Rob: Voor een heer van mijn leeftijd wordt het leven er niet eenvoudiger op, mijnheer Van Amerongen. Zo wordt thans, door tal van maatschappelijke bewegingen en organisaties waarvan de vertakkingen tot diep in de redacties van toonaangevende media lijken te zijn doorgedrongen, ineens van mij geëist dat ik woke ben.

Wat is dat, woke?

Ik onderzoek dat momenteel en begrijp dat  de term in 2008 voor het eerst in zijn hedendaagse betekenis opdook in het nummer Master Teacher van Erykah Badu: ‘Even though you go through struggle and strife to keep a healthy life, I stay woke.’ Best een goeie tekst voor een AZ-spits, maar dat doet er nu niet toe. Waar het mij om gaat, is dat ik regelmatig stuit op de stelling dat men zich, wanneer men woke is, bewust is van wat er in de maatschappij speelt.

Als dat het inderdaad is: de afgelopen vier, vijf maanden ben ik mij buitengewoon bewust geworden van wat er in de maatschappij speelt. Wat daarbij hielp, was dat ik in die periode nauwelijks enige tijd in mijn Amsterdamse pied-à-terre doorbracht. De lockdown en haar naweeën dwongen mij tot een vrijwel permanent verblijf in mijn bescheiden boerenwoning aan de Noord-Hollandse kust. Daar stond mij tenminste nog een aerosolvrij tuintje ter beschikking, alsmede het strand voor de bevrijdende wandelingen met Bavink.

Ik verbleef er voornamelijk tussen gewone, hardwerkende no-nonsensemensen. Mede daardoor kwam ik slechts in zeer beperkte mate in aanraking met de genderproblematiek, het diversiteitsvraagstuk, de inclusie- en identiteitszaken, begrippen als intersectionaliteit en etnisch profileren, de Black Lives Matter-materie, de white supremacy-kwestie, het slavernijverleden, de racisme- en discriminatiethema’s. Kortom: met alle onderwerpen die tegenwoordig door degenen die zich daar zo obsessief mee bezighouden – naar ik vrees in een diep verlangen naar subsidiëring en/of herstelbetalingen – als het even kan van het stempel institutioneel worden voorzien, gevolgd door een stevig staaltje cancel culture – lees: chantage – indien zulks op weerstand binnen de blanke gemeenschap stuit.

In het dorp waar ik woon wordt om uitdrukkingen als ‘menstruerende mensen’ hardop gelachen

Rob Hoogland

Ik schetste u zojuist grootstedelijk gezeik, mijnheer Van Amerongen, want zoals u vast wel weet zijn het stuk voor stuk onderwerpen die met name door de plaatselijke 020-afdelingen van GroenLinks en D66 en door Sylvana Simons – en door veel media, moet ik daaraan toevoegen – dusdanig worden opgeblazen dat het lijkt alsof zij denken dat DIT hetgeen is wat in de maatschappij speelt.

Welnu, dat is niet het geval. Wat in werkelijkheid in de maatschappij speelt – dat wil zeggen: bij zo’n 14 miljoen van onze 17,8 miljoen inwoners – heb ik de afgelopen vier, vijf maanden weer eens mogen ervaren, als inwoner van een dorp zoals zovele Nederlandse dorpen, waaraan de modernisering der dingen echt niet geheel en al is voorbijgegaan.

Wel is het zo dat Jan er over het algemeen nog steeds met Truus trouwt en Greet met Kees, en soms zijn Jan en Kees een stelletje en hokt Truus met Greet. Om uitdrukkingen als ‘menstruerende mensen’ wordt hardop gelachen, de heren blijven naar het herentoilet gaan en de dames naar dat van de dames, maar vaker dan in Amsterdam behandelen de mensen elkaar, ongeacht hun afkomst, als hun gelijken.

Ik wed dat dat in de Oost-Algarve eveneens het geval is.

Dát is wat er in werkelijkheid in de maatschappij speelt.

Woke? Volgens mij ben ik het allang.

Arthur: De Oost-Algarve zou je kunnen vergelijken met het Drenthe van Bartje Bartels, de held uit die schitterende streekromans van Anne de Vries. Om misverstanden te voorkomen: Anne was een keurige meneer uit het dorpje Kloosterveen nabij Assen en dus geen juffrouw, al hoor ik jou hier schaterlachen en vervolgens luidkeels zingen: “I tell ya, life ain’t easy for a boy named Sue.” Pestkop! 

Toen Bartje begin jaren zeventig op schitterende wijze verfilmd op de treurbuis werd uitgezonden (de boeken had ik allang verslonden), geregisseerd door de onvergetelijke Willy van Hemert, maakte dat heel wat los in mijn flanellen jongenspyjama.

Ik had al eens lauwe but uit mijn piemeltje getrokken terwijl ik naar Pippi Langkous keek, maar Bartje sprak mij veel meer aan omdat ik van de Veluwe ben, een net zo heerlijk boerse streek als Drenthe en veel minder heidens dan Zweden. 

