Rob: Toen de film uitkwam, verschoonde uw mama nog uw poepluiers, mijnheer Van Amerongen. Toch galmde het succes van de West Side Story – ik zelf zag ’m een keer of vijftien – zo lang na dat ook u zich vast nog wel kunt herinneren wat de onvergetelijke Rita Moreno, als Anita, en haar Puerto Ricaanse vriendinnen erin zongen: “I like to be in America/ Okay by me in America/ Everything free in America.” Zelfs alzheimer zal er niet in slagen de melodie uit mijn geheugen te wissen.

Welnu, het was jarenlang tevens mijn wens. Ik wilde in slechts één land wonen: de Verenigde Staten. Dat Amerika het land van de onbegrensde mogelijkheden was, zoals het cliché wilde, was voor mij aan geen enkele twijfel onderhevig. Daar gebeurde het. Daar kon men kansen creëren en pakken.

Ook nadat ik – als verslaggever – meerdere malen in de VS had vertoefd, bleef ik daarvan overtuigd. Ofschoon zich wel de eerste aarzelingen aandienden nadat ik, meestal tegen het advies van mijn gastheren in (‘te gevaarlijk daar!’), de achterbuurten van bijvoorbeeld Philadelphia en Chicago had bezocht. De situatie bleek er heel wat bedroevender dan in de achterbuurten van Nederland.

O, die boze, maar ook wanhopige blikken, bij 25 graden onder nul, van de daklozen die zich verwarmden met de stoomlucht die opsteeg uit roosters waaronder de subway van Filthydelphia raasde!

O, die armoede in de projects van Chicago!

U kent dat prachtlied In the Ghetto van Elvis?

“As the snow flies/ On a cold and gray Chicago mornin’/ A poor little baby child is born/ In the ghetto/ And his mama cries/ Cause if there’s one thing that she don’t need/ It’s another hungry mouth to feed/ In the ghetto”

Er zijn Amerikaanse wijken en gebieden waar het bestaan niet beter is dan in een derdewereldland

Rob Hoogland

Inmiddels is het er nóg slechter aan toe in die getto’s (en elders). De sociale cohesie in de VS is beneden alle peil en de kloof tussen rijk en arm is zo groot geworden, dat mijn aarzelingen de overhand hebben gekregen: ik zou er niet meer willen wonen.

Er zijn Amerikaanse wijken en gebieden – ook blanke, zo haast ik mij in dit bespottelijke Black Lives Matter-tijdperk te verklaren – waar het bestaan niet beter is dan in een derdewereldland. Dat kan natuurlijk niet alleen op het conto van Donald Trump worden geschreven. Wel kan men stellen dat de aanpak ervan nog altijd niet op de eerste plaats van het prioriteitenlijstje van de huidige Mr. President staat.

De strijd om het presidentschap van dit jaar is typerend voor de deplorabele toestand waarin ‘the world’s greatest democracy’, zoals sommigen de VS in strijd met de waarheid nog steeds noemen, verkeert. Aan de ene kant: een leugenachtige, manipulerende hork, oftewel de zittende president, die maar één belang heeft: zijn eigenbelang. Aan de andere kant: Joe Biden, zijn uitdager, een seniele man die te lang is doorgegaan. Tijdens toespraken en vraaggesprekken is hij het spoor vaak bijster. Hij vertegenwoordigt bovendien een partij, de Democraten, die de weg in al haar ‘wokeness’ en Trump-haat (mevrouw Pelosi!) is kwijtgeraakt.

Het zijn in feite beschamende verkiezingen, mijnheer Van Amerongen.

“God, ontferm u over dit arme volk,” kermde Willem van Oranje voordat hij zijn laatste adem uitblies.

Denkend aan het volk van Amerika, wilde ik hem toch nog een keer citeren.

Arthur: OMG! Je hebt vijftien keer de West Side Story gezien! Dan zong je zeker ook uit volle borst mee tijdens de West Side Story-singalong-avonden in het Flora Theater, een en ander onder auspiciën van Joop van de Ende, Manfred Langer en De Roze Rimpel, de bejaardenpoot van het COC.

Ik ben ooit eens meegesleurd naar een Sound of Music-singalong in jongeren-ontmoetingscentrum De Trut aan de Bilderdijkstraat in Amsterdam en zat toen twee uur ingeklemd tussen Ed Nijpels en Camiel Eurlings. Die zongen me toch een partij vals!

Daarna zwierden we polonaisegewijs naar Café Chantant Madame Arthur maar wat er daar allemaal voor liederlijks is gebeurd, kun jij pas lezen in mijn postuum uit te geven memoires.

