Een nieuwe dienstplicht voor iedereen
Nederland moet serieus gaan nadenken over de herinvoering van de dienstplicht, schrijft Max Pam. ‘Ook omdat het een uitgelezen mogelijkheid is Nederlandse jongeren – mannen en vrouwen – wat gedisciplineerder en politiek weerbaarder te maken.’
Door de Russische dreiging is de houding ten opzichte van het leger en de dienstplicht drastisch aan het veranderen. Zo’n beetje als laatste land in Europa gebeurt dat nu eindelijk ook in Nederland. De draconische bezuinigingen op defensie behoren tot het verleden. De tanks die we bezaten, zijn weggeroest of verkocht, maar het lijkt erop dat er echt weer in het leger geïnvesteerd gaat worden. Zelfs de NAVO-norm om tenminste 2% van het bruto binnenlands product (bbp) aan defensie uit te geven, komt in zicht. Goed, Rutte heeft een belofte in die richting gedaan, dus is er altijd een kans dat het dan toch weer minder wordt, maar de doelstelling en de ambitie om Nederland weer een werkzaam leger te geven, zijn duidelijk genoeg.
Vladimir Poetin, no pasarán! Halt douane! Nog één beweging en wij schieten je kop eraf!
Maar met de aankoop van wapens alleen komen we er niet. Nederland moet serieus gaan nadenken over de herinvoering van de dienstplicht. Dat zou zelfs een kwestie van win-win kunnen zijn, aangezien ons leger er niet alleen sterker door zal worden, maar ook omdat het een uitgelezen mogelijkheid is Nederlandse jongeren wat gedisciplineerder en politiek weerbaarder te maken. Als ik het goed begrijp, zit minstens de helft van de Nederlandse jeugd sinds corona in de lappenmand en heeft psychische hulp nodig.
Tijd voor actie!
Zweden, zo lees ik in de Volkskrant, kent al enige tijd ‘een dienstplicht nieuwe stijl’. Jaarlijks vullen daar alle 18-jarigen, zo’n 100.000 in getal, online een formulier in met zestig vragen over hun leven en hun persoonlijkheid. Daarvan wordt een vijfde opgeroepen voor een test. Wie zakt, ‘kan onmiddellijk vertrekken’. De uitkomst is dat ongeveer vijfduizend slimme en gemotiveerde jongeren geschikt worden geacht om ervaring op te doen als militair.
Zelf heb ik het eens zo samengevat: ik behoor niet tot de patatgeneratie, maar tot de Osgood Schlatter-generatie
Een deel van hen wordt beroeps, de rest keert terug in de maatschappij, maar kan altijd worden opgeroepen als reservist. Hoewel ik op de foto’s bij het artikel alleen maar jonge mannen in legeruniform tegenkom, geldt de dienstplicht in Zweden ook voor meisjes. Daarnaast zij opgemerkt dat in Zweden over deze politiek nauwelijks discussie is, want na de annexatie van de Krim zijn vrijwel alle Zweden ervan overtuigd dat de veiligheidssituatie rond de Oostzee is verslechterd. Weliswaar heeft Zweden tegenwoordig een rechts-liberale regering, maar zelfs daar loopt geen zot rond als Baudet, die Poetin een held vindt.
Mij lijkt de Zweedse aanpak het ei van Clausewitz!
Hier moet ik wel een bekentenis doen: zelf ben ik namelijk nooit in dienst geweest, terwijl de Eerste Koude Oorlog op mijn achttiende nog in volle gang was. Destijds was ik er erg trots op dat ik niet in dienst hoefde. Het waren jaren zestig van Love and Peace. Het was toen voor jongeren een algemene sport je te laten afkeuren. Het argument dat je met een zogenaamde S5 – geestelijke instabiliteit – niet meer bij de overheid zou kunnen werken, weerhield mijn generatie niet. Integendeel, het leek eerder een aanbeveling. Het was de tijd dat Karel van het Reve als Sovjet-criticus nog met de nek werd aangekeken.
