kapitaal. Dat klinkt bijzonder cynisch, maar zo werkt politiek nu eenmaal. Rechts toont zich voorstander van een strenger migratiebeleid omdat het de eigen bevolking en cultuur wil beschermen. Links hanteert een waardendiscours en schermt met de mensenrechten. Waarom lenen asiel en migratie zich uitgerekend in Europa zich zo goed tot politiek gemoraliseer?”

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.