Mijn beste Hans,

We dachten dat het net weer wat beter met je ging, toen we het nieuws kregen van je overlijden. 

Je hebt het ook niemand verteld, bent tot de laatste dag mails blijven sturen en telefoontjes blijven plaatsen zonder een woord over je gezondheid. Achter die jovialiteit van jou schuilde altijd al een veel diepzinniger mens dan velen dachten, en een gedrevener politicus. 

De eerste indruk deed veel: je had het postuur van een politieke ijsbreker – en je genoot er ook wel van zo gezien te worden – maar de vaardigheid van een politieke loods. Ik heb adresboekjes gevuld met mensen die jij naar elkaar toe loodste en nergens gedijde je zoals in je voorzitterschap van de ALDE, de partij van de Europese liberalen. Netwerken was jouw métier. Menselijkheid jouw gereedschap. Het moest niet te ernstig, tenzij het echt even ernstig moest. En dan verbaasde je velen met de diepgang van je inzicht en de kracht van je principes.

Als ik je een politicus van de oude stempel noem, weet je dat ik dat helemaal als een compliment bedoel. Want ook dat zagen velen niet: de overtuiging waarmee je al dat werk deed. Overtuigd van het politieke midden, op een manier die ook in Nederland steeds zeldzamer is geworden. Overtuigd van Europa – idem, a fortiori.

We hebben veel kritiek gekregen op ons optreden destijds in Kiev, tijdens de Euromaidan-revolutie, maar jij was de meest onbuigzame van ons allemaal. Ik zie ons daar nog zitten, net voor we het podium op zouden gaan, tienduizenden mensen op dat plein, toen we gewaarschuwd werden dat er geschoten kon worden en er voor vier mensen slechts drie kogelvrije vesten beschikbaar waren. Een beetje pips keek je, toen wij bij meerderheid vaststelden dat jouw enbonpoint het sowieso niet toeliet er een aan jou te geven. En wij lachten om niet te moeten twijfelen. Maar je stond als eerste op dat podium, vest of niet, kogels of niet. Je was waar je moest zijn: bij de liberaal-democratische Oekraïners, die om steun en sterkte vanuit Europa smeekten.

Er is een leegte in dat Europees Parlement, waar jouw plaats was. Het is minder leuk eten en drinken en discussiëren zonder jou. Aan de oppervlakte lijkt het misschien rationeler, maar wie denkt dat politiek rationeel moet zijn, loopt er niet lang genoeg in rond.

Maar de grootste leegte blijft rond je familie en je zoon hangen – waar je hele hart voor klopte.

Politiek wordt best bedreven door mensen die weten dat er meer is in het leven dan alleen maar politiek. Ook dat was jij.

Rust zacht, mijn vriend.

Guy Verhofstadt