Destijds had ik het geluk dat mijn huisarts, Meijer Zak, ook het hoofd was van de Militaire Keuringsdienst in Amsterdam. Hij was een Jood, een mannetjesputter en een oorlogsheld, die voor de Irene-brigade op de kust van Normandië had gevochten. Daarbij was hij gewond geraakt, zodat hij lichtelijk mank liep. Toen ik bij hem kwam met de vraag of hij mij wilde afkeuren, kreeg ik een donderpreek waaraan Matthijs van Nieuwkerk nog een puntje kon zuigen. Niettemin heeft de goede Meijer mij tenslotte afgekeurd met een zogenaamde Osgood Schlatter, een fysiek euvel waar ik nog nooit van had gehoord, maar dat een vergroeiing aan de knie behelst. Je schijnt daar na je tachtigste last van te kunnen krijgen. Ik mocht trouwens wel gewoon blijven voetballen.
Zelf heb ik het eens zo samengevat: ik behoor niet tot de patatgeneratie, maar tot de Osgood Schlatter-generatie.
Als mijn zoon – na zijn studie – alsnog in dienst zou willen gaan, al is het maar voor één jaar, dan zal ik hem zeker niet tegenhouden
Ik zal niet beweren dat ik mij daarover erg schuldig voel, maar achteraf kan ik ook niet trots zijn op mijn houding van toen. Als mijn zoon – na zijn studie – alsnog in dienst zou willen gaan, al is het maar voor één jaar, dan zal ik hem zeker niet tegenhouden. Dat zou ik wel proberen als hij zich vrijwillig zou aanmelden om in Oekraïne te vechten tegen de Russen. We moeten de Oekraïners in alle opzichten helpen – ook met wapens – maar de professionals eerst.
De Tweede Koude Oorlog in Europa is ook een werkelijke oorlog met vernietiging, doden en gewonden. Daarom is een nieuwe dienstplicht nodig – voor iedereen! Nou ja, iedereen, kinderen en demente bejaarden hoeven natuurlijk niet mee te doen. Wie zeker wel mee moeten doen, dat zijn de vrouwen. In feite was het een kwestie van discriminatie dat voor vrouwen geen dienstplicht bestond. Gelukkig lijkt daar verandering in te komen, en niet alleen in Zweden. Diversiteit betekent ook diversiteit in het leger, in Israël is dat al heel gewoon. Voorlopig gaat bij ons de ontwikkeling nog top-down. Verschillende Europese landen hebben inmiddels een vrouwelijke minister van Defensie, zo ook Nederland. Vrouwelijke scheidsrechters bij voetbal heb je al, maar dan ook in het leger vrouwelijke generaals, sergeanten en gewone soldaten. Dat de Russen het met hun macho-gebrul juist hiermee moeilijk hebben, blijkt uit een interessante tweet van Derk Sauer, die zijn schuldgevoel over zijn in Rusland verworven miljoenen aardig aan het sublimeren is met The Moscow Times. Verliezen van het vrouwelijk geslacht is kennelijk het moeilijkste voor de Russen, des te meer een reden om Poetin en de zijnen zoveel mogelijk te confronteren met agressieve vrouwen.
Dat überhaupt verliezen geen optie is voor de Russen is tevens het grote probleem. De oorlog in Oekraïne gaat al lang niet meer over het veroveren van grondgebied, laat staan dat hij zou gaan over het stichten van een Groot Russisch Rijk, deze oorlog gaat uitsluitend nog over trots. De gekwetste trots van Poetin: hij kan niet meer terug. Het zal daarom ook voor ons een kwestie van volhouden zijn, maar als de defensie van het vrije westen wordt aangevoerd door een leger van Kenau Simons Hasselaers dan zullen Poetin en zijn mannenkliek vast en zeker verslagen worden.
