Rob: Dit is geschreven in ongekende zwaarmoedigheid en immer toenemende wanhoop, mijnheer Van Amerongen. Ik heb namelijk geen idee op welke partij ik bij de volgende verkiezingen, die voor de Provinciale Staten en dankzij dat idiote Nederlandse kiesstelsel indirect dus ook voor de Eerste Kamer, moet gaan stemmen.

Excuses dat ik de eerste regel van dit betoog jatte van de grote Gerard Reve. Zo begint hij deel 3 ‘Brief door Tranen Uitgewist’ van de onnavolgbare brievenroman Nader tot U: “Dit is geschreven in ongekende zwaarmoedigheid en immer toenemende wanhoop; toen de schrijver 3,5 dag niet had gedronken; nadat hij zich als een krankzinnige gedragen had. Voor de orkestmeester. Een herfstlied, of avondzang.” Aangezien ik de mening ben toegedaan dat wij de herinnering aan deze grote stilist altijd en eeuwig levend dienen te houden, durfde ik mij de vrijheid te veroorloven – ik doe dat ook weleens in ontboezemingen voor andere organen – de fantastische eerste woorden van die brief van hem te lenen.

U kent toch ook het rijmpje waarbij hij een ander lid van De Grote Drie betrok, te weten de heer Harry Mulisch?

Het werk van Mulles

Is niets dan vulles

Het werk van Reve

Da’s pas leven!

Terug naar het thema: ik ben écht radeloos. Niet de godganse dag hoor; als ik ’s ochtends na het ontwaken bijvoorbeeld ontwaar wie er naast mij ligt – mijn leven kenmerkt zich door eentonigheid: het is meestal dezelfde persoon –, maakt zich immer een onweerstaanbaar positivisme van mij meester. Maar wanneer ik de komende verkiezingen in gedachten neem, word ik op slag een en al vertwijfeling.

Je lijkt op een goedmoedige grizzlybeer in Yellowstone Park.

Arthur van Amerongen

Het gaat niet om Tweede Kamerverkie-zingen. Met andere woorden: hoewel de argelozen onder ons, tot wie ik tot mijn leedwezen niet behoor, gezien de nadrukkelijke aanwezigheid van de kopstukken onzer partijen bij al die verkiezingsdebatten wellicht anders vermoeden, kunnen wij niet op de heer Rutte stemmen, op mevrouw Kaag, op de heer Hoekstra, of op mevrouw Bikker, oftewel op de leiders van de vier politieke partijen die de regeringscoalitie vormen. Op de CU na scoren zij dermate slecht in de peilingen, dat zij er niet over peinzen de door zovele kiezers gewenste breuk te forceren.

Zo cynisch kan het bestaan zijn, mijnheer Van Amerongen: het gaat zo beroerd, dat ze bij elkaar blijven. Ik denk niet dat een echtscheidingsmediator ermee zou wegkomen wanneer hij een bemiddelingspoging bij een man en een vrouw die elkaar volledig de keel uithangen met een dergelijk advies bekroont, maar in de polderlandse politiek is het de snoeiharde werkelijkheid. En daar komt in dit geval dan nog bij dat er provinciale kandidaten moeten worden gekozen wier namen bij negen van de tien stemgerechtigden geen enkel belletje doen rinkelen.

Weet u wat ze bij de Provinciale en Gedeputeerde Staten doen? Ik ook niet. Ja, tuurlijk: grofweg. Maar daar blijft het bij. Mede gezien de grootte van dit Calimero-land heb ik regelmatig geopperd om die hele bestuurslaag op te heffen, en daarmee dus ook de Eerste Kamer. Dat zou veel rompslomp en bijbehorende ergernis schelen. Landelijke overheid, waterschappen en gemeentelijke overheden: slechts daarin zouden wij de boel moeten opdelen, mijnheer Van Amerongen. Wat u?

Arthur: Als geen ander begrijp ik jouw electorale dilemma, Hoogland. Het is kiezen tussen de cholera en de pest. Ik wilde eigenlijk spagaat schrijven, in plaats van dilemma, maar toen kreeg ik beeld. Ik zag namelijk dat kolossale lijf, met de diverse protheses, klauteren uit de echtelijke sponde, die je zojuist bloemrijk omschreef – omdat je hoognodig een kleine boodschap moest doen, of voor mijn part een grote. Vervolgens stapte je pardoes in de volle nachtspiegel en daar ging je: krak!

Dat was geen spagaat meer, meneer, dat was een stervende zwaan. Ik geef toe, zwaan is een ietwat ongelukkige vergelijking, want je lijkt eerder op een goedmoedige grizzlybeer in Yellowstone Park, die iets te vaak gevoederd is door argeloze toeristen. Je kent ze wel, van die dikke Ameri-kaanse toeristen met baseballpetjes, en in tuinbroeken, zeg maar perfecte lookalikes van Michael Moore. Dat menstype meent dat marshmallows gezond zijn voor een stokoude grizzlybeer en, nog erger, ze denken dat je zo’n grizzlybeer gewoon uit je hand kan laten eten.

