Wat is uw huidige gemoedstoestand?

Creatief enthousiast. Ik werk voor Roger Ross Williams, de eerste African American regisseur die een Oscar won. Toen ik naar New York kwam voor mijn mans carrière, dacht ik: dat is het einde van mijn carrière. Opeens kwam ik Roger tegen bij een première van Steve McQueen. Na lang pushen mocht ik gratis bij hem werken, om te leren. Anderhalf jaar later produceer ik een documentaire en zelfs mijn eigen pilot!

Wie zijn uw helden?

Op dit moment mijn Dipsaus-zusjes Ebissé Rouw en Mariam El Maslouhi, Rosa Boesten – de regisseur van de documentaire die ik produceer – en natuurlijk Roger Ross Williams. En de helden uit mijn jeugd: Gandhi, mijn moeder. Ten slotte de moeder van Breonna Taylor, die van het grootste verdriet – het verlies van haar dochter – een kracht weet te maken.

Lijkt u op uw moeder?

Ik heb iets belangrijks met haar gemeen: humor. Maar mijn instelling is letterlijk tegenovergesteld. Mijn moeder is Russisch, ontzettend zwaar op de hand qua persoonlijkheid. Als ik tegen haar zeg: mam, ik ga een film produceren, dan reageert ze: ‘o god nee, maar die mensen, en corona, ze gaan je gebruiken, en heb je wel een goed contract?’ 

Wie is uw grootste liefde? 

Heel tuttig: mijn partner! 

Welke eigenschappen waardeert u in een man?

Als hij houdt van sterke mensen en dus ook van sterke vrouwen. En als hij trots is op wie hij is. 

Welke eigenschappen waardeert u in een vrouw?

Sowieso vind ik dat alle vrouwen applaus verdienen voor het overleven in deze agressieve, patriarchale, afschuwelijke wereld, al duizenden jaren lang. En ik bewonder en word verliefd op vrouwen die daar tegenin gaan. 

Gelooft u in God?

Nee, ik geloof niet in een ‘man met baard’. Ik geloof wél dat we allemaal één zijn. Als we dat snappen – wat jou overkomt, overkomt mij – dan is alles opgelost. 

Heeft u ooit een mystieke ervaring gehad?

Ja. Eén keer. Ik heb een kind verloren tijdens een vergevorderde zwangerschap. Ik ben bevallen van een overleden kind. Toen ik thuiskwam – ik krijg er nóg tranen in mijn ogen van – hoorde ik hem om het bed heen lopen, alsof hij dag kwam zeggen. Kindervoetjes, getrippel. Dat gaf me vrede. Hij is hier niet, maar wij nog wel. 

Bent u aantrekkelijk?

In de loop der jaren ben ik gaan denken: ik ben eigenlijk best lekker. Zeker voor mijn leeftijd. Mijn moeder zei altijd: ‘je bent technisch geen schoonheid’ – niet leuk om te horen als je klein bent. Maar ze zei ook: ‘vroeg rijp, vroeg rot; je bent misschien niet op je achttiende op z’n mooist, maar boven de veertig…’ En dat is zo, haha!

Bent u monogaam?

Als ik verliefd ben. Het is niet alsof ik nooit ben vreemdgegaan, absoluut wel. Maar niet in deze relatie. We hebben zoveel meegemaakt, een kind verloren. Dan wordt seks zonder liefde een beetje alsof je naar de McDonald’s gaat, terwijl je thuis een drie-sterrenchef hebt. 

Wanneer heeft u voor het laatst gehuild?

Nou, nu net! Ik huil snel.

Van wie heeft u het meest geleerd? 

Mijn moeder. Als Russische vrouw in Nederland heeft ze veel shit meegemaakt. De belangrijke les was fuck ’em: doorzetten, je mag boos zijn. Bij Nederlanders moet je pittig zijn. Ze gaan je verguizen, maar als je lang genoeg volhoudt, krijgen ze respect voor je.

Wat is uw grootste ondeugd?

Ik houd écht van een drankje en een feestje. Godzijdank is het niet al te problematisch. 

Wanneer was u het gelukkigst?

Ik leef nú mijn creatieve droom. Nu ik een film mag maken die ik zelf heb bedacht, waarvoor ik zelf het leg work heb gedaan. En dat in bloody New York! Maar ook: zwanger van Lulu in Carré staan, mijn kinderen baren, en mijn zoon adopteren uit Suriname. Ik kán niet kiezen!

Van wie houdt u het meest?

O hou op nou! Dat kan je niet vragen. Ik geloof dat je van zo veel mogelijk mensen moet houden. Je hoeft je liefde niet te verdelen, want het wordt alleen maar meer. Maar natúúrlijk geef ik mijn leven direct voor mijn kinderen. Ik spring voor elke bus. Dat zeg ik ook omdat ik weet dat ze dit gaan lezen, haha. 

Hoe is ongeluk te vermijden?

Niet. Maar door er dwars doorheen te gaan kun je gelukkig zijn in het ongeluk. Toen mijn vader overleed, hadden we met de hele Kameroense familie een rouwritueel van tien dagen. Om het lichaam heen zitten, maar ook dansen, drinken, huilen, waken. Je moet ruziemaken, en de pijn voelen.

Wat is uw devies?

Ik heb er heel lang over nagedacht. Maar het is simpel: carpe diem. Ik zorg dat ik ondanks deze heftige tijden elke dag iets heb om blij over te zijn, al is het iets kleins zoals een lach van iemand in de metro, of een onverwacht lekkere kop koffie.

bron: studio bert pot