Ik was wel benieuwd hoe het Jan Krol, de acteur die Bartje speelde, was vergaan. Dat soort kindsterretjes wordt vaak homofiel en geraakt aan de crystal meth (dat in die kringen ‘tina’ wordt genoemd) en uiteindelijk in de kommersjele seksbranche, maar ons Jan is die ellende bespaard gebleven. Zo speelde hij in aflevering 3 van het Sinterklaasjournaal uit 2015 nog een verhuizer, en tegenwoordig is hij freelance clown. Wikipedia verklapt helaas niets over zijn geaardheid en het aantal genders dat in hem huist. Hij is een jaar jonger dan ik, maar ziet er best nog appetijtelijk uit. Bartje lijkt mij iemand met wie je een goeie borrel kan drinken, die vervolgens, apeteut, niet gaat huilen vanwege onze camaraderie en zo en dat we dan uiteindelijk in zijn bedstee… Enfin, jij weet als geen ander wat er gebeurt als ik me net iets te empathisch opstel. 

Waarom schrijf ik dit, hoor ik je denken, en waar gaat dit gezwatel in godsnaam naartoe? 

Er wonen hier in de Oost-Algarve veel personen van kleur uit de voormalige Afrikaanse koloniën en die zijn heppiedepeppie

Arthur van Amerongen

Nou, naar de Oost-Algarve, waar de keuterboertjes en de vissers nog nooit gehoord hebben van genderproblematiek, het diversiteitsvraagstuk, de inclusiezaak, etnisch profileren, Black Lives Matter, de white supremacy-kwestie und so weiter. 

Er wonen hier veel personen van kleur uit de voormalige Afrikaanse koloniën en die zijn heppiedepeppie en lopen niet de hele dag huiliehuilie te doen. Een van de populairste Portugezen aller tijden is Eusébio, ik bedoel maar. 

Wat de genderproblematiek betreft: men moet niks hebben van zwangere kerels, al vindt men een vrouw met een forse knevel, een Chriet Titulaer-baard en een clitoris ter grootte van een flinke jongensfluit doodgewoon. 

Wijnboer Cliff Richard (praktisch mijn buurman) kan hier gewoon met zijn bitch over straat lopen en Gerrit Komrij en Charles Hofman (dat hun herinnering tot een zegen mag zijn) schopten het zelfs tot notabelen in hun gehucht Vila Pouca da Beira. 

Je mag best weten dat ik in een ander leven superwoke was tot mij de toegang bij de Amsterdamse sneeuwvlokjes-safe space De School werd geweigerd omdat ik een ‘lelijke vette ouwe witte homofobe cis-gender’ was. Moi!

Toen dacht ik: dan ga ik vanaf nu als zodanig door het leven. Woedend wegbenend bij De School gilde ik nog: dat Antifa, KOZP, BLM, de Onwelriekende Gleuvenbrigade én de Rooie Flikkers jullie tent mogen slopen! En zo geschiedde.

Qua nieuwe safe space kon ik kiezen tussen Egmond-Binnen en de Algarve. De rest is geschiedenis.

Rob: Egmond-Binnen is bij mij om de hoek, mijnheer Van Amerongen. En ik heb nieuws voor u: als u dat dorp als safe space zou hebben gekozen, hadden ze u daar gedoogd. Ja, zelfs u. De Swiebertjes van het huidige bestaan worden er over het algemeen liefdevol opgevangen door de plaatselijke bevolking, een mixture van bollenboeren- en bouwvakkersfamilies bij wie weinig tot geen grachtengordelbloed door de aad’ren vloeit. Met andere woorden: zij spréken niet alleen over het opvangen van de verworpenen der aarde, zoals in het centrum van 020, zij voegen ook de daad bij het woord.

Meneer pastoor heeft er weinig meer te vertellen, maar menslievendheid heeft hij ze nog wel kunnen bijbrengen. Dat bleek trouwens al in de Tweede Wereldoorlog, toen hoofdstedelijke joden die in hun woonplaats hun leven niet meer veilig waren – ƒ7,50 was nu eenmaal ƒ7,50 – ruimschoots de gelegenheid werd geboden om er onder te duiken. Wel dien ik te benadrukken dat illegale profiteurs er juist níet

worden gedoogd, zoals in het ideale Amsterdam van Rutger Groot Wassink. De Binders, zoals inwoners van Egmond-Binnen worden genoemd, zijn wel goed maar niet gek.

Ondertussen zitten wij er maar mooi mee. Ik moet u eerlijk zeggen dat ik nooit had gedacht dat het gedachtegoed van de social justice warriors, dat de Amerikaanse universiteiten geheel in zijn greep heeft gekregen, hier enige kans van slagen zou hebben. Toch zijn de grote steden erdoor vergiftigd geraakt. Wanneer men dat ziekelijke, maatschappij-ontwrichtende socialerechtvaardigheidsgedram in Nederland in kaart zou brengen, zou het grote overeenkomsten vertonen met de Covid-19-kaarten: de brandhaarden bevinden zich in grote steden als Amsterdam en Rotterdam.