Nou, in de schitterende documentaire Grizzly Man, van mijn held Werner Herzog, bleef van de hoofdprotagonist Timothy Treadwell (die gecast was voor de rol van Woody Boyd in Cheers maar op het laatste moment vervangen werd door Woody Harrelson, en daardoor aan de heroïne, de crack en wat dies meer zij was geraakt) weinig meer over dan zijn Rolex, die ze uit het maag- en darmstelsel van een grizzly van 3 meter hadden gepeuterd, nadat ze het arme beestje eerst moesten afschieten. Bad bear!

Het gaat zo beroerd met de coalitiepartijen, dat ze bij elkaar blijven.

Rob Hoogland

Overigens heten marshmallows in Vlaanderen – waar ik momenteel vertoef voor werk aan mijn boek Europese Patriot-ten – nonnenbillen, maar ook wel meiskesvlees. Dat is niet des wokes, vriend! Maar het wordt nog erger want van mijn gastvrouwe An, die uit een voornaam Vlaams bierbrouwersgeslacht komt, kreeg ik goddelijke negerinnentetten – zo heten ze echt – van de beste chocolatier van Belgistan geserveerd, en dat is Dominique Persoone. Onze geliefde hoofdredacteur Tom ‘Kelly’ Kellerhuis begint nu te kwijlen. Man man man, wat een smaakexplosie brachten de negerinnentetten – die jij beter kent als de goedkope Hollandse, chemische variant ‘negerzoen’ – teweeg in mijn poezelige gehemelte. Alsof er een peloton engelen in mijn mond aan hun gerief kwam.

Nou hoor ik je zeggen: maar Tuur, engelen zijn toch non-binair, waarom moet je nou weer hun gender assumeren? Maar laten we ons tot de metafoor van de spagaat des grizzlybeers beperken. Je weet dus niet of je überhaupt gaat stemmen en op wie je dan gaat stemmen. Voor mij ben jij de vleesgeworden VVD, temeer omdat ik je gedurende vier decennia te pas en te onpas op zag duiken in het Journaal van Thomas Lepeltak, beter bekend als Stan Huygens. Ik ga ervan uit dat je wederom blind op onze gemeenschappelijke vrind Mark Rutte stemt en dus op het monsterverbond van GroenLinks en de PvdA, en dus op Paul ‘Pol Pot’ Rosenmöller.

Ik ben anarcholiberaal en bovendien woon ik niet in Nederland, maar ik had op de Partij voor de Dieren gestemd, op Marianne Thieme. Om twee redenen: cup DD, en ze komt net als ik uit Ede. Maar zij is weg bij de partij, en ook bij die veganistische slager en de helft van zijn kapitaal. Welke partij past nu bij mij, heer Hoogland?

Rob: Welke Nederlandse partij bij u past, mijnheer Van Amerongen? Geen idee. Indien de afkorting niet voor Volkspartij voor Vrijheid en Democratie stond, maar voor Volkspartij voor Viespeukerij en Drugsmisbruik, zou het wellicht de VVD zijn. En de PvdO bestaat ook al niet. Daar bedoel ik de Partij van de Onanie mee, die voor u zonder enige twijfel een passend alternatief zou zijn geweest.

Maar goed, u stelt serieus dat u een aanhanger van de Partij voor de Dieren bent. Waarom, in vredesnaam? Toevallig weet ik dat er in uw Portugal eveneens een dergelijke organisatie politiek actief is: PAN (Pessoas–Animais–Natureza, oftewel: Mensen – Dieren – Natuur). Heeft haar functioneren u misschien tot deze opmerkelijke keuze aangezet? Dan wijs ik u er fijntjes op dat deze club sinds de verkiezingen van vorig jaar nog maar één zetel in de Assembleia over heeft, liefst drie minder dan in de voorafgaande parlementaire periode. 

Mijn honden zijn zo heidens als de pest, maar ze geloven natuurlijk wel in mij.

Arthur van Amerongen

Of heeft PAN ‘duurzaamheid, mededogen, persoonlijke vrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid’ soms óók hoog in het vaandel staan? Daar staat de PvdD naar eigen zeggen immers voor. Welnu, uit destijds doorgaans uitstekend ingelichte bron, namelijk mijn twee jaar geleden helaas aan corona bezweken voormalige no-nonsense dierenarts Jan de Ridder uit Heiloo, weet ik dat dieren daar zelf totaal níet voor staan. In de dierenwereld denkt men maar aan twee dingen, zei ome Jan: eten en van wippenstein. Met name duurzaamheid en mededogen kan de dieren gestolen worden.

