The Crown: de tampon als symbool van de monarchie
Max Pam kijkt naar het nieuwe seizoen van The Crown. ‘De serie is een monumentaal standbeeld geworden voor de totale leegheid van de parlementaire monarchie.’
Momenteel rag ik door de tien nieuwe afleveringen van het vijfde seizoen van The Crown, de Netflix-serie over het Britse koningshuis.
Ik vind het allemaal weer even prachtig, al is Imelda Staunton als Elisabeth II mij net te dierlijk met dat hondenneusje – ook koninginnen gaan kennelijk op hun huisdier lijken. Bovendien is Elizabeth Debicki als de spriet Diana net te ordinair, maar daar staat weer tegenover dat Dominic West als prins Charles een gouden greep is. Zijn flaporen heeft hij weliswaar verloren, maar mijn God, wat is die man als personage een geweldige karikatuur van zichzelf geworden. Prins Philip, gespeeld door Jonathan Price, is intussen wel erg aan de inlevende kant. Tijdens zijn leven stond hij vooral bekend als de arrogante botterik (‘buffoon’) die alleen zichzelf zag staan, maar in de serie blijkt hij ineens een boeken lezende intellectueel te zijn met een groot empathisch vermogen. De man die alles begrijpt en met ironie bekijkt.
Ja, hallo!
Maar laten we wel wezen: of het allemaal waar is wat ons in The Crown wordt verteld, daar gaat het helemaal niet om. Terecht heeft Netflix afgezien van de disclaimer, waarin wordt vermeld dat het hier ‘fictionele dramatisering’ betreft. Voor historici en andere waarheidszoekers is dat misschien jammer, voor de televisiekijker die doorgaans wel een mooi kostuumdrama kan waarderen, is het heerlijk. Maar bovenal is de serie een zegen voor de Britse monarchie zelf. Eigenlijk voor alle Europese monarchieën die er nog over zijn.
Het hele Britse koningshuis bestaat uit een belachelijke hoeveelheid slampampers, die in een normaal land allang een schop onder hun kont hadden gekregen
Ongetwijfeld zal er worden geklaagd dat veel niet klopt. De voormalige Britse premier John Major, die er overigens heel goed uitkomt, heeft al gezegd dat er nogal wat onwaarheden inzitten. Dat zijn natuurlijk klachten voor de vaak. Dat moet hij wel zeggen, dat hoort met het spel dat de monarchie heet, een spel dat helemaal gebaseerd is op verhullen, verbergen en vooral niet zeggen wat je bedoelt.
Uiteindelijk is The Crown een monumentaal standbeeld geworden voor de totale leegheid van de parlementaire monarchie. Wat we in de serie te zien krijgen is een verzameling koninklijke en adellijke leeghoofden, die het heel erg druk hebben met niets doen. Geen deur hoeven ze zelf open te doen, geen kopje thee hoeven ze zelf in te schenken, nooit hebben ze een was gedaan of een krant uit de bus gehaald. Wel houden ze zich onledig met de fazantenjacht, bezoeken ze af en toe een school of ziekenhuis om een paar minuten troost te brengen, maar doorgaans voeren ze de hele dag niets anders uit dan een beetje te leuteren over wie er zal worden uitgenodigd voor het volgende diner. En ondertussen maar klagen dat ze een gewone maatschappelijke carrière zijn misgelopen. Eigenlijk lijden zij allemaal ten behoeve van de natie.
Het hele Britse koningshuis bestaat uit een belachelijke hoeveelheid slampampers, die in een normaal land allang een schop onder hun kont hadden gekregen. Maar zij bestaan nog, uitsluitend en alleen, omdat zij een onuitputtelijke inspiratiebron zijn geweest voor fictieschrijvers, kunstenaars en last but not least voor hun eigen volk. Vanaf Shakespeare tot nu waren het de schrijvers, de acteurs en de regisseurs, die de monarchie bestaansrecht hebben gegeven door hun verhalen door te vertellen aan het volk.
Zelf kunnen die royalty’s niets, maar The Crown laat zien hoe televisiemakers hun eigen fantasieën en dromen hebben geprojecteerd in de levens van koninklijke personages. Juist omdat de monarchie in deze tijd niets anders kan betekenen dan een ceremonieel decorum te zijn, is zij door haar leegheid bij uitstek geschikt om er van alles aan toe te schrijven.
De leegheid van onze monarchie is echt een totale leegheid. Daar kunnen zelfs die gekke Britten niet tegenop
Als de Britse monarchie blijft voortbestaan dan zal zij dat vooral te danken hebben aan The Crown en soortgelijke vertellingen. Van binnen zullen de Windsors misschien vloeken over het breed uitmeten van hun stupiditeiten, aan de aan de andere kant zijn ze slim genoeg om te beseffen dat het heel onverstandig is om over serie te klagen. Niet voor niets stonden er honderdduizenden langs de weg om een glimp op te vangen van Elisabeths rouwkist die door het land werd gereden. Daar reed het lijk langs van iemand die de meesten alleen maar van de televisie kenden. Daar reed niet het hoofd van het Verenigd Koninkrijk, daar reed de hoofdpersoon uit The Crown.
De aandoenlijkste nietsnut in The Crown is ongetwijfeld prins Charles. Hij is aandoenlijk en tegelijkertijd een enorme zak. Dat je graag de tampon van je meisje wilt zijn als opperste seksuele vervulling, zegt al genoeg. Dat meisje is dan al niet meer de jongste, ook nog eens getrouwd met een paar kinderen en bovendien ben jezelf de kroonprins van wat ooit een wereldrijk was. In de serie wordt Charles afgebeeld als een man, zogenaamd met een hoofd vol moderne ideeën. Nou, dan mag hij werkelijk niet klagen!
Bedenk even dat Charles en Camilla straks koning en koningin worden, dan is dat toch werkelijk om je te begillen. Dat kan zelfs de meest geniale fictie-schrijver niet verzinnen. Bovenop de 2,3 kilo wegende kroon van Sint-Eduard waarmee Charles op 6 mei volgend jaar wordt gekroond, steekt deze keer geen met edelstenen ingelegd kruis, maar een met bloed doorlopen tampon als het symbool van de door God gegeven monarchie.
Dat noem ik pas vernieuwing!
Veel Nederlanders vragen zich af: waarom kan zo’n serie als The Crown ook niet van onze monarchie worden gemaakt? Zijn wij soms te min? Zijn de leden van ons koningshuis niet onbenullig genoeg? Hebben Willie en Max zo weinig dramatische diepgang dat er helemaal niets meer te verzinnen valt? Of ligt het ook aan onze televisiemakers die nu eenmaal niet het gewenste niveau hebben?
Vermoedelijk ziet Netflix er geen heil in. Daar kijken ze een naar ons land en zien dat zelfs van Paleis Soestdijk een hotel wordt gemaakt. Tradities in Nederland gaan niet verder terug dan 1982. De vossenjacht is afgeschaft en zelfs op het Loo mag Willie niet meer jagen. En de familie van Max stamt niet af van de Habsburgers, hoewel die vader van haar natuurlijk een mooie verhaallijn zou zijn. De leegheid van onze monarchie is echt een totale leegheid. Daar kunnen zelfs die gekke Britten niet tegenop.