De grote steden zijn vergiftigd geraakt door het gedachtegoed van de social justice warriors

Rob Hoogland

Ik vrees dat een lockdown in dit geval geen oplossing zou bieden. Ik vrees óók dat niet eens meer kan worden uitgesloten dat onze universiteiten gevoelig zijn voor een ontwikkeling waaraan zelfs Harvard aan de overkant van de grote plas ten prooi is gevallen. De Amerikaanse Aziaten presteren beter dan welke bevolkingsgroep ook. Ze werken hard, ze studeren hard, ze scoren het hoogst van iedereen in IQ-tests. Het gevolg is dat ze zich massaal melden op Harvard, de meest gerenommeerde universiteit van de VS. Ze verdringen daarmee de representanten van andere etnische groeperingen. U raadt het dus al: ook op Harvard heeft de wokeness zo vernietigend toegeslagen dat afkomst van studenten wordt meegewogen bij het toelatingsbeleid en dat het voor Asian Americans lastiger is gemaakt om toegelaten te worden. In eerste instantie kreeg Harvard daarbij zelfs groen licht van de rechter. Het hoger beroep loopt nog.

Als dat geen keiharde discriminatie is, mijnheer Van Amerongen, wat dan nog wel?

Wegwezen jij! Je bent te slim! Lang leve de domheid!

Dat is in feite wat ze nu op Harvard roepen.

Benieuwd hoe lang het duurt voordat het op de UvA zover is.

Arthur: Ik heb begrepen dat de Universiteit van Amsterdam geen Oeigoerse studenten wil hebben, omdat gidsland China anders verdrietig wordt. Tot zover de diversiteit bij dat veredelde roc van professor Wekker. Is het je weleens opgevallen hoe extreem-linkse splinterbewegingen als BLM, Antifa en KOZP dwepen met de junta in Peking? Microbiologe Rosanne Hertzberger, hoofdzakelijk bekend door Zomergasten, schreef onlangs in het Handelsblad: “China herstelde tijdens de pandemie niet alleen zijn fout, die verbleekt bij de complete meltdown van Amerika, maar ondersteunde de rest van de wereld. Nieuw leiderschap komt uit het Oosten.”

Vervolgens hield het mens een heel pleidooi voor de goede bedoelingen van Peking. Hertzberger lijkt mij een typische hondenhater uit Amsterdam-Zuid, want geen enkel beschaafd mens kan sympathie koesteren voor een dictatuur waar men in restaurants honden levend roostert en waar men op speciaal verzoek bij de zondagse brunch gegrilde nieren en levers van Oeigoeren kan krijgen. En dan heb ik het nog niet eens over hun smerige afluisterpraktijken, onder meer via quasi-onschuldige mediaplatforms als TikTok, Xhamstel, Polnhub en Glindl. 

En ik lees zojuist in de Correio da Manhã dat een vloot van maar liefst zeshonderd Chinese vissersboten nabij de Galapagos-eilanden dobbert, op zoek naar de laatste Darwin-soepschildpadden en de tweeëntwintigpotige zeeleguanen, die in gedroogde en gemalen toestand potentieverhogend werken. De Chinezen zijn onze ondergang, kameraad Hoogland, want ze maken de hele planeet kapot. En dan heb je alles gehad en dan zie je deze twiet van Frans Timmermans:

Good exchange of views with first Vice-Premier Han Zheng on China’s great efforts to combat climate change, protect biodiversity & to work on green recovery & development in these trying times.

De Chinezen zijn onze ondergang, kameraad Hoogland, want ze maken de hele planeet kapot

Arthur van Amerongen

Ik ben goedgeluimd, want het is opnieuw een stralende zomerdag in de Algarve, maar als ik in een vileine kutbui zou zijn (veroorzaakt door een kater des doods bijvoorbeeld), zou ik nu schrijven: al die linkse wappies zoals professor Hertzberger, Akwasi en Anja Meulenbelt verdedigen China omdat ze tegen Trump zijn. Maar ik vrees dat ze echt dol zijn op Xi Jinping en zijn bende. 

Van de week las ik in het Brabants Dagblad dat het Oeteldonkse filiaal van Bij1 een verbod wil op die verrukkelukke carnavalskraker van de Twee Pinten. Zing je mee? 

Neem nooit je hondje mee naar de Chinees 

Of het een herder is, een boxer of een kees. 

Neem nooit je hondje mee naar de Chinees 

Want voor je ’t weet dan zit ’t beest in de satees. 

Ik heb daarom voor de gein een brief gestuurd naar het hoofdkwartier van Bij1 (Gliphoeve, achtste verdieping, vier keer kloppen) met het dringend verzoek een onmiddellijk verbod te eisen op het ‘walgelijke gedicht’ van Cor Vaandrager: 

‘Als de Chinezen/ niet zo goed konden kezen/ dan zouden er niet zoveel Chinezen wezen’. 

Alaaf, ouwe, ik zie je net als vorig jaar weer in de polonaise in Den Bosch!