Frans in quarantaine: op exjes-jacht
HP-medewerker Frans van Deijl zit, net als de rest van het land, in quarantaine. Op deze plaats komt hij drie keer per week met berichten van het corona-front. Vandaag: op exjes-jacht.
Die persconferentie dinsdagavond van Mark Rutte hakte er stevig in.
Nou ja, gisterochtend bij het opstaan viel het wel weer mee.
Toen kwamen de kranten: het einde is nog lang niet in zicht!
Later bij de koffie dacht ik: eigenlijk wel lekker, alle vier thuis, ver uit de buurt van de boze buitenwereld.
Zo jojoot mijn stemming vanaf dag één van de crisis. Van lacherig, dat we met z’n allen thuis maar wat zitten aan te klooien met die conference calls, met de kids en de volstrekt onbegrijpelijke manier waarop zij nu via internet les krijgen, tot ronduit paniekerig, want meneer Rutte, waar bevindt zich in uw strategie in hemelsnaam de uitgang, de ontsnapping?
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Kies een abonnementEen stemming ertussenin, heeft zich vooralsnog niet aangediend. Bij mijn thuiswerkende vrouw heeft zich wel een kentering voorgedaan. Van aanvankelijk licht hysterisch is zij nu in een meer gelaten stemming aangekomen. Ze leeft bij de dag. Forceert zichzelf desnoods om zich alleen druk te maken om zeer kleine, overzichtelijke dingen. Verder he-le-maal niets… Ja, Netflix en WithLove.tv.
De Zonen, weer een ander verhaal. Ik krijg niet de indruk dat ze er zwaar onder gebukt gaan. De Jongste houdt iedere dag een balletje hoog, rent met z’n maat de zes kilometer om het huis in steeds duizelingwekkender tempo. Hoeft eindelijk niet meer zo allejezus vroeg z’n nest uit, want zijn ‘colleges’, zoals hij zijn lessen van twee Havo noemt, beginnen pas om half tien.
De Oudste komt doorgaans tegen lunchtijd naar beneden en opmerkelijk vrolijk gestemd. Haast opgelucht, al weet ik niet waar dat vandaan komt. Dit wordt het ‘tussenste’ jaar van zijn leven, sprak hij laatst, terwijl de ijskast weer eens werd geplunderd.
Wat ik voorts in het geheel niet kan plaatsen, is mijn nieuwsgierigheid ineens naar het wel en wee van exjes. Via Google type ik namen van vriendinnen in uit verre verledens en wil dan weten wat ze tegenwoordig doen, waar ze wonen, of ze al oma zijn (meestal wel). Een enkeling blijkt al overleden te zijn, wat me enorm aangrijpt terwijl ik na het exit-gesprek in 1996 nooit meer iets heb laten horen. Exje M. heb ik zelfs gevraagd voor LinkedIn, maar wat moet ik er mee en stel je voor dat die vrouw straks bij ons op de stoep staat?
Via Google type ik namen van vriendinnen in uit verre verledens en wil dan weten wat ze tegenwoordig doen, waar ze wonen, of ze al oma zijn (meestal wel).
Moeders heeft trouwens iets vergelijkbaars en plaatst op Facebook jeugdfoto’s van zichzelf, die anderen mogen liken maar dan wel met de verplichting dat zij ook hun fotootje plaatsen. In die categorie valt ook dit: in een doos onder mijn bureau op zolder ligt sinds mensenheugenis voor kilometers aan filmmateriaal uit de babytijd van de jongens. Nooit meer teruggekeken. Moet nu ook allemaal.
Verwarrende tijden, net wat u zegt. Of ik niet een kroniek (de Corona Kroniek) moet schrijven, appt een immer alerte en dus succesvolle Amsterdamse uitgever. Maar ik verschuil mij voorlopig liever even achter wat een van mijn favoriete schrijvers, F. B. Hotz, de verteller in zijn novelle De vertekening laat opmerken: “Men moet het leven tot kalmte manen als men gaat schrijven.”
Lees hier de vorige afleveringen terug.