Brussel, Schumanplein, dinsdag rond lunchtijd. Minister van Buitenlandse Zaken Stef Blok stapt met zijn gevolg de lift in van het Berlaymontgebouw, domicilie van de Europese Commissie. Hij is op weg naar Frans Timmermans, de kersverse eurocommissaris voor Klimaat.

Blok drukt op de knop van de bovenste (18^e) verdieping. Daar houdt de voorzitter kantoor.

“Verkeerde knop excellentie,” corrigeert een van zijn assistenten.

“Weet ik, weet ik. Ik weet heus wel dat Timmermans het niet is geworden. Ik wilde gewoon even kijken of jullie wel op je qui-vive zijn.”

Polyglot

De lift stopt op de een na hoogste etage. Bij de deur staat Diederik Samsom, Timmermans’ kersverse kabinetschef, Blok al op te wachten. “Stef, leuk je te zien man!”

“Insgelijks Diederik”, reageert Blok ingetogen – small talk is niet zo zijn ding, amicaliteit al helemaal niet. 

Het gezelschap loopt naar het kantoor van de Eurocommissaris, een mooie open ruimte met aan de wand achter zijn bureau twee onderscheidingen: commandeur in de Orde van de Poolster en Grootkruis in de Orde van de Hyperpolyglotten – een hyperpolyglot is iemand die zes of meer talen spreekt.

Daar komt Timmermans opgewekt aangebeend. “Stef, kerel, ouwe designated survivor van me, welkom in het Brusselse. Wie goat er ‘ne sjeune daag van moake.”

Blok laat zich niet kennen. “Proficiat met je nieuwe portefeuille.”

Timmermans: “Nou, jij mag anders ook niet klagen. De Kiefer Sutherland van Rutte III – Sutherland speelde de hoofdrol in de Netflix-serie Designated Survivor -: wie had dat gedacht!”

Timmermans: “Stef Blok, de Kiefer Sutherland van Rutte III: wie had dat gedacht!”

“Ach, designated survivor: wat heb je daar nu aan?”

“Nee, nou doe je jezelf tekort Stef. Ze hebben jóú gekozen. Dat is niet voor niets. Bovendien: het is een stevige boost voor je imago. Het klinkt misschien een tikkeltje paradoxaal, maar door je afwezigheid ben je in Den Haag nu juist aanwezig.”

De heren nemen plaats op de bank. Aan de muur een ‘naakt’ van Aat Veldhoen, de vorig jaar overleden volksschilder en echtgenoot van voormalig Europarlementariër Hedy d’Ancona. Titel: De paring.

Blok kijkt ernaar en bloost.

“Eigenlijk,” vervolgt Timmermans, “zijn wij alle drie designated survivors.” Hij kijkt even naar Samsom. “Of niet, Diederik? De partij – Timmermans bedoelt de PvdA, red. – was terminaal. Wij hebben haar succesvol gereanimeerd – eerst jij Diederik, begin dit jaar ik. Dat huzarenstukje gaan we hier in Brussel herhalen.”

Karnemelk

Blok werpt een schuine blik op zijn mobiele telefoon.

“Hommeles?” informeert Timmermans.

Blok schudt zijn hoofd. “We zijn volledig in control. Laat dat maar aan Ferdi (minister van Justitie Ferdinand Grapperhaus) over.”

“Hij houdt jou op de hoogte?”

“Nee, daarvoor heb ik mijn secondanten. Als er echt iets aan de hand is, weten die mij te vinden.”

Een dame van de catering klopt op de deur. Of de heren een broodje believen en wat daar bij te drinken.

“Même recette,” antwoordt Timmerman.

Blok, stamelend: “As-tu aussi du babeurre?”

De vrouw fronst haar wenkbrauwen.

“Karnemelk bedoelt meneer,” schiet Timmermans haar te hulp.

Nee, karnemelk, daar kan ze Blok niet aan helpen.

“De hoogste tijd voor het hoofdgerecht, de Green Deal”, probeert Samsom ongeduldig.

Timmermans neemt een hap van zijn smoske – Vlaams voor een broodje gezond – en pakt de afstandsbediening van de televisie. “Rustig Diederik, rustig. Zo doen we dat hier niet. We gaan eerst even live naar Den Haag. First things first.”

“Caspar, jongen, ben jij dat? Ik kan je slecht verstaan. Een drone? Een gouden drone? Boven het Binnenhof!?”

Samsom legt zich er bij neer. Hij moet wel – eerst was hij als partijleider jarenlang de ‘baas’ van Timmermans, nu zijn de rollen omgedraaid.

Op tv melden bewindslieden, parlementariërs en andere genodigden zich een voor een bij de ingang van de Ridderzaal, de meesten vergezeld door hun partner. Gretig laten ze zich vereeuwigen door de vaderlandse paparazzi.

“Wat ben ik blij dat die poppenkast mij dit jaar bespaard blijft,” zegt Timmermans, hoorbaar opgelucht.

“En anders ik wel,” valt Samsom hem bij.

Blok heeft even iets anders aan zijn hoofd. Zijn iPhone begin ostentatief te trillen, onder begeleiding van de eerste klanken van het Wilhelmus. Hij pakt het toestel op en loopt naar het raam. “Caspar, jongen, ben jij dat? Wat zeg je? Ik kan je slecht verstaan. Een drone? Een gouden drone? Boven het Binnenhof!?” Blok trekt wit weg. “O, een kroon, een gouden kroon, geen drone, pfff, man wat laat je me schrikken! Wil je dat nóóit meer doen!”

Nog wat bleekjes, maar met een stiff upper lip neemt Blok weer plaats. De tv gaat uit. Een woordvoerder vraagt HP/De Tijd te vertrekken. De groene agenda komt ter tafel. Pottenkijkers ongewenst.