Wat is uw huidige gemoedstoestand?

Op dit moment ben ik opgewekt en relaxed. Ik ervaar weinig stress omdat de voorbereidingsperiode van Zomergasten bestaat uit thuis boeken lezen en films kijken. Bovendien ben ik net uit het gips na een breuk aan een middenvoetsbeentje, dus ik wandel letterlijk en figuurlijk weer een stuk lichter door het leven.

Aan wie ergert u zich?

Aan mensen die op Twitter anderen voortdurend terechtwijzen om te laten zien hoe correct of woke ze zelf zijn. Dat soort mensen is er niet op uit om de wereld daadwerkelijk te verbeteren, maar om hun eigen ego de zoveelste laklaag te geven.

Lijkt u op uw moeder?

Mijn moeder was erg van het ‘niet zeuren maar doorpakken’ en leerde me dat klagen niets oplost. Daar kan ik soms nog te ver in doorslaan. Zo strompelde ik een week over de redactie op mijn gebroken voet voordat ik naar de dokter ging. Dat is niet stoer, dat is gewoon onnozel. 

Lijkt u op uw vader?

Ogenschijnlijk zijn we elkaars tegenpolen – we clashen nogal eens in discussies over politiek en duurzaamheid – maar in essentie lijken we enorm op elkaar: eigenwijs en nogal overtuigd van ons eigen gelijk. Ik hou heel veel van hem.

Wat zijn uw dagdromen?

Als ik specifieke dromen zou hebben, dan zou ik die proberen waar te maken, in plaats van erover gaan zitten mijmeren. Dat is iets wat ik van mijn moeder heb meegekregen. Zij werd op jonge leeftijd ziek en moest als gevolg daarvan vergaande concessies doen. Ik probeer heel bewust alles uit dit leven te slepen wat er mogelijkerwijs in zit. Als ik een bed and breakfast in Toscane zou willen beginnen, dan zou ik dat doen. Lijkt me trouwens vreselijk, een b&b runnen. En ik spreek geen Italiaans. 

Wat is de beste plek om te wonen?

De provincie Groningen. 

Heeft u weleens een mystieke ervaring gehad?

Nee. Ik ben gruwelijk rationeel. 

Gelooft u in God?

Nee, ondanks mijn hervormde opvoeding en de vele kerkdiensten. Een sleutelmoment was toen ik tijdens de catechisatie zei dat het onzin is om te denken dat Noach in zijn eentje alle landdieren ter wereld in een ark heeft gepropt om zo het leven op aarde te redden. De dominee stuurde me naar huis met een boek over de Ararat, een Turkse berg waar de resten van de ark gevonden zouden zijn. Dat had niet het beoogde effect, want het zaadje van de twijfel was geplant. Niet lang daarna ben ik volledig van mijn geloof gevallen. 

Hoe moedig bent u?

Op een schaal van 1 tot 10 zou ik mezelf toch wel een 7 geven. Ik ben weleens uit een vliegtuig en van een elf meter hoge waterval gesprongen. Ik heb meer dan eens een ogenschijnlijk goede baan opgezegd zonder iets nieuws in het vooruitzicht. En Zomergasten presenteren, drie uur live televisie, getuigt toch ook wel van enige moed. 

Wat is uw grootste angst?

Zo ziek worden dat ik niet meer normaal kan functioneren en (daardoor) vereenzamen. 

Bent u aantrekkelijk?

Ik denk dat ik ondanks en niet dankzij mijn uiterlijk op televisie mag. Ik hoop wel dat andere eigenschappen me aantrekkelijk maken. Ik kan bijvoorbeeld goed luisteren en best aardig koken. 

Wie is uw grootste liefde?

Mijn vriend David, met direct daarna mijn – helaas overleden – hond Loïs. 

Bent u monogaam?

Ja. Vreemdgaan lijkt me ingewikkeld en rommelig, net als een open relatie. 

Waar schaamt u zich voor?

Voor het feit dat mijn grootste serieverslaving op dit moment Little House on the Prairie is. Bordkartonnen decors en overdreven acteerwerk, zo stichtelijk dat zelfs Andries Knevel zou zeggen dat het wel een tandje minder mag. Toch kan ik er niet mee stoppen. 

Welk leed heeft u anderen berokkend?

Ik ben één keer in mijn leven te achteloos omgesprongen met iemands hart. Te mijner verdediging: ik was jong, begin twintig. Maar hij was nog jonger en heel erg verliefd. De term ‘ghosting’ bestond toen nog niet, maar ik denk wel dat het daarop neerkwam. Hij is nu een gerenommeerd journalist. Ik zeg niet wie het is, maar mocht hij dit lezen: weet dat het me spijt. 

Wanneer was u het gelukkigst?

In 2014 beklom ik voor het televisieprogramma Vroege Vogels Mount Scenery op Saba, nadat ik twee jaar daarvoor een ruggewervel had verbrijzeld en het even de vraag was geweest of ik ooit nog goed zou kunnen lopen. De klim was pittig, vanwege onafgebroken regen en gladheid. Onderweg pakte ik een appel uit mijn rugtas en opeens hing vlak voor mijn gezicht een kolibrie, die verlangend naar mijn appel keek. Eenmaal op de top was de tv-crew teleurgesteld omdat we door de mist nauwelijks iets zagen, maar ik stond te huilen van blijdschap, omdat ik juist weer uitzicht had. 

Wat is uw devies?

Het zijn doorgaans de minder getalenteerde mensen die tegen je zeggen dat je je op één ding moet richten. 

bron: lumen