Rob: Wederom begeef ik mij in het kader van deze rubriek op een glibberig pad, mijnheer Van Amerongen. Ik heb mij voorgenomen de tegenwoordig alom gebezigde term ‘grensoverschrijdend gedrag’ aan een nadere beschouwing te onderwerpen. Er is evenwel iets dat mij bij voorbaat doet huiveren: de wetenschap dat u tweemaal de gelegenheid krijgt mij van repliek te dienen.

Ik houd mijn hart vast. U bent nu 62 jaar, als ik het wel heb. Met verwijzing naar de scabreuze onthullingen waarvan u mij in de loop der jaren aangaande uw levensloop deelgenoot heeft gemaakt kan ik derhalve rustig stellen dat er de laatste vier decennia geen dag is geweest waarop u zich níet schuldig maakte aan grensoverschrijdend gedrag.

Zelf bleef ik steeds, op een paar uitzonderingen na – waarvan ik in een enkel geval geen spijt heb, omdat ik er voor het eerst een geslaagd huwelijk aan overhield – keurig binnen de lijntjes. Geen directeur voetbalzaken bij Ajax dus, uw penvriend. Geen pianist c.q. zwager van John de Mol. Geen (ex-)Kamerlid van Volt, waarbij ik overigens wens aan te tekenen dat het grensoverschrijdende gedrag van mevrouw Gündogan opvallend veel minder aandacht kreeg dan dat van voornoemde twee mannen.

Kunt u dit voor mij duiden, mijnheer Van Amerongen? Het ging hier nota bene niet om een ordinaire voetbalbobo of een via de bedstede van Johns zusje tot de Talpa-clan doorgedrongen toetsenist, maar om een gekozen volksvertegenwoordiger, die hoe dan ook van onbesproken gedrag dient te zijn. Ooit maakte u deel uit van de kwaliteitspers die de affaires Overmars en Rietbergen de afgelopen maanden uit en te na belichtte. Het zal toch niet iets te maken hebben met het feit dat voornoemde heren mannelijk, blank en cisgender zijn en mevrouw Gündogan in alle drie de gevallen iets anders?

Je probeert mij hier voor de zoveelste keer op snaakse wijze uit de tent te lokken

Arthur van Amerongen

Van de laatste keer dat ik mij grensoverschrijdend gedroeg heb ik trouwens óók geen spijt. Ik bevond mij te Hummelo, in de Achterhoek, om de maaltijd te genieten bij het befaamde restaurant De Gouden Karper, ook wel bekend als De Krent, waar men het goede leven niet mijdt. Om die reden bleef ik ook maar slapen, al maakte ik wel van de gelegenheid gebruik om tussentijds naar Bocholt te rijden, vlak over de grens met Duitsland. Tankprijs in Hummelo op dat moment (de prijs is inmiddels alweer veel hoger): €2,02 per liter. Tankprijs in Bocholt toen: €1,62. Er ging 75 liter in, dus reken maar uit. Dáár maakte ik mijn rijgedrag graag even letterlijk grensoverschrijdend voor. Van het verschil kon ik, eenmaal terug in Nederland, een hertenbiefstuk met bospaddenstoelensaus bij De Gouden Karper bestellen.

Gaat goed hè, met die Europese eenwording?

Vraagje: was alle heisa rondom het malle gedrag van de voormalige Ajax-directeur enigszins overdreven?

Ik verzoek u nu om u in te beelden dat u een bevallige Oekraïense dame bent, genaamd Svetlana van Amerongen. Wat zou u dan liever willen: een gevalletje grensoverschrijdend gedrag in de vorm van een dickpic van Marc Overmars, of vrede in uw regio?

Ik zie eerlijk gezegd niet echt uit naar uw antwoord.

Arthur: Je probeert mij hier voor de zoveelste keer op snaakse wijze uit de tent te lokken, ouwe lobbes van me, maar ik ga je echt geen voorbeelden geven van mijn grensoverschrijdende gedrag. Onze vier lezers, waaronder cheffin Kelly, de voltallige redactie van dit prachtblad én mr. Theo Hiddema, zitten op zulke scabreuziteiten bepaald niet te wachten. 

Over Marc Overmars kan ik kort zijn. 

Twee dingen, zou jouw voormalig idool Joop den Uyl zeggen: Overmars is opgegroeid in Epe en was de buurjongen van Yolanda. Dan weet jij genoeg. Er zijn toen dingen gebeurd die pas uit zijn onderbewustzijn naar boven komen borrelen als de heer Overmars op de sofa van de psychiater ligt. 

Kijk, ook in Ede – niet te verwarren met Epe – was en is het best normaal én onvermijdelijk dat je het met een nicht of neef doet, want bij ons is iedereen familie. En dat zie je ook. 

Ik ben ternauwernood aan een genetische catastrofe ontsnapt omdat mijn moeder uit Rotterdam kwam en mijn vader uit het chique Barneveld, de goudkust van de Veluwe. 