Weet je wat er overigens mis is met mevrouw Pelosi? ‘Heb je even?’ hoor ik je brommen, maar ik heb zoals gewoonlijk een hele onverwachte invalshoek: Nancy doet het slecht bij de Amerikaanse nichten, terwijl ze notabene een combinatie is van Elizabeth Taylor, Joan Rivers, Nikkie Tutorials en Patty Brard. Qua uiterlijk dan, en zonder humor. Bovendien zou de schoonmama van Michiel Vos wat meer moeten drinken. 

Overigens kom ik straks in alle ernst terug op Black Lives Matter, want ik heb in de jaren zeventig in Huize De Biezen in Barneveld met een paar Molukkers de Nederlandse dependance opgericht van de Black Panthers en de Nation of Islam.

Terug naar Michiel Vos-Pelosi. Als je hem – als zogenaamde Amerika-deskundige –
bij Jinek glimmend als een keutel in de maneschijn ziet blaten over zijn schoonmoeder, weet je precies wat er mis is met de Nederlandse hoernalistiek. Zelden zag ik zulke schaamteloze agitprop. Stokoude, dementerende bankbintjes gaan warempel nog denken dat ze begin november op Joe Biden kunnen stemmen, in een of ander naar zweetsokken meurend kleuterschooltje in Dronten-Oost.

Stokoude, dementerende bankbintjes gaan warempel nog denken dat ze begin november op Joe Biden kunnen stemmen

Arthur van Amerongen

Hoewel wij totaal verschillend zijn, ouwe, denken we inderdaad in grote lijnen hetzelfde over Trump. Ik vind hem lomp en ongemanierd en hij houdt er rare opvattingen over vrouwen en andere kwetsbare minderheden op na. Je moet maar eens op YouTube de aflevering van Ruby Wax met Trump bekijken, daar lusten de honden geen brood van, Hoogland!

Maar als ik die spichtige muis van een Michiel Vos hoor piepen, denk ik: nou, ik ga me toch maar eens in POTUS verdiepen, want dat lijkt me best een toffe kerel met verfrissende ideeën. En Trump is geheelonthouder en ook dat pleit voor hem. Kennelijk is Jinek niet helemaal tevreden over lichtmatroos Vos want in de Amerikaanse peilingen is de voorsprong van Sleepy Joe op Trump totaal verdampt. Net lees ik in de Mediacourant dat Jinek nu Charles Groenhuijsen als geheim wapen gaat inzetten. Zichzelf begeleidend op zijn onafscheidelijke banjo zal hij het protestlied We Shall Overcome van Pete Seeger ten gehore brengen. Dat zal het Amerikaans electoraat leren!

Rob: Tja, de Nederlandse pers. Onze concullega’s, so to speak. Het is pijnlijk lachwekkend hoe zij over het algemeen over Donald J. Trump rapporteren en de Democraten bewieroken. De door u genoemde Matroos Vos is nog een van de meest objectieve.

Neem hun totale aanbidding voor mevrouw Alexandria Ocasio-Cortez, een extreem-linkse activiste die namens de staat New York voor de Democraten in het Congres zit. Een aantrekkelijke verschijning en goedgebekt, dat klopt. Maar ik zou – indien ik een halve eeuw jonger was uiteraard, ik ben mij bewust van mijn dorhoutstatus – een date met haar vermoedelijk reeds binnen vijf minuten afbreken om verdere schade aan mijn trommelvliezen te voorkomen. Dat blijft maar wauwelen op dat verontwaardigde woke-toontje. Brrr.

Vorig jaar prees AOC, zoals zij ook in de polderlandse kolommen liefdevol wordt genoemd, de alhier eveneens zo bewierookte heer Rutger Bregman, nadat hij Fox-anchorman Tucker Carlson goedkoop in de maling had genomen. Welnu, dan ben je helemáál een heldin in de ogen van ontelbare Nederlandse journalisten. Zij wordt hier nu al door hen getipt als de volgende president. Krankjorum.

Maar ja, het zijn de VS. Hoe buitenproportioneel en onevenwichtig ook, dan mag alles uit de journalistieke kast worden getrokken

Rob Hoogland

Ik herinner mij ook de verkiezing van de heer Jared Polis tot gouverneur van Colorado. Groot nieuws in de lage landen! De eerste openlijk homoseksuele gouverneur van Amerika! Dat moest blijkbaar ook in Waterlandkerkje worden gevierd.

Het is bespottelijk, mijnheer Van Amerongen. Maar ja, het zijn de VS. Hoe buitenproportioneel en onevenwichtig ook, dan mag alles uit de journalistieke kast worden getrokken. Hoeveel inwoners hebben China en India? Respectievelijk 1,4 miljard en 1,3 miljard. Hoeveel de VS? 330 miljoen. Toch hebben we in Nederland honderd keer zoveel Amerika-deskundigen, stuk voor stuk zo partijdig als een F-sider in de Johan Cruijff ArenA.

