Frans in quarantaine: het mondkapmannetje
HP-medewerker Frans van Deijl zit, net als de rest van het land, in quarantaine. Op deze plaats komt hij drie keer per week met berichten van het corona-front. Vandaag de voorlopig laatste aflevering: het mondkapmannetje.
Na drie weken quarantaine is het tijd voor een tussenbalans: hier in huis zijn de lontjes weliswaar kort, maar niemand blijft lang hangen in het door hem of haar aangedane onrecht. Er wordt niet gemokt, maar snel goedgemaakt. Had ik niet verwacht eerlijk gezegd, het temperament kennende van sommige leden van dit prachtgezinnetje.
Wat me evenzeer meevalt is dat ik haast geen hypochondrische klachten heb. Vóór de crisis liep ik voor het minste of geringste naar de dokter, dan wel raadpleegde ik Dokter.nl of enige andere, betrouwbaar ogende bron. Maar covid-19 heeft me nog niet aan het wankelen gebracht, terwijl mijn leeftijd toch royaal in de statistieken is vertegenwoordigd.
Hooguit begin ik een beetje last van smetvrees te krijgen, net als Linda de Mol die dat in Ladies Night onthulde. Ik was mijn handen om de haverklap, zodat die behoorlijk ruw beginnen te worden – welke handcrème gebruik jij, Linda? En de laatste dagen overweeg ik ook om, als ik me in de openbare ruimte begeef, me uit te rusten met een mondkapje.
Ik vind het dragen van zo’n ding eigenlijk best stoer. Niet dat je er in mijn omgeving veel mensen mee ziet, maar de enkelingen die er een hebben, maken indruk. Al zat er gisteren in het winkelcentrum een drager tussen die ook heel demonstratief andere mensen en hun winkelkarretjes op afstand hield. Even dacht ik aan Cor van der Laak en aan wethouder Hekking, legendarisch typetjes van Kees van Kooten die met dit mondkapmannetje wel raad hadden geweten.
Ik was mijn handen om de haverklap, zodat die behoorlijk ruw beginnen te worden – welke handcrème gebruik jij, Linda?
Moet ik ook aan de blauwe latex handschoenen? Die vraag is actueel geworden na een gesprek met S., een dame die reageerde op mijn column van gisteren waarin ik vertelde van mijn onverklaarbare zoektocht op internet naar het wel en wee van allerlei exjes. S. beweerde er een te zijn, maar het vervelende was dat ik geen herinnering had aan haar. Zij woonde tegenwoordig naar eigen zeggen in Twente, waar zij een paar nagelstudio’s runde. Over die nagels vroeg ik nogal door, ook in verband met nagelvuil, corona en het nut van handschoentjes, maar toch vooral om tijd te winnen en hopend dat ik ineens beeld en geluid kreeg bij S. Ik geloof dat zij dat na een tijdje ook zelf in de gaten kreeg.
“Je weet helemaal niet wie ik ben hè”, klonk het best een beetje zielig, en daarop kon ik niet anders meer dan dat te bevestigen. Op ‘onze’ leeftijd, bracht ik er laf tegenin, liet het geheugen ‘ons’ nogal eens in de steek. Daar had zij dus ‘helemáál’ geen last van, waarna het gesprek naar een zeer ongemakkelijk einde kroop.
Ik heb me voorgenomen S. vandaag nog via Fleurop een Wiedergutmachungs-bloemetje te sturen. En misschien schaf ik me die handschoenen op haar aanraden toch maar aan.
Lees hier de vorige afleveringen terug.