Hoe het ook zij: grosso modo maken Ede én Epe onlosmakelijk deel uit van de Bijbelgordel, die zich uitstrekt van de Zeeuwse eilanden en het Zuid-Hollandse Goeree-Overflakkee via het rivierengebied van de provincies Zuid-Holland, Noord-Brabant, Utrecht, en Gelderland, door de Gelderse Vallei en de Veluwe naar Overijssel.

Ik hoor jou al roepen: hé, Friesland en Groningen en Drenthe zijn dus níet genetisch uitgedaagd. Dat is goed nieuws voor onze vriendin Jenny Douwes, Jacques d’Ancona én Daniel Lohues. Ik doe daar geen uitspraken over omdat ik op verschillende jaarmarkten en kermissen in het Hoge Noorden verschrikkelijke mutaties van het menselijke ras heb mogen aanschouwen, in kooien nota bene. De entree was een paar dubbeltjes, maar dan had je ook wat: good clean fun for the whole family.

Van de laatste keer dat ik mij grensoverschrijdend gedroeg heb ik trouwens óók geen spijt

Rob Hoogland

Wat die incest, inteelt en andere Veluwse couleur locale betreft: ik heb bij de burgemeester van Ede ooit een anti-incestapp gepitcht, om nóg meer genetische narigheid te voorkomen. Dat ideetje had ik natuurlijk gejat van IJsland. Volgens de Íslendingabók, een online database voor genealogie, stammen alle 320.000 IJslanders af van ene Jón Arason, die in 1550 stierf, ‘and it shows’. 

Indachtig de aloude volkswijsheid ‘neef en nicht geeft scheef gezicht’ werd daarom de Íslendinga App ontwikkeld. Tijdens een eerste date kunnen potentiële geliefden die zich bovendien willen voortplanten de app activeren. Als de plons in de ondiepe genenpoel te gevaarlijk blijkt, gaat het incestpreventiealarm rinkelen. 

Punt twee in de zaak-Overmars: zijn slepende affairette met Cornelis Willem Heuckeroth, die jij vermoedelijk beter kent als ‘Gordon’. 

Wij in De Meer zongen altijd als Marc niet lekker in zijn vel zat tijdens de wedstrijd:

Kon ik nog maar bij je zijn

Kon ik nog maar even met je delen

Wat zo gewoon lijkt voor zovelen

Zolang het er maar is

Was je nog maar even hier

Kon ik nog maar even van je leren

Wat ik niet eens meer wil proberen

Omdat ik je zo mis

Ik denk dat Marc zeer beschadigd uit die toxic relationship met ons aller Gordon is gekomen. Anderzijds had Sylvie Meis kennis aan minstens een elftal Ajax-voetballers en die is overal mee weggekomen.

Ik hoor trouwens net dat jij op dieet bent gegaan uit solidariteit met het Oekraïense broedervolk. Is dat waar of is dit weer zo’n flauwe roddel van meneer Baudet?

Rob: Als ik het niet dacht. Ik roer een belangrijk hedendaags thema aan en u negeert het, bepaald niet voor de eerste keer, vrijwel volledig. U doet maar wat u niet laten kunt, mijnheer Van Amerongen. Gelukkig heb ik hier, op deze plek, mijn eigen duizend woorden. Voor mijn part praten wij voortaan langs elkaar heen zoals een Russische en een Oekraïense generaal aan de onderhandelingstafel.

Desondanks stel ik u de volgende vraag: kent u de striptekenaar Hein de Kort? Ik ben een fan van hem. Ooit tekende hij voor De Waarheid, het partijblad van de CPN. Dat was niet echt mijn favoriete dagblad, zoals u wellicht zult begrijpen. Maar wat verklaarde de heer De Kort nadien? “Als De Telegraaf mij als eerste had gevraagd, had ik ook ja gezegd.”

Hij kon toen meteen al niet meer bij mij kapot, met name omdat twee van mijn favoriete Basisweg-collega’s daadwerkelijk eerst bij De Waarheid werkten: Lou Polak en Hans Vermaak. Over mijn vriendschap met Polak, hoofdredacteur van De Echo en Horeca Treffen – twee uitgaves van de toenmalige Telegraaf Media Groep – heb ik op deze plek laatst nog verhaald. Vermaak ontmoette ik voor het eerst toen wij allebei als sportverslaggever werkzaam waren. Hij was door De Waarheid onder andere met de taak belast om de wedstrijden van Feyenoord te verslaan, een arbeidersclub, dus Waarheid–
materiaal.