U raadt het vermoedelijk al: ik heb het niet zo op one-issuepartijen. Daar komt in het geval van de PvdD nog eens bij dat de partij van mevrouw Ouwehand – ik moet toegeven dat zij over een stel ogen beschikt dat zelfs uw oude pennevriend op zijn zwakkere momenten van zijn stuk zou kunnen brengen – bepaald niet tegenspartelt nu het kabinet heeft besloten om de 250 hertenkampen die Nederland nu nog heeft een langzame dood te laten sterven. Vanaf 1 januari 2024 mag er van Piet Adema niet meer worden gefokt met de herten van hertenkampen en kinderboerderijen. “Ik heb begrip voor het Bambi-gevoel dat de mensen van de dieren in een hertenkamp krijgen,” aldus de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit. “Maar het dierenwelzijn staat nu eenmaal voorop.”

Het dierenwelzijn, mijnheer Van Ame-
rongen!

Waar uw PvdD altijd zo bewogen over rept!

Terwijl herten in werkelijkheid, simpel omdat hun kostje er is gekocht, nergens zo gelukkig zijn als in een hertenkamp.

Wat uw dromen over het voormalige PvdD-kopstuk mevrouw Thieme betreft moet ik u trouwens teleurstellen: u vist wederom achter het net. Nadat zij haar vegetarische slager had gedumpt, ging zij in zee met de roemruchte, nooit ofte nimmer een relletje uit de weg gaande financieel geograaf Ewald Engelen, met wie zij nu alweer anderhalf jaar is gehuwd.

Om de cirkel rond te maken keer ik terug bij Gerard Reve, die ooit vaststelde dat zijn katten katholiek waren.

Welke religie hangen uw honden aan, mijnheer Van Amerongen?

Arthur: Nu raakt u – vermoedelijk bewust en met opzet – een gevoelige snaar, want als iemand over mijn strontfabrieken Tita, Jamba en Matcha begint, schiet ik spontaan vol. Ik ben inmiddels al negen dagen niet thuis en ik mis die beessies enorm. Mijn honden zijn zo heidens als de pest, maar ze geloven natuurlijk wel in mij omdat ik de man ben die ze eten geeft. U citeert, gemakzuchtig als u bent, Gerard Reve. Die was vermoedelijk zeer goed op de hoogte van het oeuvre van mijn grote voorbeeld Kurt Tucholsky. Tucholsky was een kattenman en een verklaard hondenhater. Zo schreef hij onder het pseudoniem Peter Panter (hij had nog meer noms de plume dan H-h-h-h-h-hugo B-b-b-brandt Corstius, je weet wel, de vader van die jongeman die beweert dat hij totaal cisgender is maar vervolgens uit vrije wil mee ging naar de honeymoon-suite in het Kurhaus te Scheveningen, hand in hand met een van de allerleukste relnichten van het Media-park, omwille van zoiets banaals als een boekpromotie): Es muß wohl Katzenmenschen und Hundemenschen geben. Magst du den Hund? Ich auch nicht. Er brüllt den ganzen Tag, zerstört mit seinem unnützen Lärm die schönsten Stillen und wird in seiner Rücksichtslosigkeit nur noch von der seiner Besitzer übertroffen. 

In de dierenwereld denkt men maar aan twee dingen, zei ome Jan: eten en van wippenstein.

Rob Hoogland

En wat de ogen van Esther Ouwehand betreft: die zijn inderdaad nog groter dan die van juffrouw Thieme-Engelen. Weet u wie er ook enorme ogen heeft? Sophie Hermans! Zij was op visite bij het televisieprogramma VVD op Zondag, waar zij aan een kruisverhoor werd onderworpen door Rick Nieman, de Tomás de Torquemada van de NPO. Volgens de Jomanda van het Binnenhof is het helemaal geen kunstmatig spelletje van haar partij om zich te verzetten tegen de ‘linkse wolk’. Ik zag de kalende knikker van Rick Nieman hevig op en neer schudden, want ook hij vond het geen doorzichtig spelletje van de VVD om de gecontroleerde oppositie van GroenLinks en de PvdA een paar weken voor de verkiezingen ineens keihard aan te pakken, terwijl Rutte, Klaver en Kuiken elkaar – bij wijze van spreken – ieder weekeinde uitwonen in de jouw welbekende parenclub Fun4two in het verre Moordrecht. Mijn bindend stemadvies derhalve is: de SP. En niet in het minst vanwege die grote ogen van Lilian Marijnissen. Het lijkt mij een goed plan, heer Hoogland, als wij gezamenlijk de SP – en met name Lilian – gaan aanduwen. Tenzij uw briljante suggestie om met mij de Partij van de Onanie op te richten serieus bedoeld was. Fappen voor een betere toekomst met nonkel Rob en neefje Tuur!