Spring naar de content
bron: anp

Ellen ten Damme: ‘Vroeger wilde ik altijd een jongen zijn, want dan kon ik tenminste mijn gang gaan’

Ellen ten Damme (Warnsveld, 1967) is zangeres. Deze zomer staat ze met haar voorstelling Café Royal op theaterfestival De Parade en vanaf september toert ze met Barock door het hele land.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door Mirjam Eeken

Wat is uw huidige gemoedstoestand?

Wakker, want ik kom net van het podium. Mensen vragen standaard of ik niet heel erg moe ben na een optreden, maar ik heb me net staan uitsloven voor een groot publiek, dus ik ben hartstikke energiek. Ik werk natuurlijk meestal ’s avonds, dus ik slaap bijna nooit voor vier uur ’s nachts. Ik denk dat ik van alle mensen die ik ken verreweg het minst slaap.

Wat is uw grootste angst?

Onrechtmatig bejegend worden en daarvoor in het gevang belanden, waar ik gemarteld of verkracht word. Dat zijn van die verhalen die je nu over Oekraïne leest, maar die in elke oorlog gebeuren. Vroeger wilde ik altijd een jongen zijn, want dan kon ik tenminste mijn gang gaan. Ik had vaak het gevoel dat ik een stuk minder mocht. Het minst erge in Nederland is nog dat je als vrouw minder salaris krijgt. Het is heel raar dat mannelijke patronen al duizenden jaren zo zijn ingesleten; dat zou eens andersom moeten zijn. Al die domme regels zijn niet bepaald door vrouwen bedacht.

Wat is uw definitie van geluk?

Een parkeerplek voor de deur? Ach ja, er zijn natuurlijk zoveel soorten geluk. Van praktische, simpele dingen als lekker eten, een massage of seks word ik gelukkig, maar ik wil ook geestelijk gevoed worden. Tijdens corona ben ik bijvoorbeeld veel jarentwintigfilms gaan kijken en boeken over de Gouden Eeuw gaan lezen. Ik voel me een geluksvogel, want ik zie overal een avontuur in, ook als het misgaat. Dat ik weer borstkanker heb is natuurlijk niet leuk, maar als er weer een ingreep succesvol is, dan waardeer je het leven en de mensen om je heen daarna extra. In die zin is het niet slecht, maar het kost tijd, het houdt de boel op en het is een beetje eng.

Wat zijn uw dagdromen?

Vroeger kreeg ik vaak het verwijt dat ik heel dromerig was, alsof ik van nature stoned door het leven ging, maar dat hoor ik tegenwoordig nooit meer. Ik denk dat mijn leeftijd me noodgedwongen verantwoordelijker en alerter maakt. Ik woon hier op een boot met veel ramen, waaruit je de zon en de sterrenhemel goed kunt zien. De lichtinval is elke paar uur anders. Daar kan ik bij wegdromen, alsof ik naar een schilderij uit de Gouden Eeuw kijk.

Wanneer heeft u voor het laatst gehuild? 

Bij een Russische film over een hond: White Bim Black Ear. Na afloop keken mijn vriend en ik elkaar aan en begonnen een halfuur lang keihard te huilen. En onlangs toen ik weer iets medisch moest ondergaan en nog niet wist hoe erg het was. Dan is je eerste gedachte: ik ga vast dood. Het is toch jammer als je dat denkt.

Wie zijn uw helden?

Aan echte heldenverering doe ik niet, maar ik bewonder de mensen die zich opofferen om hun hele leven voor zieken, gehandicapten of bejaarden te zorgen. Zo heeft mijn moeder altijd voor mijn gehandicapte zusje gezorgd. O ja, en Jezus bewonder ik ook. Als het allemaal waar is wat er over hem gezegd wordt – en dat is nog maar de vraag – dan ben ik wel fan van zijn wijsheden.

Bent u aantrekkelijk?

Ik denk dat ik voor veel mensen aantrekkelijk ben. Als artiest krijg ik natuurlijk veel complimentjes over hoe lenig, mooi en sportief ik ben. Vroeger ging het weleens in de weg zitten dat mijn uiterlijk blijkbaar meer opviel dan wat ik deed. Ik had het gevoel dat ik werd gezien als een soort mokkel in plaats van een zangeres die haar eigen liedjes schrijft. Ik kon het woord ‘sexy’ op een gegeven moment niet meer horen. Dat is nog een reden waarom ik vroeger liever een jongen wilde zijn. Tegelijkertijd is het natuurlijk een spel. Als ik op een podium sta, ben ik me bewust van wat ik uitstraal, maar dat komt altijd in combinatie met de inhoud.

Bent u monogaam?

Ja, dat ben ik. Vroeger heb ik weleens iets stouts gedaan, maar dat is eigenlijk nooit goed bevallen. Ik vond het maar een hoop gedoe. Als ik zin krijg in iets anders, dan moet het maar afgelopen zijn.

Waar schaamt u zich voor?

Als mensen mij een Bekende Nederlander noemen; dat is zo’n stomme term. Ik associeer dat met oppervlakkige mensen die bekend willen worden om het bekend zijn, terwijl ik het meer als een noodzakelijk kwaad zie.

Wat is uw devies?

De vier Tolteekse inzichten: wees onberispelijk in je woorden, vat niets persoonlijk op, ga niet uit van veronderstellingen en doe altijd je best.