Volgende week ben ik weer gezellig-scabreus. Sorry dat ik me even liet gaan

Arthur van Amerongen

Geheel volgens de communistische traditie werkte die arme sloeber er voor een hongerloontje, met als gevolg dat hij zich bijvoorbeeld geen auto kon permitteren. En dus haalde ik, als Telegraaf-jongen, hem bij het Waarheid-gebouw in Amsterdam op wanneer ik óók als verslaggever naar de Rotterdamse Kuip moest. Verwijzend naar de tekst van de Internationale zou je dus kunnen zeggen dat een zelfzuchtige rijkaard op dat moment een verworpene der aarde die tot ’t merg werd uitgezogen de helpende hand bood. Ik denk niet dat Hans dit opvallende gebaar van solidariteit ooit aan de leider van zijn journalistieke sovchoz, waar mijn krant uiteraard intens werd gehaat, heeft durven melden. Later maakte hij inderdaad de reuzenstap van De Waarheid naar De Telegraaf.

Enfin. Ik begon over Hein de Kort, die tegenwoordig in Het Parool publiceert en onlangs een cartoon plaatste waarvan ik het origineel best zou willen hebben om het aan de muur van mijn werkkamer te kunnen ophangen, pal naast de Fokke & Sukke-cartoon waarin ikzelf jaren geleden een centrale rol speelde en die na plaatsing in NRC Handelsblad tot mijn grote blijdschap, ondertekend door Jean-Marc van Tol, in mijn bezit kwam.

Suggererend dat de plaats van handeling een herensociëteit of iets soortgelijks is, beeldt de heer De Kort op die tekening drie in luie stoelen zittende mannen met een glas cognac en een dikke sigaar af. “Bij jullie nog kader weggestuurd wegens grensoverschrijdend gedrag?” vraagt de eerste. “Nee, niemand,” antwoordt de tweede. Waarna de derde zegt: “O? Werken d’r geen lekkere wijven bij jullie?”

Het mag niet, mijnheer Van Amerongen, ik weet ’t.

Het mag niet, het hoort niet.

Maar ik rolde over de grond van het lachen.

Arthur: Nou dacht ik zowaar dat je eindelijk eens met een serieus onderwerp aan kwam kakken voor ons wijvenrubriekje – de oorlog in Oekraïne – begin je nota bene als een inwoner van het Rosa Spier-huis te Laren uit je ouwe doos te zeveren! Wie was Alzheimer ook alweer? 

Weet je wat ik zo mogelijker nog verontrustender vind? De lijkenpikkerij van Frenske, Jesse Klaver, Rob Jetten, Sjoerd Sjoerdsma en nog een hele rits van die mavoklantjes. Over de ruggen van al dan niet dode Oekraïners drukken ze hun eigen agenda door. Net zag ik een walgelijke twiet van Gerrit Hiemstra: “Zo kun je *Oekraïne* een beetje steunen: minder benzine/diesel tanken, minder autorijden, niet vliegen, woning isoleren, van het gas af, warmtepomp kopen, investeren in zonnepanelen en windenergie, geen bezwaar maken tegen windmolens en zonneparken. #geengasvanputin.”

Ik roer een belangrijk hedendaags thema aan en u negeert het vrijwel volledig

Rob Hoogland

Deze sluwe ondernemer zaait al jaren angst met het spookbeeld van een climageddon. Zo brult hij regelmatig bij de staatsomroep dat een stijging van 2,5 tot 3 meter in deze eeuw niet uitgesloten is. Ondanks deze nakende zondvloed kocht de NOS-weerman/ondernemer een bouwkavel in het Friese Balk. Geestig detail: het perceel bevindt zich aan het water. 

Sjoerd Sjoerdsma is zo mogelijk nog walgelijker. 

Sta mij toe Lisa Weeda te citeren uit haar dagboek in NRC Handelsblad: 

Voor de live-uitzending van een talkshow waar ik te gast ben begint, zegt een politicus [Sjoerd Sjoerdsma] tegenover me aan tafel grappend: “De mensen die de afgelopen weken short zijn gegaan op de Oekraïense economie, hebben nu bakken met geld verdiend.” Hij denkt een tijdje hardop na wat het zou opleveren om ‘short te gaan’ – winst maken op de aandelenmarkt door in te spelen op een koersdaling – op de Russische economie, lacht om zichzelf, zegt dat het natuurlijk niet oké is om daarover te speculeren en vraagt dan waarom ik er eigenlijk zit. “Mijn familie woont in Oekraïne,” zeg ik. Zijn gezicht vertrekt.

Sjoerd Sjoerdsma is zo mogelijk nog weerzinwekkender dan Reinhold – de pooier/oorlogsprofiteur in de epische roman Berlin Alexanderplatz van Alfred Döblin – én Donald Sutherland als Attila Mellanchini in Bertolucci’s 1900 sámen! Denk je nou werkelijk dat die nitwits die ik noemde zich echt druk maken over ons Oekraïense broedervolk? No way. Deze gasten zijn de pikzwarte ziel van de Hollandse koopman en dominee: het klootjesvolk de maat nemen en tegelijkertijd zonder enige scrupules profiteren van die vreselijke oorlog. Zo, dat is eruit, ouwe. Volgende week ben ik weer gezellig-scabreus. Sorry dat ik me even liet gaan. Kusje van je Tuurke.