De fascinatie van de Nederlandse media voor Amerika is absurd. Ook ditmaal zullen voor de Grote Dag op 3 november – indien de coronamaatregelen zulks althans toelaten – weer Boeings vol Nederlandse mediavertegenwoordigers naar de overkant van de grote plas vliegen. En allemaal, echt allemaal, zullen ze hun voorkeur voor de Democraten niet onder stoelen of banken steken. Om nog maar te zwijgen over hun obsessie voor de Black Lives Matter-bewe-ging, sinds dit jaar. Een moord op een zwarte is wekenlang breaking news in Nederland, maar slacht een Antifa-aanhanger een ‘Trumper’ af, zoals eind augustus in Port-land, dan wordt het hooguit in een bijzin vermeld.

De journalistieke Trump-haat is idioot en potsierlijk.

Mag ik aannemen dat u weet wie Maarten Boudry is? Hij is een jonge Vlaamse filosoof die weleens iets voor NRC Handelsblad schrijft. Onlangs liet hij het volgende, door mij enigszins ingekort, op Twitter weten: “Ik heb een totale afkeer van Trump en zowat alles waar hij voor staat, maar de berichtgeving over de Amerikaanse verkiezingen in onze media is bijwijlen zo schaamteloos partijdig, op het zelfgenoegzame af, dat zelfs ik me eraan begin te storen. Kan men op zijn minst nog een zweem van neutraliteit hooghouden? De berichtgeving bulkt van retorische vragen, tendentieuze taal, spottende opmerkingen, die een zelfgenoegzame aanname verraden: ‘U lezers en wij redactie zijn natúúrlijk tegen Trump, zoals elk weldenkend mens.’”

Een talentje, de jongeheer Boudry.

Arthur: Wat fijn dat je Boudry citeert. Hij is met nonkel Wim Van Rooy een van de meest verlichte geesten en denkers van Belgikistan en was net als ik genomineerd voor de Pim Fortuyn Prijs, maar die ging naar mijn eveneens zeer gewaardeerde collegacolumnist Sander Schimmelpenninck.

Je mag best weten dat ik me groen en geel erger aan de fascinatie van sneeuwvlokjes en lijkbleke millennials voor Black Lives Matter. Ik richtte dus met bevriende Ambonezen de Nederlandse Black Panthers op. Dat was aanvankelijk heel gezellig, met lekker een bordje nasi en muziek van Massada, maar die rotdrugs maakten alles kapot. Bovendien was ik tegen geweld en het verbaasde me dan ook niks dat de diverse treinkapingen vanuit Huize De Biezen werden gecoördineerd. Bij de Leidsche Onderwijsinstellingen heb ik na mijn Schoevers-opleiding het wigger-diploma gehaald en in 1995 ging ik met mijn Ruud Gullit-pruik naar de eerste Million Man March in Washington D.C. op 16 oktober 1995, georganiseerd door de Nation of Islam. Ik zit nog in die Fight the Power-clip van Public Enemy, met die ontroerende tekst: “Elvis was a hero to most/ But he never meant shit to me you see/ Straight up racist that sucker was/ Simple and plain/ Motherfuck him and John Wayne/ Cause I’m Black and I’m proud”

Laatst organiseerde BLM in Londen een Million Man March en kwamen er 400 mensen, vooral GroenLinks-achtige spierwitte juffies.

Arthur van Amerongen

Chuck D., de voorzanger van Public Enemy, duwde mij weg tijdens de opnames van Fight the Power toen hij erachter kwam dat ik niet echt een persoon van kleur was maar een wigger. Hij werd helemaal pissig toen ik hem diste over the Nation of Islam, die in het midden van de jaren dertig is opgericht door Wallace D. Fard. Fard was geïnspireerd door Booker T. Washington en Marcus Garvey, die in de jaren daarvoor de onafhankelijkheid van Amerikanen van kleur hadden geëist. De ideologie van Fard is een samenraapsel van zwart nationalisme en een tamelijk ongeloofwaardige interpretatie van de islam. Fard verkondigde dat de natuur van God antropomorf was en hij geloofde niet in het hiernamaals; de hemel was een verzinsel van blanke slavendrijvers. Volgens Fard waren blanken duivels die moesten worden vernietigd. Ze waren zesduizend jaar geleden per ongeluk uitgevonden door Yakub, een mataglap geworden wetenschapper, een zwarte versie van Frankenstein. Het zwarte ras was de verloren stam van Shabazz en vertoefde reeds lang voor Adam op de planeet. Enfin…

Laatst was er in Londen een Million Man March georganiseerd door BLM en toen waren er welgeteld 400 mensen, vooral GroenLinks-achtige spierwitte juffies. En Rob Jetten zwierde mee, gearmd met een meneer van kleur in een oranje overall die zich voorstelde als Bubba. Toen wist ik het: BLM en Antifa bezorgen Trump opnieuw de overwinning.